Η Ελευθερία Γιατζή είναι μια από τις απολυμένες εργάτριες της «Τρικολάν». Χτες το πρωί, στο προαύλιο του εργοστασίου, παρέδωσε στο «Ρ» ένα γράμμα, την προσωπική της κατάθεση για την κινητοποίηση στην Αθήνα την περασμένη Δευτέρα.

Απολογείται στην αρχή γιατί είναι ανυπόγραφο - «όχι γιατί φοβάμαι, αλλά μη νομίσει κανείς ότι κάνω επίδειξη», μας λέει - γρήγορα όμως δέχεται να δημοσιευτούν σημεία από το γράμμα της και το όνομά της.

Το γράμμα έχει τον τίτλο «Το μετέωρο βήμα ενός σύγχρονου αγώνα» και όπως εξηγεί στις πρώτες γραμμές η εργάτρια, «επίτηδες χρησιμοποίησα βαρύγδουπο και ποιητικό τίτλο για να τραβήξω τους αναγνώστες σ' ένα κείμενο καθόλου ποιητικό, αλλά πολύ πραγματικό».

«Από κάποιες μεριές ακούστηκε "Τι θα κάνουν;", "Νομίζουν θα πετύχουν;" (σ.σ. με αφορμή την κινητοποίηση στην Αθήνα). Εγώ πρώτα απ' όλα θέλω να ξεχωρίσω την έννοια του αγώνα από την έννοια "επιτυχία". Ο αγώνας ματώνει πολλές φορές μέχρι να καταφέρει κάτι. Η δική μας κινητοποίηση έχει την αξία της γιατί:

1ον. Ξεκίνησε από 100 άτομα που στο δρόμο για την Αθήνα έγιναν 350.

2ον. Είχε θέληση και νίκησε την κούραση και την ταλαιπωρία των χιλίων χιλιομέτρων μέσα σ' ένα 24ωρο.

3ον. Αποτελούνταν από άτομα μιας γενιάς που έζησε σε καλύτερες συνθήκες, χωρίς τις μεγάλες στερήσεις στα χρόνια των πατεράδων μας (πείνα, ανεργία), μιας γενιάς που δεν είχε μάθει να αγωνίζεται.

4ον. Το ότι αφήσαμε τον καναπέ και από την απάθεια και την παθητικότητα περάσαμε στη δράση, το ότι διαλέξαμε τη δράση αντί της μιζέριας και της κακομοιριάς, το θεωρώ ένα βήμα μπροστά για τη μικρή μας κοινωνία και είναι ένα σημάδι υγιούς πολιτικής και κοινωνικής συνείδησης».

«Λυπάμαι, συνεχίζει, αν υπάρχουν άνθρωποι οπουδήποτε και πολύ περισσότερο στη Νάουσα που απαξιώνουν τέτοιους αγώνες. Ανθρωποι παγιδευμένοι σε κομματικά τείχη και χρωματικά πλαίσια. Ο δικός μας αγώνας δεν έχει κανένα χρώμα. Είναι αγώνας για το δικαίωμά μας στη δουλιά, για το ψωμί μας, για τα παιδιά μας, για το δίκιο μας.

Οσοι ήμασταν εκεί είμαστε περήφανοι και θα το ξανακάνουμε, γιατί νιώσαμε καλά με τον εαυτό μας και γιατί ξυπνήσαμε αυτό το αίσθημα του αγώνα που κοιμόταν μέσα μας.

Γιατί μας παίρνουν πίσω ό,τι μας έδωσαν οι προηγούμενες γενιές με αγώνες».

Η Ελευθερία Γιατζή ευχαριστεί μεταξύ άλλων τους συναδέλφους της Αθήνας, το ΠΑΜΕ και την ΟΕΚΙΔΕ «που ήταν μαζί μας στην πορεία, για τη συμπαράστασή τους», τους άγνωστους περαστικούς έξω από το υπουργείο «που σταματούσαν, ρωτούσαν και θαύμαζαν που κατεβήκαμε από τη Νάουσα και μας εύχονταν καλή επιτυχία, για τα καλά τους λόγια», αλλά και το Εργατικό Κέντρο Νάουσας «για την οργάνωση και την υποστήριξή του σε όλους τους αγώνες μας καθώς και το σωματείο μας γιατί αντέχει ακόμα».

«Λυπάμαι γιατί έλειπαν πολλοί που θα έπρεπε να ήταν, αλλά προσδοκώ την επόμενη φορά "ανάσταση" περισσότερων ψυχών», σημειώνει η εργάτρια.

Και το γράμμα καταλήγει: «Χαριτολογώντας, να αποδώσουμε και λίγες ευχαριστίες στον εργοδότη μας καθώς και στις ολόιδιες αντεργατικές πολιτικές της πρώην και της τωρινής κυβέρνησης γιατί μας βοήθησαν πολύ να ξαναβρούμε τη χαμένη μας αγωνιστικότητα.

Τέλος, θέλω να χαιρετίσω όσους από τη Νάουσα συμμετείχαν σ' αυτή την κινητοποίηση. Το λαό τον μικρό και τον μέγα. Γιατί η ψυχή του αγώνα είναι πάντα ο λαός και το μετέωρο του βήματος με τη δύναμη του λαού γίνεται αποφασιστικό».