Το συνέδριο που αρχίζει αύριο γίνεται σε μια περίοδο που η σημερινή κυβέρνηση, όπως και η προηγούμενη, ακολουθώντας την ίδια γενικότερη ρότα της ευρωενωσιακής αντιλαϊκής πολιτικής του κεφαλαίου και πολιτικοοικονομικών οργανισμών του, προωθεί και ολοκληρώνει τις αντεργατικές, αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις στη δημόσια διοίκηση. Κύρια επιδίωξή της είναι η δημόσια διοίκηση να υπηρετεί πιο αποτελεσματικά τις νέες ανάγκες του κεφαλαίου και να είναι πλήρως συμβατή με την Ευρωπαϊκή Ενωση και τους άλλους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Στην κατεύθυνση αυτή, τα τρία προηγούμενα χρόνια σημειώθηκαν σοβαρές αλλαγές στη δημόσια διοίκηση, με τη σύμπραξη των δύο κυβερνητικών κομμάτων, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Με βάση το κυβερνητικό πρόγραμμα «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» του ΠΑΣΟΚ και μια σειρά άλλων μέτρων, ιδιωτικοποιήθηκαν δημόσιες υπηρεσίες, επεκτάθηκε η εμπορευματοποίηση της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας, του Πολιτισμού και του Αθλητισμού. Ενισχύθηκε η κρατική τρομοκρατία με τους «τρομονόμους» και τους «ευρωτρομονόμους», τους καμεροχαφιέδες, την οργανική ένταξη των Ενόπλων Δυνάμεων στο ΝΑΤΟ. Το δικαίωμα στην εργασία και στην επιβίωση μπήκε βαθύτερα στη μέγκενη των πελατειακών σχέσεων, με την πολιτική ομηρία των συμβασιούχων, τους νόμους για τη μερική απασχόληση, την κατάργηση στην πράξη της μονιμότητας, κλπ. Ολα αυτά, στο όνομα της διαβόητης ανταγωνιστικότητας, των γενικότερων αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που εκφράζουν βαθύτερες και μακροπρόθεσμες ανάγκες του κεφαλαίου.

Για τη δικαιολόγησή τους τα δύο κυβερνητικά κόμματα χρησιμοποιούν διάφορα πονηρά ιδεολογήματα: Για περισσότερο ή λιγότερο, αποκεντρωτικό ή συγκεντρωτικό, αποτελεσματικό ή αναποτελεσματικό κράτος. Καθώς και το νεοδημοκρατικό σλόγκαν περί επανίδρυσης του κράτους. Ετσι νομίζουν ότι μπορούν να ξεμπερδεύουν με το αμείλικτο ερώτημα: Κράτος και δημόσια διοίκηση για ποιον και στην υπηρεσία ποιανού; Τα έργα τους βοούν ότι το θέλουν στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Το θέλουν λιγότερο όπου αναγκάζεται να προσφέρει υπηρεσίες στον εργαζόμενο, κάτω από την πίεση των αγώνων. Το θέλουν περισσότερο στους κατασταλτικούς μηχανισμούς ενάντια στους εργαζόμενους, όταν αποφασίζει νέα προνόμια για το κεφάλαιο, όταν εντάσσεται στην εγκληματική μηχανή του ΝΑΤΟ, κ.α.

Συνειδητά στηρίγματα των αντιλαϊκών επιλογών υπήρξαν, το προηγούμενο τρίχρονο διάστημα, οι ηγεσίες των ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ, ΑΠ επειδή έχουν ενσωματωθεί στη λογική ότι ο φορέας της ανάπτυξης θα πρέπει να είναι το κεφάλαιο και γι' αυτό το κράτος θα πρέπει να υπηρετεί αυτήν την ανάπτυξη. Γι' αυτό έγιναν κοινωνικοί εταίροι του ΣΕΒ και των κυβερνήσεών του και μέσα από τους «κοινωνικούς διαλόγους» συνέπραξαν στις ανατροπές των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Αυτή η στάση τους θα πρέπει να αποτελέσει κριτήριο ψήφου καταδίκης στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, στα σωματεία, στις ομοσπονδίες, αλλά κύρια μέσα από τους αγώνες με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, με το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. Η καλύτερη καταδίκη τους μπορεί και πρέπει να γίνει με τη δημιουργία επιτροπών αγώνα, συσπειρώσεων σε κάθε εργασιακό χώρο, την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ εκείνων που έχουν ταξικό προσανατολισμό και με την ένταξη στο ΠΑΜΕ. Ετσι, θα δημιουργούνται οι αναγκαίες προϋποθέσεις για γενικότερες αλλαγές και μέσα σ' αυτές οι συνθήκες για μια δημόσια διοίκηση που θα στηρίζεται σε συλλογικά λαϊκοδημοκρατικά όργανα και λειτουργίες υπέρ των εργαζομένων. Στην κατεύθυνση αυτή οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ θα δώσουν τη μάχη και στο 32ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ για να αποκαλύψουν τις βαθύτερες πολιτικές αιτίες και τους αίτιους των προβλημάτων, την αναγκαιότητα ανειρήνευτης σύγκρουσης μαζί τους και, με τις συγκεκριμένες προτάσεις τους, θα αναδείξουν την προοπτική από τη σκοπιά των συλλογικών συμφερόντων των εργαζομένων.