Πριν από δέκα χρόνια, στις 21 Οκτώβρη 1994, ο Ποδονίφτης υπερχείλισε. Στο πέρασμά του, παρέσυρε στο θάνατο 17 ανθρώπους και εξαφάνισε περιουσίες αρκετών δισεκατομμυρίων. Τεράστιες ήταν και οι καταστροφές που υπέστη και η έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό, με κυριότερες αυτές του ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού «902», της «Τυποεκδοτικής» και του Ιστορικού Αρχείου του Κόμματος. Σήμερα, αν και συμπληρώθηκε μια δεκαετία, η πολιτεία, συνεχίζει την ίδια τακτική.

Ο κίνδυνος πλημμύρας στο Λεκανοπέδιο, σύμφωνα με ομολογίες από τα πιο επίσημα χείλη, εξακολουθεί να υπάρχει και οι αιτίες είναι οι ίδιες: Μπαζωμένα ρέματα, άκρατη τσιμεντοποίηση των πάντων, αποψίλωση των δασών, κατασκευή των αναγκαίων αντιπλημμυρικών έργων με το ...σταγονόμετρο. Αλλωστε, τα έργα αυτά - παρότι καλύπτουν επείγουσες λαϊκές ανάγκες - δεν είναι έργα βιτρίνας, δηλαδή δε φέρνουν ψήφους, και δεν εξυπηρετούν τα κέρδη των μεγαλοεργολάβων...

Χαρακτηριστική περίπτωση, της ...«συμπεριφοράς», που έχει επιφυλάξει η Πολιτεία στα ρέματα της Αττικής συνολικά, είναι ο Ποδονίφτης. Μπαζωμένος σε κάποια σημεία και επιχωματωμένος σε κάποια άλλα, ενώ ακριβώς από πάνω του περνά η Λεωφόρος Βυζαντίου, ένας ακόμη δρόμος που σκεπάζει κάποιον από τους χειμάρρους της Αττικής. Ακριβώς, όμως, επειδή η ροή των υδάτων ενός ποταμού δεν αλλάζει - λόγω της γεωγραφίας του εδάφους - πολλές φορές ο χείμαρρος «διεκδικεί» την κοίτη του. Το αποτέλεσμα σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι η υπερχείλιση του χειμάρρου με καταστροφικές συνέπειες.

Η πλημμύρα του 1994, δεν ήταν τυχαίο γεγονός, αλλά αποτέλεσμα συγκεκριμένης πολιτικής. Και η πολιτική που έπνιξε τότε τον Περισσό, την Καλογρέζα, τη Ριζούπολη και άλλες γειτονικές περιοχές, εξακολουθεί να ασκείται και σήμερα. Οσα ίσχυαν για την αντιπλημμυρική προστασία της Αττικής τότε εξακολουθούν να ισχύουν - στον ένα ή τον άλλο βαθμό - και σήμερα. Οχι μόνο για την ευρύτερη περιοχή της Ν. Ιωνίας, αλλά συνολικά της Αττικής. Συγκεκριμένα:

• Πάνω από 360 ρέματα είναι μπαζωμένα. Αυτό που συνέβη πριν από δέκα χρόνια με τον Ποδονίφτη, μπορεί να συμβεί με 360, συνολικά, ρέματα και χειμάρρους στην Αττική. Η ύπαρξη αυτών εξασφάλιζε τη διοχέτευση των νερών της βροχής στη θάλασσα. Ωστόσο, η πολιτική που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις από το 1950 μέχρι και σήμερα ήταν των κλειστών αγωγών. Δηλαδή, τα ρέματα αυτά, εγκιβωτίζονται μέσα σε αγωγούς με στόχο να λυθεί το συγκοινωνιακό πρόβλημα και όχι γιατί αυτό θωρακίζει το Λεκανοπέδιο από ενδεχόμενη νεροποντή.
• Η άκρατη τσιμεντοποίηση της Αττικής. Να σημειώσουμε πως οι αγωγοί αυτοί σχεδιάστηκαν και εγκιβωτίστηκαν πριν από δεκαετίες, για να μεταφέρουν ύδατα μιας αγροτικής ή ημιαγροτικής περιοχής. Σήμερα και μετά την τσιμεντοποίηση των πάντων, τα νερά πολλαπλασιάζονται, με αποτέλεσμα οι αγωγοί να μην τα «αντέχουν».
• Ελλιπής σχεδιασμός και ουσιαστική ανυπαρξία έργων. Το 1978, το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας (ΤΕΕ) είχε προτείνει ένα δεκάλογο έργων για την αντιμετώπιση των πλημμυρών και τη συνολική θωράκιση του Λεκανοπεδίου, με κόστος 20 δισ. δραχμών. Το 1994, ο τότε πρόεδρος του ΤΕΕ Κ. Λιάσκας, με αποκλειστική συνέντευξή του στο «Ρ», σημείωνε πως έχουν γίνει ελάχιστα έργα και πως απαιτούνται τουλάχιστον 250 δισ. δραχμές για τη θωράκιση της Αττικής. Λίγα χρόνια αργότερα, η τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Β. Παπανδρέου δήλωνε ότι για να ολοκληρωθεί η αντιπλημμυρική προστασία του Λεκανοπεδίου απαιτούνται έργα συνολικού ύψους 500 δισ. δραχμών.

Σήμερα, ο ίδιος ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γ. Σουφλιάς - και παρά το γεγονός ότι ο σχεδιασμός αναμένεται να ολοκληρωθεί την Ανοιξη του 2005 - δήλωσε πως απαιτούνται 500 εκατ. ευρώ (περίπου 170 δισ. δραχμές) για να ολοκληρωθούν τα επείγοντα έργα. Και αυτό παρά το γεγονός ότι έγιναν κάποια βασικά αντιπλημμυρικά έργα όπως ο Κηφισός και η Αττική Οδός, που στοίχισαν πάνω από 150 δισ. δραχμές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, όμως, της ανερμάτιστης πολιτικής που ακολουθήθηκε και στον τομέα αυτό είναι το γεγονός ότι ακόμα και τα έργα αυτά που κατασκευάστηκαν βρίσκονται στον «αέρα». Για παράδειγμα μπορεί να έγιναν τα έργα της Αττικής Οδού, αλλά αυτά διακόπτονται, με συνέπεια τα νερά είτε να χύνονται στον Κηφισό και να πλημμυρίζουν οι περιοχές κατά μήκος του, είτε στο ρέμα της Ραφήνας που δεν έχει διευθετηθεί, με αποτέλεσμα να πλημμυρίζουν τα Μεσόγεια, είτε να χύνονται στο Σαρανταπόταμο, με αποτέλεσμα να πλημμυρίζει το Θριάσιο.

• Τέλος, ο ρυθμός των έργων που κατασκευάζονται για την αντιπλημμυρική προστασία του Λεκανοπεδίου της Αττικής, είναι πολύ χαμηλός σε σχέση με τις ανάγκες. Ετσι, και ενώ η τσιμεντοποίηση οργιάζει, η αποψίλωση των δασών της Αττικής συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, αναδασώσεις δε γίνονται και τα ρέματα εξακολουθούν να μπαζώνονται, τα όποια αντιπλημμυρικά έργα γίνονται είναι πολύ πιο πίσω από τις νέες ανάγκες που έχουν προκύψει. Για το λόγο αυτό, με την πρώτη φθινοπωρινή μπόρα, η Αττική πλημμύρισε και γλιτώσαμε τα χειρότερα μόνο και μόνο επειδή ...σταμάτησε η βροχή.