Ιντιφάντα...
«
Καλύτερες είναι οι ωδίνες της ειρήνης, παρά οι πόνοι του πολέμου». Αυτή η φράση του δολοφονημένου, το 1995, Γιτζάκ Ράμπιν, που αναγράφεται σε πινακίδα στη Λωρίδα της Γάζας, μοιάζει, πλέον, εξόχως ειρωνική.
Σαν σήμερα, πριν από τέσσερα χρόνια, η παρουσία του Αριέλ Σαρόν στην πλατεία του αλ Ακσα πυροδοτούσε την έκρηξη της οργής και της αγανάκτησης του παλαιστινιακού λαού μετά από 7 χρόνια «ειρηνευτικής διαδικασίας». Από το 1993 μέχρι το 2000, η συμφωνία του Οσλο, εκτός από το να «αποκοιμίσει» τη διεθνή κοινή γνώμη με τη βεβαιότητα ότι το Παλαιστινιακό βαίνει προς οριστική επίλυση, δεν πέτυχε να δεσμεύσει την ισραηλινή πλευρά σε τίποτε συγκεκριμένο. Αλλωστε δε βασιζόταν παρά σε μια δήλωση «καλών προθέσεων».
Το βράδυ της 28ης Οκτώβρη 2000, όταν η ισραηλινή αστυνομία είχε αντιμετωπίσει με λαστιχένιες σφαίρες και δακρυγόνα τους Παλαιστινίους διαδηλωτές προκαλώντας δεκάδες τραυματίες, κανείς δε φανταζόταν ότι είχε, ήδη, δρομολογηθεί μια ζοφερή επόμενη ημέρα. Αν, όμως, κάποιος παρατηρούσε με νηφαλιότητα, τα γεγονότα του πρώτου εκείνου μήνα (δεκάδες Παλαιστίνιοι νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες, χρήση αληθινών πυρών απέναντι σε άοπλους διαδηλωτές, 13 νεκροί Ισραηλινοί Αραβες σε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας) θα μπορούσε να υποψιαστεί ότι τα όσα διαδραματίζονταν δεν ήταν παρά η υλοποίηση ενός μεθοδευμένου σχεδίου.
Ενός σχεδίου που εφαρμόστηκε με απόλυτη ακρίβεια από τις ισραηλινές ηγεσίες, από το 1996 μέχρι σήμερα. Ενός σχεδίου που στόχευε να πείσει την ισραηλινή και τη διεθνή κοινή γνώμη ότι η παλαιστινιακή πλευρά δεν είναι «εταίρος για την ειρήνη» (χαρακτηριστικό παράδειγμα τα τεκταινόμενα στο Καμπ Ντέιβιντ) και ότι η ισραηλινή πλευρά λαμβάνει «αναγκαία μέτρα αυτοάμυνας». Τα «μέτρα» είχαν προετοιμαστεί με την εκπόνηση σχεδίων ανακατάληψης του μεγαλύτερου μέρους της Δυτικής Οχθης, δολοφονιών στελεχών της παλαιστινιακής ηγεσίας και των μεγαλύτερων οργανώσεων, προσαρτήσεων εδαφών, επέκτασης των εποικισμών, καταστροφής της οικονομικής και πολιτικής υποδομής των Παλαιστινίων, ισοπέδωσης σπιτιών, ανέγερσης διαχωριστικού τείχους εντός της Δυτικής Οχθης, αναγκαστικής «εξόδου» των Παλαιστινίων από την Παλαιστίνη.
Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά το ξέσπασμα της δεύτερης Ιντιφάντα, όλα αυτά είναι πραγματικότητα και η κατάσταση στα παλαιστινιακά εδάφη είναι χειρότερη από ποτέ. Η ισραηλινή ηγεσία αξιοποίησε με μαεστρία την «αντιτρομοκρατία» και τη λογική του «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας», στηριζόμενη στις ΗΠΑ που «βλέπουν» ακόμη στο Ισραήλ τον καλύτερο δυνατό «δούρειο ίππο» για την προώθηση των συμφερόντων τους στην περιοχή.
Οι άμεσες εξελίξεις διαγράφονται δυσοίωνες για τον παλαιστινιακό λαό, καθώς ολόκληρη η περιοχή του Κόλπου βυθίζεται στην αστάθεια. Ομως, η 4χρονη Ιντιφάντα των χιλιάδων νεκρών και των δεκάδων χιλιάδων τραυματιών, μας επιβεβαίωσε το αυτονόητο: ότι ακόμη και μία από τις πιο σύγχρονες στρατιωτικές μηχανές, όπως η ισραηλινή, με μεγάλους ταυτόχρονα συμμάχους, δεν μπορεί να βγει οριστικά νικήτρια απέναντι σε ένα «μικρό λαό», που μπορεί να μην έχει όπλα, αλλά έχει δίκιο...
Feeds
Πόσο ίδιοι είναι... 
