Σε μελοποιημένα ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου θα είναι αφιερωμένη η εκπομπή «Ποιητική Αδεία», που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης, την Κυριακή 6 με 8 το απόγευμα στον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM».

Το στρατιωτικό καμιόνι καταπίνει μουσκεμένα χιλιόμετρα στο χακί φθινόπωρο της Λήμνου, φθάνουμε στο Μούδρο, τοίχοι παλιών κτιρίων βαμμένοι με το χρώμα του καμινιού του Ηφαίστου...

Απομακρύνομαι λίγο από την παρέα, ανασαίνω τον αέρα του πελάγους... Εδώ ήταν το μέρος, τα μάτια της μνήμης προσπαθούν να σε δουν, ποιητή, να σμιλεύεις καπνισμένα τσουκάλια ποίησης μέσα σε τούτο το τοπίο.

Στη Μακρόνησο, προσπαθώ να «δω» στις πυρωμένες πέτρες που φύλαξαν στα σπλάχνα τους τη γραφή σου. Ακροπατώ στα πυρωμένα λιθάρια, που περπάτησαν γέροντες που «δίπλα στα μάτια τους είχαν ένα δεντράκι καλοσύνη και ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη».

Μονεμβασιά, τα στενά δρομάκια, το κάστρο, ανεβαίνω στο ξάγναντο, τα μάτια μου γεμίζουν από την αλμυρή εικόνα του πελάγους, εδώ που πρωτοείδες το φως και ένα μικρό κυκλάμινο να ανεμίζει την παντιέρα του στου βράχου τη σχισμάδα.

Κόκκινο ποτάμι στους δρόμους της Αθήνας, «νάτη πάλι η Καισαριανή με τις σημαίες της», νάτη πάλι η Ελλάδα των ξωμάχων και των εργατών με τις σημαίες της, στα τζάμια των πολυκατοικιών, καθρεφτίζεται η διαδήλωση των γειτονιών του κόσμου, «περπατάτε, περπατάτε». Οι δρόμοι ζωντανεύουν από περπατησιά ανθρώπων, «στους δρόμους θα κριθεί το δίκιο», χιλιάδες χέρια κρατάνε τον «Ριζοσπάστη», οι μνήμες ξυπνάνε, 10 του Μάη του '36, ποιητή μου, με τα χέρια να τρέμουν από τα ρίγη της αρρώστιας. Διαβάζεις την εφημερίδα με το ματωμένο πρωτοσέλιδο από τους δρόμους της Σαλονίκης, Τάσος Τούσης, η μάνα του στη μέση του δρόμου, οι απεργοί εργάτες, οι φτωχογειτονιές να κατεβαίνουν στη διαδήλωση, ο αγώνας, το αίμα, ο «Επιτάφιος», χέρι με χέρι οι εργάτες διαβάζουν το ποίημα, βιβλία που κάηκαν στους Στύλους του Ολυμπίου Διός από τους φασίστες, «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες», 23 χρόνια αργότερα, τραγούδι να κλαίει η καρδιά και να ξυπνάει η συνείδηση...

Ξεκρέμασες, ποιητή μου, φλόγες από υψικαμίνους, πάνω στις πέτρες των χωραφιών έγραψες, στους ίσκιους των χαμόσπιτων ακούμπησες την πλάτη σου καθώς ζωγράφισες πάνω σε βότσαλα τη Ρωμιοσύνη και φιγούρες από ανώνυμους άγιους...

Εσύ μας το είχες πει πως «ερχόμαστε από πολύ μακριά και τραβάμε για πολύ μακριά», το θυμόμαστε αυτό, σπαθί μας έδωσες, ποιητή, για να ανοίξουμε το δρόμο στα σκοτάδια των τωρινών καιρών...

Αυτό κάνουμε και τώρα, ποιητή, να ανοίξουμε δρόμο προσπαθούμε, μέσα σε δύσβατους καιρούς, στη μέσα αριστερή τσέπη του σακακιού της σκέψης μας, το ένθετο του «Ριζοσπάστη» με τις Θέσεις για το 17ο Συνέδριο, 86 χρόνια ΚΚΕ, ποιητή, ματωμένα χρόνια, εσύ το ξέρεις καλά, το καθένα μετράει δεκαετίες των άλλων, και όταν βαραίνει το χρέος, μας ακουμπά στον ώμο η διαλεκτική που φτερουγίζει στη φωνή σου: «Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος», παραμερίζουμε ρουτίνα και γκριζάδα, σκύβουμε και μελετάμε, μιλάμε, αγωνιζόμαστε, τραγουδάμε, σμίγοντας με τον κόσμο.