Δημόσια δημοτικά σχολεία στην πόλη και την επαρχία του Τόκιο της Ιαπωνίας άρχισαν από φέτος να εφαρμόζουν πειραματικά ένα νέο μέτρο για την αποτροπή - λέει - του σκασιαρχείου των μαθητών. Προσάρμοσαν στις σχολικές τους τσάντες ένα μικροτσίπ, που δίνει σήμα όταν ο μαθητής μπαίνει ή βγαίνει από την πύλη. Η είδηση μάλιστα λέει ότι το 70% των γονιών υποστηρίζει το δοκιμαστικό μέτρο, ενώ και τα παιδιά είναι ξετρελαμένα, επειδή θεωρούν ότι είναι «πολύ πρώτο» να κουβαλάνε όπου πάνε μια ηλεκτρονική συσκευή παρακολούθησής τους (έτσι τα έχουν μάθει να σκέφτονται). Η αιτία για το μέτρο είναι λέει η ανασφάλεια που νιώθουν οι Ιάπωνες, τα τελευταία χρόνια, λόγω της αύξησης των εγκλημάτων σε βαθμό πλημμελήματος, έστω και αν τα εγκλήματα βίας παραμένουν σπάνια στη χώρα αυτή.

Ετσι γίνεται όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Με μπαμπούλα κάθε λογής κίνδυνο, υπαρκτό ή ανύπαρκτο, στο πραγματικό του μέγεθος ή διογκωμένο, οι λαοί καλούνται να εγκαταλείψουν τις όποιες ελευθερίες τούς επιτρέπει το αστικό σύστημα, με αντάλλαγμα - υποτίθεται - περισσότερη ασφάλεια. Και επειδή αυτό δεν είναι κάτι προσωρινό, αλλά πρέπει οι λαοί να μαθαίνουν και να συνηθίζουν από μικρή ηλικία, συχνά χρησιμοποιούνται τα παιδιά για την πρώτη εφαρμογή. Αλλωστε, ποιος θα αρνηθεί μεγαλύτερη ασφάλεια στα παιδιά; Ετσι, για παράδειγμα, οι μικροί εξάχρονοι υποψήφιοι εγκληματίες που μαθητεύουν στο Τόκιο θα το ξανασκεφτούν πριν την κοπανήσουν από το σχολείο (αλήθεια, οι δάσκαλοι χρειάζονταν τον ηλεκτρονικό χαφιέ για να καταλάβουν ότι ένα παιδί την έκανε κοπάνα;)

Μερικές φορές, βέβαια, χρησιμοποιούνται και γελοίες δικαιολογίες, όπως του ιδιωτικού σχολείου (οικοτροφείου) στη Μ. Βρετανία που εγκατέστησε φέτος ανιχνευτή ίριδας, για να εντοπίζονται οι μαθητές που περνάνε από το εστιατόριο για δεύτερο δίσκο με αποτέλεσμα να μη φτάνουν οι μερίδες! Ή η περίπτωση της μαζικής λήψης ηλεκτρονικών αποτυπωμάτων από μαθητές των δημοτικών σχολείων - και πάλι της Μ. Βρετανίας - το 2002, χωρίς να το γνωρίζουν οι γονείς τους, για να αυτοματοποιηθούν καλύτερα οι σχολικές βιβλιοθήκες! Μέχρι να γίνει γνωστό το περιστατικό και να διογκωθεί η κατακραυγή είχαν ληφθεί τα αποτυπώματα από 200.000 μικρούς μαθητές.

Στη φάση που ακολουθεί τη λήψη των πρωτογενών πληροφοριών, γίνεται - συνήθως αθόρυβα - η ολοκλήρωση των συστημάτων παρακολούθησης στο κεντρικό σύστημα, σε εθνικό ή διεθνικό επίπεδο. Οι πληροφορίες από τις κοπάνες των μαθητών, μαζί με αυτές από τη χρήση πιστωτικών καρτών και από τη χρήση κινητών τηλεφώνων, όπως και τις πληροφορίες από την πλοήγηση και τις αναζητήσεις στο Ιντερνετ και αυτές που τα κράτη και οι διεθνείς συνεργασίες τύπου Σένγκεν έτσι κι αλλιώς διαθέτουν κι όλα αυτά μαζί με τα στοιχεία υπερσυστημάτων παρακολούθησης όπως το Εσελον και η δυνατότητα παρακολούθησης από ελικόπτερο, ζέπελιν ή δορυφόρο, δημιουργούν το πλαίσιο της απόλυτης κατάργησης οποιασδήποτε ιδιωτικής πλευράς της ζωής. Ο μηχανισμός χτίζεται χρόνο το χρόνο και συμπληρώνεται για να κλείσουν οποιαδήποτε παράθυρα διαφυγής.

Τέτοια συμπληρωματικά μέτρα είναι και τα βιομετρικά συστήματα, που καταγράφουν σε ηλεκτρονική μορφή, ανιχνεύουν και συγκρίνουν χαρακτηριστικά που είναι μοναδικά στον κάθε άνθρωπο, όπως η ίριδα, τα αποτυπώματα κτλ. Η Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχει πάρει τις σχετικές προκαταρκτικές αποφάσεις για την εισαγωγή των βιομετρικών στην καθημερινή ζωή μας. Στην αρχή (είπαμε πάντα προχωράμε σταδιακά) θα εφαρμοστούν στους ξένους που επισκέπτονται χώρες της ΕΕ. Μετά, θα έρθει η ώρα των εργαζομένων σε μεγάλες επιχειρήσεις και τελικά θα έρθει και η σειρά του γενικού πληθυσμού. Αριθμός ή γραμμικός κώδικας στο μπράτσο αλά Νταχάου; Αυτά είναι πεπαλαιωμένες και «καμένες» λύσεις (ή μήπως όχι;). Ο καλύτερος γραμμικός κώδικας υπάρχει έτοιμος στα μάτια και τα χέρια του καθενός.

Κι έτσι περνάνε μερικά χρόνια και ξυπνάτε το πρωί για να πάτε στη δουλιά. Αν πάρετε λεωφορείο, θα πληρώσετε με κάρτα, που θα καταγράψει την είσοδό σας. Αν πάτε με ΙΧ θα είναι από τα καινούρια που σας δίνουν μέσω GPS την ακριβή θέση του αυτοκινήτου πάνω στον πλανήτη και με την ευκαιρία τη δίνουν και σε κάποιους άλλους όταν τη χρειάζονται. Φτάνοντας στο γραφείο θα πρέπει να σας δει πρώτα, όχι ο προσωπάρχης, αλλά ο ανιχνευτής ίριδας. Οταν καθίσετε στον υπολογιστή σας αυτός θα ενεργοποιηθεί μόνο αν τα αποτυπώματα του χεριού σας ταιριάζουν με τα επιτρεπόμενα. Αν είστε συναχωμένος και δακρύζετε μπορεί να μην μπορέσετε να μπείτε καθόλου στο γραφείο. Το ασφυκτικό πλαίσιο που ζείτε δε δημιουργήθηκε μονομιάς. Κάθε μεμονωμένο νέο μέτρο φαινόταν δικαιολογημένο. Και μόνο όταν το σύστημα σας βάλει στο μάτι θα νιώσετε ολοκληρωμένη την αίσθηση της ασφυξίας.

Το υπό εκκόλαψη σύγχρονο αστυνομικό κράτος δε χρειάζεται ξερονήσια. Αν το αφήσουμε, θα μετατρέψει όλο τον κόσμο σε ένα απέραντο ξερονήσι, σε ένα αναμορφωτήριο συνειδήσεων, σε ένα...«νέο Παρθενώνα» για να θυμηθούμε και τα δικά μας, όπου θα είναι γνωστή η κίνηση του καθενός πριν ακόμα την κάνει και το κάθε σκίρτημα σκέψης που βγαίνει εκτός πλαισίου (διατήρησης του συστήματος) θα αντιμετωπίζεται άμεσα με αναμόρφωση, ή αν χρειαστεί, με...«χειρουργική αφαίρεση» του αποστήματος.