Η προγραμματισμένη για αύριο, Πέμπτη, απεργία των εργαζομένων στο δημόσιο αποκτά εκ των πραγμάτων μια ξεχωριστή σημασία, ανεξάρτητα από τις επιδιώξεις των συμβιβασμένων ηγεσιών στα κορυφαία συνδικαλιστικά όργανα, που εξάγγειλαν την απεργία ως μια κλασική «τουφεκιά» και φρόντισαν προκαταβολικά να την ευνουχίσουν και ως προς το πλαίσιο διεκδίκησης και ως προς τα οργανωτικά μέτρα που είναι αναγκαία για την επιτυχία μιας απεργίας.

Η ίδια η απεργία ως προς τις ανάγκες πρώτα απ' όλα των ίδιων των εργαζομένων στο δημόσιο ακουμπά σε μια ζοφερή για τους εργαζόμενους πραγματικότητα, μια πραγματικότητα εντός της οποίας πλέον δύσκολα βρίσκει έδαφος να πατήσει ο αισχρός διαχωρισμός μεταξύ «προνομιούχων» του δημοσίου και «μη προνομιούχων» του ιδιωτικού τομέα. Το σχέδιο προϋπολογισμού που διαιωνίζει τη λιτότητα, η εισοδηματική πολιτική που καθηλώνει τους μισθούς, οι απολύσεις των συμβασιούχων, η μείωση κοινωνικών δαπανών σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, η προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων παράλληλα με τις νέες παροχές στο μεγάλο κεφάλαιο, είναι ζητήματα που αγκαλιάζουν τους πάντες, αφορούν άμεσα στη ζωή όλων όσοι στηρίζονται στο μεροκάματο, στο μισθό και στη σύνταξη για να ζήσουν.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο είναι αυτονόητη όχι μόνο η συμμετοχή και η στήριξη της απεργίας αλλά και η πλαισίωση των απεργών με όλους όσοι κατανοούν κάθε μέρα και περισσότερο ότι κανένας αγώνας πλέον δεν αφορά μόνο αυτούς που τον ξεκινούν. Κι απ' αυτή τη σκοπιά η παράλληλη κινητοποίηση των συνταξιούχων όλων των ασφαλιστικών ταμείων την ίδια μέρα και ώρα με την κινητοποίηση των δημόσιων υπαλλήλων πρέπει να χαιρετιστεί ως θετικό βήμα. Οπως επίσης και η κινητοποίηση το βράδυ της ίδιας μέρας στη Θεσσαλονίκη. Το γεγονός ότι η μία κινητοποίηση προβάλλει τα ζητήματα της ακρίβειας και η άλλη το μισθολογικό δε συνιστά διαφορά. Αντίθετα, δηλώνει την κοινή βάση του προβλήματος όπως αυτή βιώνεται από διαφορετικές ομάδες του πληθυσμού, που παράλληλα τις ενώνει το καθεστώς εκμετάλλευσης κάτω από το οποίο ζουν και απέναντι στο οποίο δεν έχουν πλέον την πολυτέλεια να τραβούν σε δρόμους χωριστούς.

Το μήνυμα που στέλνουν οι ταξικές δυνάμεις μπροστά και στην απεργία είναι απλό και πατάει στην πραγματικότητα: Στην ανάγκη να ξεκόψουν μαζικά οι εργαζόμενοι από τις συνένοχες συνδικαλιστικές ηγεσίες που προωθούν την υποταγή και, ταυτόχρονα, να ορθώσουν το πιο πλατύ μέτωπο που μπορεί να διαμορφωθεί για σύγκρουση με το σύνολο της πολιτικής που υπηρετεί το κεφάλαιο. Σ' αυτή την κατεύθυνση συμβάλλει και το ίδιο το πλαίσιο αιτημάτων με το οποίο κατεβαίνουν οι ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ στην απεργία, ένα πλαίσιο που δηλώνει πως το αίτημα για 1.200 κατώτερο μισθό, τα αιτήματα που αφορούν στην Παιδεία και στην Υγεία κι αυτά που αφορούν στη μόνιμη και σταθερή δουλιά και μια σειρά ακόμα, όλα μαζί συνιστούν ενιαία διεκδίκηση απέναντι σε μια ενιαία αντιλαϊκή πολιτική.