Η οργή και η θλίψη δεν είναι αρκετή. Η τραγωδία, εδώ και χρόνια, επαναλαμβάνεται, στην κυριολεξία σαν «χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου». Μαλιακός, Τέμπη, Κόρινθος - Πάτρα και ξανά Μαλιακός... Κάθε φορά προστίθενται κι άλλοι νεκροί στον ατέλειωτο κατάλογο. Αυτή τη φορά, το φόρο του αίματος πάνω στην άσφαλτο πλήρωσαν 7 μαθητές. Οι ευθύνες, που βιαστικά κάποιοι θέλουν να αποδώσουν είτε στην «υπερβολική ταχύτητα» είτε στον «ανθρώπινο παράγοντα», δεν αποτελούν παρά μια μικρή παρωνυχίδα της αλήθειας.

Η μεγάλη αλήθεια για τους πραγματικούς φταίχτες είναι αλλού. Πρέπει να αναζητηθεί στην εγκληματική πολιτική των κυβερνήσεων, τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ, που εδώ και πολλά χρόνια - και παρά τα εκατοντάδες δυστυχήματα, που στοιχίζουν τη ζωή σε 80 ανθρώπους κάθε χρόνο - ενεργούν για την αναβάθμιση του φονικού «πετάλου του Μαλιακού» μόνο με ανούσιες εξαγγελίες και σχέδια επί χάρτου. Κι ας έχει βρεθεί στο πόδι τόσες φορές ολόκληρη η περιοχή της Φθιώτιδας - αλλά και των γύρω νομών - στην οποία δεν μπορείς να βρεις ούτε μία οικογένεια, που να μην έχει χάσει συγγενή ή φίλο στην «εθνική» αυτή λαιμητόμο. Κι ας έχει φέρει το ΚΚΕ τόσες φορές το όλο θέμα στη Βουλή...

Το αυτί των κυβερνώντων δεν ιδρώνει! Και δεν ιδρώνει, γιατί - και στο θέμα των δημόσιων έργων - η πολιτική τους είναι προσανατολισμένη όχι στις ανάγκες του λαού, αλλά σε άλλες προτεραιότητες και, προπάντων, στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγαλοεργολάβων. «Δεν υπάρχουν λεφτά», έλεγαν εδώ και χρόνια για το «πέταλο του Μαλιακού». Για να δώσουν, όμως, 300 εκατ. ευρώ για επίδειξη πολυτέλειας με τη στέγη Καλατράβα, ή για να δίνουν 2 εκατ. ευρώ κάθε μήνα για να παρακολουθεί το ΖΕΠΕΛΙΝ τις λαϊκές κινητοποιήσεις, δηλαδή για τη γιγάντωση της κρατικής τρομοκρατίας, βρήκαν αμέσως τα χρήματα. Για να αποκομίσουν μόνο και μόνο τεράστια υπερκέρδη οι μεγαλοεργολάβοι και οι τραπεζίτες, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μελετούσαν δικομματικά και αδιαίρετα την περιβόητη ζεύξη του Μαλιακού με το ληστρικό σύστημα της «σύμβασης παραχώρησης», δηλαδή στο ποιοι μεγαλοεργολάβοι θα το αναλάβουν και θα το εκμεταλλεύονται. Ετσι, στο δρόμο - καρμανιόλα τα πολύνεκρα δυστυχήματα συνεχίζονται ως εγκλήματα των διαχειριστών της εξουσίας.

Σήμερα, λοιπόν, όλοι αυτοί που εφάρμοσαν για χρόνια την πολιτική - φονιά ενίσχυσης των κερδών του κεφαλαίου, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα και αφήνουν υποκριτικές λεκτικές κορόνες συμπαράστασης προς τις οικογένειες των θυμάτων. Γι' αυτό και ο λαός πρέπει να τους γυρίσει την πλάτη για πάντα και να αλλάξει σελίδα. Να αγωνιστεί μαζί με το ΚΚΕ, που θεωρεί ότι το δημόσιο έργο πρέπει να εκτελείται με γνώμονα την ικανοποίηση των αναγκών του λαού και των εργαζομένων και όχι τα συμφέροντα των μονοπωλίων του κλάδου και να είναι λαϊκή ιδιοκτησία. Για να γίνει αυτό, προϋπόθεση είναι η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και, σ' αυτό το πλαίσιο, ένας κρατικός φορέας, που θα κατανέμει σχεδιασμένα τη χρηματοδότηση και το εργατικό δυναμικό και θα αγκαλιάζει το σύνολο των δραστηριοτήτων της μελέτης, κατασκευής και συντήρησης έργων, στο πλαίσιο του κεντρικού σχεδιασμού της λαϊκής οικονομίας. Αλλά αυτό απαιτεί άλλη πολιτική, άλλη λαϊκή εξουσία.