Θα μου πείτε, μωρέ σύντροφοι, ότι ο Πάπας έχει το αλάθητο κι ότι το τίποτα, όσο να 'ναι, λίγο καλύτερο γίνεται με ευρωπαϊκές κρέμες και σάλτσες. Οσο να 'ναι, και να πνιγεί στην πρώτη βροχή η πρωτεύουσα έχει το κατιτίς της να επιδείξει, ένα «Ζέπελιν» να καταγράφει τα βουλωμένα φρεάτια και τ' ανοιχτά στόματα.

Μια κι είμαι αναγκαστικά στα σύννεφα, λέω να του στείλω «άνωθεν» μήνυμα του κάθε πάπα που τολμάει να φέρνει την ιστορία στα μέτρα της δικής του περπατησιάς και τα όνειρα των λαών για ειρήνη κι ευημερία, τους αγώνες τους, στα μέτρα των συμβιβασμών που δεν έχουν ποτέ το θεό τους... Στ' αλήθεια, αρκεί μια ερώτηση απλού προβάτου, ούτε καν ποιμνίου, προς τον αλάθητο: «Αναγκαίο κακό» ο κομμουνισμός» ή «απόλυτο κακό ο βάρβαρος κι ανθρωποκτόνος καπιταλισμός» που «γέννησε» την ανάγκη των πολλών ν' αφαιρέσουν για πάντα το α...αλάθητο των αφεντικών τους;

Καλύτερα να λαθεύει κανείς, κι όλοι μαζί, και να διδάσκεται παρά να παραμένει αλάθητος στην άγνοια των πραγματικών ανθρώπων.

Ως μέλος, κομματάκι, κόκκος άμμου αυτού του μοναδικού «αναγκαίου κακού» από δω ψηλά, από τ' αεροπλάνο, σας βλέπω τους συντρόφους και τους φίλους και τους αμαρτωλούς συνοδοιπόρους, τεράστιους με τα μάτια του Πάπα. Και ξέρω γιατί φοβάται τελικά και να ζήσει και να πεθάνει έξω από την ιδιόκτητη ιστορία του. Γιατί το ...αναγκαίο κακό είναι ο παράδεισος της εργατικής τάξης. Και δεν απαιτείται πορτιέρης. Αμήν.