Η δολοφονική επίθεση εναντίον του Φ. Συρίγου εξεγείρει και εξοργίζει. Κινητοποιεί και προβληματίζει όχι μόνο τον δημοσιογραφικό, αλλά όλο τον κόσμο. Η απαίτηση για διαλεύκανση της υπόθεσης είναι πάνδημη. Η Αστυνομία, που παλαιότερα είχε δηλώσει σε ανάλογης μορφής τραμπούκικο περιστατικό ότι ήταν «χρέος τιμής» να συλλάβει το δράστη, να δούμε αν αυτή τη φορά θα πράξει το χρέος της.

*

Αυτή η υπόθεση, εμάς τους δημοσιογράφους, μας αφορά με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Ομως - απαιτείται να το διευκρινίσουμε - δε μας αφορά όλους το ίδιο. Και το τονίζουμε γιατί αυτή η αποτρόπαιη πράξη επιχειρήθηκε από την πρώτη στιγμή να αξιοποιηθεί σαν «άλλοθι» (και μιλάμε για εκείνους που έχουν ανάγκη τα «άλλοθι») από διάφορες «εξέχουσες φυσιογνωμίες» που απαρτίζουν το δημοσιογραφικό «σινάφι».

*

Το ξεκαθαρίζουμε προς αποφυγή οιωνδήποτε χυδαίων παρερμηνειών: Κανένας δεν αξίζει να είναι το άθυρμα στα χέρια των μαχαιροβγαλτών, των τραμπούκων, των πληρωμένων δολοφόνων. Τα καθάρματα και τα αφεντικά τους είναι καθάρματα είτε στρέφονται επί «δικαίων» είτε επί «αδίκων». Αλλά και κανένα «παπαγαλάκι», κανένα «λαμόγιο», κανένα «τρωκτικό», κανένα «βαποράκι», κανένας από τους υπόλογους για το «αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι» που βαραίνει τον κλάδο, δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από την περιπέτεια του Συρίγου για να ξεπλύνει το δικό του «δημοσιογραφο-φαγικό» ρόλο.

Τελεία και παύλα.