Του Γιάννη Καλαϊτζή από την «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»

Σαν πεσμένο εμφανίζεται το κλίμα.

Κάτι «μαχαίρια»πάνε να βγούνε στα σούπερ μάρκετ κι αυτά στομωμένα. Δεν προσφέρει θέαμα η υπόθεση. Μόνο δράματα στα σπίτια όταν γίνεται έρανος για ένα γρήγορο μπες-βγες στο «σούπερ» της γειτονιάς.

Δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι αυτή η κατάσταση. Αν συνεχιστεί έτσι θα 'ναι σα να ξανακυβερνά το ΠΑΣΟΚ. Με τη συναίνεση και τα ωραία της, που είχανε κοινό όραμα εργοδότες και εργαζόμενοι κι όλοι κέρδιζαν αγαπημένοι...

Τώρα, βέβαια, εσείς κοιτάτε παραδίπλα. Κάτι εργάτες που κάνουν απεργία πείνας, αλλά όπως καταλαβαίνετε το μεροκάματο δεν ανήκει σε εκείνα τα δημοκρατικά δικαιώματα για τα οποία όλοι κάτι έχουν να πουν. Εδώ κοστίζει το να πάρεις θέση...

Οπως και το δικαίωμα να γυρίζεις στο σπίτι μετά τη δουλιά. Τι σόι δικαίωμα κι αυτό. Ούτε μια καταγραφή δεν αξίζουν οι σκοτωμένοι.

Κι έρχεταιμετά και η ρημάδα η ειδησεογραφία και βάζει δίπλα δίπλα κάτι παράξενες διαφορές. Αφαντος ο ένας, εκλεκτός και της σημερινής και της χτεσινής κυβέρνησης, με κάτι δισ. στην τσέπη και τους εργάτες απλήρωτους. Αφαντοι κι οι άλλοι, παιδιά και έφηβοι αυτοί, «δίχως στέγη, δίχως νόμο» στον καπιταλιστικό παράδεισο.

Πού εκείνα τα χρόνια που περιγράφει ο Μακαρένκο, όταν εκείνοι οι σατράπηδες οι κομμουνιστές είχαν βάλει σκοπό να μαζέψουν τα παιδιά από το δρόμο, να τα μορφώσουν, να τα κάνουν ανθρώπους ολόκληρους.

Βιαιότητεςμιας εποχής που ανάμεσα στ' άλλα άφησε και κάτι υπόλοιπα στο χώρο των αξιών. Οπως ότι ο άρρωστος αντιμετωπίζεται σαν άρρωστος και το ασθενοφόρο ουδέτερη ζώνη. Οτι ο άνθρωπος που πάει στο μεροκάματο είναι αξία αυτός καθαυτός...