Για μια στιγμή!

*

Ο καθένας μπορεί να θέλει ή να μη θέλει να γίνει ο κ. Κωνσταντόπουλος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Δικαίωμά τους (να θέλουν ή να μη θέλουν) και δικαίωμά του, του Κωνσταντόπουλου (να θέλει).

*

Αλλά η Αριστερά τι φταίει; Πού εμπλέκεται; Γιατί πρέπει να χρησιμοποιηθεί, πόσο μάλλον να «χρεωθεί», σ' αυτή την ιστορία;

*

Αν οι υπέρμαχοι της υποψηφιότητας Κωνσταντόπουλου επιχειρηματολογούν ότι η προεδροποίησή του θα ήταν από τις «καλύτερες δυνατές εξελίξεις και για την πατρίδα και για την Αριστερά» (Στάθης, «Ελευθεροτυπία»), τότε εδώ, πέραν των άλλων, ανακύπτει θέμα. Και για την «Αριστερά» και για τον πατριωτισμό της.

*

Ας μας επιτραπεί να έχουμε άποψη. Και για τα δύο.

***

Με αφορμή, λοιπόν, το χτεσινό κείμενο του συναδέλφου στην «Ελευθεροτυπία»:

*

Το παράδειγμα που επιστρατεύεται, για τον «δεξιό» Στεφανόπουλου «που εξέφρασε τον πατριωτισμό του λαού» κατά την επίσκεψη του Κλίντον, ούτε «αποϊδεολογικοποιεί» το πόστο του προέδρου της Δημοκρατίας, ούτε είναι και το καλύτερο επιχείρημα υπέρ της υποψηφιότητας ενός «αριστερού» για την προεδρία.

Διότι ένας αριστερός δεν καλύπτει το λαό «αλά καρτ». Αυτή είναι μια πολυτέλεια που ένας δεξιός μπορεί να την έχει. Ενας αριστερός, όμως, όχι (εκτός αν είναι δεξιός).

*

Ενας «αριστερός πρόεδρος» όταν από τη χώρα του (Σούδα) πετούν αμερικάνικα βομβαρδιστικά (για να δολοφονήσουν αμάχους). Οταν περνούν αμερικάνικα πυρηνοκίνητα πλοία (για να δολοφονήσουν αμάχους). Οταν περνούν αμερικανοΝΑΤΟικά τανκς (για να δολοφονήσουν αμάχους). Οταν επικυρώνονται νόμοι υπέρ της «ετεροδικίας». Κι όταν (...), κι όταν (...), κι όταν (...), δεν είναι αριστερός. Είναι κάποιος που (στην καλύτερη περίπτωση) «απλώς προεδρεύει». Στη χειρότερη περίπτωση είναι κάποιος που προεδρεύει, υποδυόμενος τον «αριστερό» και συκοφαντώντας την Αριστερά.

***

«Εχει έρθει ο καιρός» για «αριστερό» Πρόεδρο...

*

Μα, αν δεν κάνουμε λάθος, ο «καιρός» που επικρατεί (και πάνω από το προεδρικό μέγαρο) έχει χαφιεδοκάμερες στους δρόμους, Ζέπελιν, δικαστικές αποφάσεις που ποινικοποιούν το φρόνημα, Ελληνες στρατιώτες στο Αφγανιστάν και στο Κόσσοβο, έχει πολλούς άνεργους και ακόμα περισσότερους φτωχούς. Εχει ΜΑΤ που κλείνουν την Ηρώδου του Αττικού, πάνω από τον προεδρικό μέγαρο, όποτε οι εργάτες διαδηλώνουν. «Κακός ο καιρός», πολύ κακός...

***

Πράγματι, το ΠΑΣΟΚ είναι των «Ανδρουλοκουναλάκηδων» και των «Μπιστοδαμανάκηδων».

*

Αλλά, αν το ήθος του ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που είναι, το ήθος, δηλαδή, όσων «υπέγραψαν δήλωση μετανοίας και προσχώρησαν» ποια είναι η ηθική αξία που έχουν οι «τιμές» και η «εκτίμηση» που έχουν να διαθέσουν κάποιοι με τέτοιο ήθος; Και τι σχέση με Αριστερά έχει το ήθος των άλλων, που αναζητούν «τιμές» και «εκτίμηση» από τους παραπάνω; Οταν ο Βούγιας πήγε στο ΠΑΣΟΚ, ο Κωνσταντόπουλος τον πέταξε έξω από το γραφείο του στη Βουλή. Τώρα είναι ο ίδιος που αυτομαστιγώνεται σε επιχειρήσεις ετεροχρονισμένων «δηλώσεων μετανοίας».

Πότε είχε δίκιο;

***

Αν κάποιο κομματικό στέλεχος της Κουμουνδούρου (πόσο μάλλον πρόεδρος κόμματος που θέλει να λέγεται «αριστερό») πάει να υπηρετήσει το αστικό κράτος από τη θέση του υπουργού του Καραμανλή, ή του υφυπουργού, θα είναι ένδειξη «ισοτιμίας Δεξιάς και Αριστεράς στα του πολιτεύματος» ή απόδειξη πολιτικής εξαχρείωσης;

*

Το κράτος, το σημερινό ελληνικό κράτος, όταν το υπηρετείς από κυβερνητικά πόστα είναι αστικό, δεξιό, καπιταλιστικό, νεοφιλελεύθερο, κι όταν το υπηρετείς από τη θέση του προέδρου της Δημοκρατίας είναι «απολίτικο», «αταξικό» και «ζουμπουρλούδικο»;...

*

Οταν ο Σημίτης πήρε εκείνο το στέλεχος του ΣΥΝ (τον Γρατσία) και τον έκανε πρόεδρο του ΟΣΕ, ο ΣΥΝ μιλούσε για «εκμαυλισμό» και ο Κωνσταντόπουλος για «παλαιοκομματικό παραγοντισμό». Κι αυτά για μια προεδρία στον ΟΣΕ. Για την προεδρία του κράτους;

***

«Ο αριστερός πρόεδρος της Ιταλίας, ο Περτίνι, όποτε κι όπου συναντούσε Αμερικάνους τους πλάκωνε στις σφαλιάρες», άρα να που μπορεί να λειτουργήσει ένας «αριστερός» πρόεδρος και στην Ελλάδα...

*

Μάλιστα. Αλλά αν αυτό είναι το θέμα, τότε να κάνουμε πρόεδρο τον «αριστερό» Σιράκ. Τους έχει ταράξει στις «σφαλιάρες» τους Αμερικάνους αυτό τον καιρό. Βέβαια ο αντιστασιακός Περτίνι, τις εποχές που πανηγύριζε στις εξέδρες του Μουντιάλ του '82 (για καλό το λέμε) δε βρέθηκε στην ανάγκη να του ζητήσουν οι Αμερικάνοι το Αβιάνο. Στην εποχή του Περτίνι οι ΗΠΑ ασχολούνταν κυρίως με τη Νικαράγουα. Οταν, δε, το ζήτησαν το Αβιάνο το πήραν. Από τον «αριστερό» Ντ' Αλέμα...

***

Ως αριστεροί και ως άνθρωποι «ας σοβαρευτούμε», λοιπόν. Πράγματι.