Πόσοι απολύθηκαν; Πόσοι θα απολυθούν; Πόσοι «ζουν» με το επίδομα της ανεργίας; Πόσοι άντρες και γυναίκες στα 30 τους ζουν ακόμα στο σπίτι των γονιών τους, γιατί απλά δεν μπορούν αλλιώς να ζήσουν; Πώς ζουν με 600 ευρώ όσοι τόσα μόνο παίρνουν; Κι αυτοί, που με δυο μισθούς φτάνουν στα 1.500 ευρώ, ζουν; Τι ανάγκες έχει ένα παιδί με το που πατάει το πόδι στο σχολείο; Πώς καλύπτονται αυτές οι ανάγκες;

Πόσες νέες παραγωγικές μονάδες λειτούργησαν στα 20 χρόνια του ΠΑΣΟΚ; Πόσες παραμένουν σε λειτουργία; Πόσα τρισεκατομμύρια έχουν δοθεί από τα κρατικά ταμεία ως ενισχύσεις για νέες μονάδες; Πόσα είναι τα κουφάρια εργοστασίων στη Ροδόπη και την Ξάνθη;

Πού βρίσκονται σήμερα οι οικογένειες των υπερχρεωμένων το 1981 Καρέλα, Κατσάμπα, Στράτου, Λαδόπουλου; Και πού βρίσκονται σήμερα οι εργάτες των εργοστασίων, που το ΠΑΣΟΚ κρατικοποίησε τα χρέη τους; Γιατί απολύονται και οι τελευταίοι εργάτες της «Σόφτεξ», την ώρα που ο Κεφάλας πίνει εις υγείαν των κορόιδων;

Τέτοια ερωτήματα δικαιούνται να θέσουν οι αναγνώστες στους διευθυντές των εφημερίδων που αγοράζουν; Δικαιούνται. Οπως και το να αξιώσουν επιτέλους να υπάρχουν και θέματα, που να απαντάνε σ' αυτό που ζει ο κόσμος. Απαντήσεις, βέβαια, δε θα πάρουν. Η απόσταση που χωρίζει πλέον τον κόσμο της δουλιάς από τα οικονομικά συμφέροντα που ελέγχουν τα ΜΜΕ είναι άβυσσος.

Ετσι, μπορεί ο Δ. Ρίζος να εκτιμά ότι ο κόσμος είναι τόσο ευχαριστημένος, που αύριο ξαναψηφίζει ΝΔ και ο Μπόμπολας, παριστάνοντας τον ανήξερο, ανακαλύπτει ότι τώρα θα πληρώσει ο λαός. Λες και 20 χρόνια πλήρωνε το κεφάλαιο. Απορεί... ο Λαμπράκης για τη διάλυση στο Γεωδυναμικό και στου Σαραντόπουλου το μαγαζί ...ανακαλύπτουν με ποιο τρόπο γίνεται καθηγητής Πανεπιστημίου κάποιος «πράσινος». Οι «γαλάζιοι» γίνονται διαφορετικά;

Παρά τις όποιες έντιμες πένες, η κατάσταση είναι μη αντιστρέψιμη.

Πάμε στοίχημα ότι σήμερα αυτοί ακριβώς οι οποίοι στήριζαν 20 χρόνια τον Λαλιώτη θα είναι αυτοί που θα χύνουν τα πιο μαύρα εξάστηλα δάκρυα για τα παιδιά που χάθηκαν στο «πέταλο»;