Οι 12οι Παραολυμπιακοί Αγώνες αποτέλεσαν την αφορμή για εξαγγελίες σχετικές με τα προβλήματα των ατόμων με αναπηρία. Η πολιτική υποκρισία όμως δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τη βιτρίνα των Αγώνων, όταν οι κυβερνώντες τωρινοί και πρώην στερούν τις επιχορηγήσεις για τα περισσότερα αθλητικά σωματεία αναπήρων ή τις μοιράζουν μόνο εκεί που υπάρχουν «δικοί τους» άνθρωποι. Δεν αντιμετωπίζουν τον αθλητισμό ως δικαίωμα όλων των ατόμων με αναπηρία, αλλά μόνο ως πρωταθλητισμό. Μιλούν για τα ειδικά σχολεία, όταν από τα 203.000 παιδιά με αναπηρία μόνο τα 14.000 έχουν τη δυνατότητα συμμετοχής στα ειδικά σχολεία, που ταυτόχρονα υπολειτουργούν. Αθλητισμός δεν μπορεί να υπάρξει, όταν ο ανάπηρος δεν έχει δικαίωμα στη μόρφωση, στη δουλιά, στην ψυχαγωγία, δικαίωμα που του στερεί η πολιτική του πρωταθλητισμού και των κερδών, η πολιτική εμπορευματοποίησης της πρόνοιας.