Η Πρωτομαγιά είναι μια αφορμή εκδήλωσης αυτής της πραγματικότητας με την εμφάνιση πολλών «μνηστήρων» της εργατικής τάξης, που κόπτονται για τη «σωτηρία της ψυχής» της, στο δικό τους «παράδεισο» που την ταξιδεύουν καθημερινά, κάνοντας τη ζωή της «κόλαση».

Καθημερινά ορισμένες εφημερίδες, στο όνομα της καταγραφής και αποτύπωσης της αντικειμενικής πραγματικότητας, «θλίβονται» για τις «πολλές» εργατικές Πρωτομαγιές, αλλά, αποσιωπώντας τον πραγματικό δράστη της διάσπασης, συγκαλύπτουν την ουσία τόσο των επιδιώξεών τους, όσο και τις αιτίες της διάσπασης. Πολύ περισσότερο, εστιάζουν τα πυρά τους, για να «σώσουν» την εργατική τάξη και την ενότητά της, στους κομμουνιστές και άλλους συνδικαλιστές, που ενώθηκαν στη δράση για τον ταξικό προσανατολισμό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Για όλους αυτούς, το ΚΚΕ είναι που διασπά, το ΠΑΜΕ είναι που χρεώνεται την ευθύνη για την ύπαρξη των «πολλών» εκδηλώσεων. Και πρωταγωνιστεί σ' αυτή την εκστρατεία, ποιος άλλος, η ηγεσία του ΣΥΝ.

Αυτή την αρχή την απεμπόλησαν προ πολλού οι πλειοψηφίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Η δράση τους αντιστρατεύεται τα πραγματικά συμφέροντα της εργατικής τάξης. Είναι γνωστό ότι ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ προωθούν ανοιχτά την πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων των επιχειρηματιών στην εργατική τάξη. Το παζλ αυτής της πραγματικότητας συμπληρώνει η «Αυτόνομη Παρέμβαση», συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΝ, η οποία επιμένει ότι τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης μπορούν να εξυπηρετούνται ταυτόχρονα με την προσαρμογή του καπιταλισμού στις συνθήκες έντασης της εκμετάλλευσης, όπως προδιαγράφονται από το πλαίσιο της ΟΝΕ. Εδώ η μεγαλοπρέπεια της απεμπόλησης των πραγματικών ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης, γίνεται προσπάθεια να συγκαλυφτεί από την ουτοπία της ταυτόχρονης πραγματοποίησης κερδών και βελτίωσης της θέσης της εργατικής τάξης, γεγονός, το οποίο υπονομεύει τον αγώνα για διεκδικήσεις που να αντιστρατεύονται τα συμφέροντα των επιχειρηματιών και να προωθούν τα συμφέροντα των εργατών, και οδηγεί στον ταξικό συμβιβασμό.

Η ενότητα της εργατικής τάξης σήμερα έχει τη βάση της στην εκφρασμένη μέσα στους αγώνες της δράση ενάντια στην καθήλωση και μείωση των εισοδημάτων, στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, στην κατεδάφιση του κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος, στις ιδιωτικοποιήσεις, στην καταπάτηση των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών στους τόπους δουλιάς. Στο ξεσκέπασμα των δυνάμεων και των μηχανισμών που εκφράζουν και επιβάλλουν την αντεργατική πολιτική, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί τους εκπρόσωποι, αλλά και στις μεθόδους που ακολουθούν προκειμένου να υποτάξουν την εργατική τάξη και το κίνημα της στις δικές τους επιδιώξεις. Η ταξική ενότητα απαιτεί ο αγώνας απέναντι σ' όλους αυτούς να μην εξαντλείται στην αποτροπή πλευρών και συνεπειών της επίθεσης, αλλά να διεκδικεί η εργατική τάξη τα πραγματικά της συμφέροντα.

Απέναντι σ' αυτή την αναγκαιότητα η ηγεσία του ΣΥΝ και η συνδικαλιστική της παράταξη αντιπαραθέτουν τη λογική του «ρεαλισμού», που οδηγεί όλο και σε μεγαλύτερες υποχωρήσεις και εκχωρήσεις δικαιωμάτων και μειωμένες απαιτήσεις και διεκδικήσεις. Αυτή την τακτική ακολουθούν από κοινού με τις άλλες δυνάμεις σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αφού δεν εναντιώνονται στις ιδιωτικοποιήσεις, στην ευελιξία της εργασίας, ενώ δεν υποστηρίζουν άλλες διεκδικήσεις της εργατικής τάξης, που αντιστρατεύονται την πολιτική των μονοπωλίων, ενώ συμμετείχαν στο διαβόητο «κοινωνικό διάλογο», υπονομεύοντας την ανάπτυξη αγώνων.

Είναι φαρισαϊσμός να θεωρεί η ΑΠ ως ταξικό πανεργατικό ενωτικό χαρακτήρα της Πρωτομαγιάς τη «συμφωνία» που πρότεινε ανάμεσα στην ΕΣΑΚ, τη ΔΑΚΕ και την «Αυτόνομη Παρέμβαση» σε αντιΠΑΣΚΕ-αντικυβερνητική βάση και ταυτόχρονα να μιλά για «συνδικάτα αυτόνομα, αγωνιστικά, μαζικά» («Αυγή», 3/5/99, Α. Καλύβης).

Είναι πρόκληση για την εργατική τάξη και τα συνδικάτα της, να προπαγανδίζει η συγκεκριμένη παράταξη την «αυτονομία» τους και από την άλλη να επιμένει σε διαπαραταξιακή Πρωτομαγιά. Είναι πρόκληση να απευθύνεται ως παράταξη στο ΠΑΜΕ, που αποτελεί συσπείρωση ταξικών συνδικάτων και να προτείνει κοινή διοργάνωση Πρωτομαγιάς. Και είναι πρόκληση γιατί αν πράγματι επιδίωκε την ενίσχυση του ταξικού πόλου στο συνδικαλιστικό κίνημα, θα μπορούσε να συμβάλει με τη δράση της στα συνδικάτα όπου δυνάμεις της έχουν εκλεγεί, για συμμετοχή στην ταξική Πρωτομαγιά.

Αλλά είναι πρόκληση και για ένα ακόμη λόγο, καθότι δε συμφωνεί με τη δράση του ΠΑΜΕ, με την ταξική ενότητα δράσης της εργατικής τάξης και του συνδικαλιστικού κινήματος, στη βάση των πραγματικών ταξικών συμφερόντων της. « Θεωρούμε, ότι το ΠΑΜΕ δεν είναι αυτό που ζητάει η εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό κίνημα και γι' αυτό δε συμμετέχουμε σε αυτό», γράφουν στην εισήγηση του ΣΥΝ στην πανελλαδική συνέλευση συνδικαλιστών στις 2/10/99.

Πώς συμβιβάζονται «αυτόνομα» συνδικάτα και διαπαραταξιακή Πρωτομαγιά; Αλλά τι σημαίνει «αυτόνομα» συνδικάτα; Από ποιον «αυτόνομα»; Από την κυβερνητική πολιτική; Αυτό δεν αρκεί για την ταξική ενότητα δράσης της εργατικής τάξης, που πρέπει να οικοδομείται ενάντια στα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και όλους τους εκφραστές τους, πολιτικά κόμματα, συνδικαλιστικές παρατάξεις, αλλά και ηγεσίες που τα προωθούν μέσα στην εργατική τάξη. Και στην προκειμένη περίπτωση, η συγκεκριμένη συνδικαλιστική παράταξη και ο πολιτικός της φορέας δε θέλουν να αυτονομηθούν από τις πλειοψηφίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων που προωθούν την πολιτική των μεγαλοεπιχειρηματιών στην εργατική τάξη. Δε θέλουν να αυτονομηθούν από την πολιτική της άρχουσας τάξης, που συγκαλύπτουν με θέσεις εξωραϊσμού του συστήματος με την Ελλάδα εντός της ΟΝΕ.

Αυτό που επιδιώκουν είναι η αυτονομία των συνδικάτων από την πολιτική του κόμματος της εργατικής τάξης. Το ομολογεί ο Α. Καλύβης στο συγκεκριμένο άρθρο λέγοντας: «Η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ στα συνδικάτα, αν δεν πρόκειται περί μιας συνειδητά αποφασισμένης στρατηγικής διάσπασης, κάτι που δύσκολα το πιστεύει κανείς, δεν αποτελεί έτσι ή αλλιώς μια στρατηγική ενότητας του συνδικαλιστικού κινήματος». Κάνει σαν να μη γνωρίζει ότι αυτή η διάσπαση έχει επιβληθεί στην πράξη με τη δράση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, που απεμπόλησαν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και τους αγώνες της, στην οποία έχει αμέριστη συμβολή η παράταξη που εκπροσωπεί.

Να λοιπόν που αυτή η Πρωτομαγιά έγινε ένας ακόμη παράγοντας αποκάλυψης της σύνδεσης των σχέσεων των διαφόρων πολιτικών δυνάμεων και συνδικαλιστικών παρατάξεων με τις ταξικές σχέσεις και συμφέροντα, αποδεικνύοντας ότι η αστική πολιτική, εκτός από την καθαρή της έκφραση στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ), μπορεί να έχει και παραφυάδες συγκαλυμμένης έκφρασής της, εξίσου επικίνδυνες με τις παραπάνω.