Πρώτες προειδοποιητικές απεργίες άρχισαν οι εργαζόμενοι στα εργοστάσια της «Φολκσβάγκεν» (WV) στο Ανόβερο, το Κάσελ και το Μπράουνσβάιγκ, αφού έληξε και ο πέμπτος γύρος των διαπραγματεύσεων την Πέμπτη το βράδυ χωρίς αποτέλεσμα. Αλλά και προηγούμενα αρκετές χιλιάδες εργαζόμενοι των εργοστασίων της επιχείρησης στο Κάσελ και το Βόλφσμπουργκ είχαν εκδηλώσει με πληροφοριακές συγκεντρώσεις τις ανησυχίες και διαμαρτυρίες τους κατά της επιδίωξης της διεύθυνσης αυτού του κοντσέρν της αυτοκινητοβιομηχανίας να περάσουν νέα μέτρα σε βάρος των εργαζομένων: Καμία αύξηση ημερομισθίων και μισθών, επί 2 χρόνια, και απολύσεις. Αυτά θα αποτελούν το «θεμέλιο λίθο» για μείωση των εξόδων προσωπικού συνολικού ποσού 2 δισεκατομμυρίων ευρώ έως το 2011.

«Είμαστε αναγκασμένοι να βάλουμε σε τάξη τα έξοδά μας» δήλωσε στη «Φραγκφούρτερ Αλγκεμάινε» της Τετάρτης ο διευθυντής προσωπικού Πέτερ Χαρτζ, ο ίδιος ακριβώς που υπό την ηγεσία του κατασκευάστηκαν τα ομώνυμα νομοσχέδια (τώρα πια νόμοι) 1-4, κατά των οποίων έγιναν επανειλημμένες διαδηλώσεις τη Δευτέρα με εκατοντάδες χιλιάδες διαμαρτυρόμενους.

Τα συνδικάτα είχαν αρχικά ζητήσει ύψωση των ημερομισθίων κατά 4% και εγγύηση των θέσεων εργασίας για τους συνολικά 103.000 εργαζόμενους σε όλες τις γερμανικές επιχειρήσεις της επιχείρησης.

Κατά τον τέταρτο γύρο των συνομιλιών όμως τα συνδικάτα, (η IG Metall) υπέβαλαν «συμβιβαστική πρόταση», σύμφωνα με την οποία συμφωνούσαν με αύξηση στο ύψος του (μικρότερου) αποτελέσματος που είχε επιτευχθεί στις διαπραγματεύσεις της μεταλλοβιομηχανίας και με μια ευελιξία στο χρόνο εργασίας, όπως και αμοιβές κατώτερες κατά 10% για νεοδιοριζόμενους. Η IG-Metall περίμενε ότι ο συμβιβασμός της θα γινόταν αποδεκτός, αλλά ο Χαρτζ και οι άνθρωποί του τον απέρριψαν. Οι νέες διαπραγματεύσεις ορίστηκαν για την ερχόμενη Δευτέρα.

Ετσι όλα εξαρτώνται τώρα από τις διαθέσεις του Χαρτζ, αλλά και τη στάση της ηγεσίας των συνδικάτων, για την οποία τον τελευταίο καιρό είδαν στον Τύπο σειρά συνεντεύξεων με κατώτερα συνδικαλιστικά στελέχη ότι οι συνδικαλιστικοί ηγέτες τους δεν είναι διατεθειμένοι να αγωνιστούν. Διαφωτιστικά σχετικά είναι όσα λέχθηκαν στις 23 Οκτώβρη σε μια συγκέντρωση στη δυτικογερμανική πόλη Φιρτ με το θέμα «Μοντέρνος καπιταλισμός χωρίς συνδικάτα;». Ενας από τους ομιλητές, ο καθηγητής Φρανκ Ντέπε, διαπίστωσε ότι το 2003, αλλά και στις αρχές του 2004 έγιναν διαμαρτυρίες κατά της κοινωνικής «απογύμνωσης», αλλά το θερμό φθινόπωρο που υπόσχονταν οι ηγεσίες των συνδικάτων δε φαίνεται να πραγματοποιείται. Ο λόγος γι' αυτό είναι κατά τη γνώμη του ο εξής: «Η σχέση των συνδικάτων με το SPD». Αντί να αναπτύξουν περισσότερη πίεση στην πολιτική τάξη, που απομονώνεται, τα συνδικάτα στην Οπελ, τη Ζίμενς ή στην WV υφίστανται όλο και μεγαλύτερη πίεση. Το κεφάλαιο θέλει να καταργήσει κι αυτούς τους "προμαχώνες", όπως έγινε στη Γαλλία ή την Ιταλία. Ολα είναι ζήτημα συσχετισμού δυνάμεων... Μισθολογικές μειώσεις, αυξήσεις των ωρών εργασίας, εκπαραθυρώσεις (απολύσεις προσωπικού), μήπως το παρακάνουν οι κυριαρχούντες;».

Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος: «Οχι. Γιατί πρώτον δεν υπάρχει ισχυρό (εννοεί γερμανικό) εργατικό κίνημα πια, και δεύτερο γιατί μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση είναι πρόθυμη απέναντι στο κεφάλαιο, γιατί αυτή εξακολουθεί να θεωρείται από τα συνδικάτα σαν το "λιγότερο κακό" ή μάλιστα "σαν σύμμαχος".

Με την υποταγή της πολιτικής στους νόμους της αγοράς, τόνισε ο καθηγητής Ντέπε, φθάσαμε σε μια πραγματική κρίση της δημοκρατίας».