Τα στοιχεία είναι αδιαμφισβήτητα. Οι ιδιωτικές δαπάνες Υγείας έφτασαν πέρυσι στο 47% των συνολικών δαπανών Υγείας. Κι όταν λέμε, ιδιωτικές δαπάνες, εννοούμε αποκλειστικά και μόνον όσα χρήματα δίνουν οι πολίτες απευθείας σε ιδιωτικές μονάδες ή ιδιώτες γιατρούς και στα φαρμακεία. Οι δαπάνες των δημοσίων ασφαλιστικών Ταμείων θεωρούνται δημόσιες δαπάνες. Το προαναφερόμενο ποσοστό δίνει στη χώρα μας την τέταρτη θέση, μετά τις ΗΠΑ, τη Ν. Κορέα και το Μεξικό, στο ύψος των ιδιωτικών δαπανών Υγείας μεταξύ των 30 χωρών του ΟΟΣΑ (μέσος όρος ιδιωτικών δαπανών: 25,6%) και, βέβαια, την τέταρτη από το τέλος στο ύψος των δημοσίων δαπανών Υγείας.

Εκτός αυτών, σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, οι ιδιωτικές δαπάνες Υγείας βαίνουν συνεχώς αυξανόμενες, σημειώνοντας ετήσια αύξηση κατά 7,2% την τελευταία δεκαετία, ενώ, βαίνουν συνεχώς μειούμενες οι δημόσιες δαπάνες, ως ποσοστό των συνολικών δαπανών. Κι αν θέλετε, να μάθετε τι σημαίνουν τα ποσοστά αυτά σε ευρώ, σας λέμε ότι το 2003, μια μέση ελληνική οικογένεια έδωσε 1.400 ευρώ για ιδιωτικές δαπάνες Υγείας, χώρια πόσα έδωσε στα ασφαλιστικά ταμεία, στους κρατικούς φόρους, κλπ.

Ρωτάμε, λοιπόν: Αποτελούν ή όχι, όλα τα παραπάνω τις πλέον αδιαμφισβήτητες αποδείξεις της πολύμορφης (άμεσης, έμμεσης, κλπ.) ιδιωτικοποίησης της Υγείας; Είναι ή δεν είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής, που εφάρμοζαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και συνεχίζει τώρα η κυβέρνηση της ΝΔ; Πού θα φτάσουν τα πράγματα, εάν δεν πάρουμε άμεσα τα μέτρα μας;