Ο μπάρμπα Μήτσος γεννήθηκε στη Δραπετσώνα ένα ψυχρό πρωινό του Νοέμβρη του 1917. «Γεννήθηκα μαζί με το Κόμμα» συνηθίζει να λέει χαριτολογώντας. Και όχι μόνο. Ακολούθησε τα βήματά του μέχρι και σήμερα που κοντεύει το βιολογικό του τέλος. Από 9 χρονών εργάτης. Στις πρώτες απεργίες πήγε όχι γιατί του το επέβαλε κάποια εντολή αλλά η ίδια η ανέχεια. Λίγο μετά το μικρόσωμο αγόρι ένωσε άρρηκτα τη μοίρα του με τη μοίρα του Κόμματος που γεννήθηκε μαζί του λίγες γειτονιές πιο πέρα από τη φτωχογειτονιά του. Ηταν πολύ μικρός, όταν βίωσε τις πρώτες απολύσεις, το κυνήγι της ασφάλειας, τις πρώτες φυλακίσεις. Κι όταν μια μέρα η δικτατορία φάνηκε σαν η μόνη λύση, εκείνος από τους πρώτους δοκίμασε τα βασανιστήρια για να αποκηρύξει το συνομήλικό του Κόμμα. Δεν το 'κανε. Και τον έστειλαν στ' Ανάπλι. Θέλανε να τον δώσουν στους Γερμανούς όταν αυτοί μπήκαν στην Ελλάδα, μα το 'σκασε. Στα κατσάβραχα της Ρούμελης βρήκε παλιά αδέλφια και, μην έχοντας να χάσουν τίποτα άλλο από το αίμα και τις αλυσίδες τους, άρχισαν να γράφουν σελίδα τη σελίδα, σταγόνα τη σταγόνα με το αίμα τους την Ιστορία. Μετά ήρθε η απελευθέρωση και η νέα υποδούλωση για λίγο στους Αγγλους και μετά στους Αμερικανούς. Τα χρόνια που ακολούθησαν, ο μπάρμπα Μήτσος τα πέρασε στα ξένα, στην παρανομία και στην εξορία.