Νοέμβρης του 1999 ήταν, αν δε με απατά και η μνήμη μου, όταν μετακομίσαμε στα νέα γραφεία του «Ριζοσπάστη» στο Κρυονέρι. Τέρμα θεού μου φάνηκε, τέρμα θεού μου φαίνεται και τώρα. Θυμάμαι τον πρώτο καιρό, που στεκόμουν περίλυπη λίγα λεπτά μπροστά στο παράθυρό μου και κοιτούσα μελαγχολικά την Εθνική Λαμίας. Δεν έβλεπα τίποτε άλλο από τα αυτοκίνητα που τη διέσχιζαν και αναρωτιόμουν πού να πήγαιναν άραγε. Κατά τα άλλα, ίχνος ζωής συγγενείς, που λέγανε παλιά. Επειτα, για να μη βλέπω το «τίποτε» που με περιέβαλλε, έκλεισα τα παντζούρια!

Κάθε μέρα νοσταλγούσα τα παλιά μας γραφεία στον Περισσό, κάθε μέρα όμως που περνούσε, χωρίς να το συνειδητοποιώ, έτσι συμβαίνει πάντα, συνήθιζα τη διαδρομή στην Εθνική, το χώρο, την ιδέα πως ήμουνα στο Κρυονέρι και λέω ιδέα, γιατί το ίδιο δεν τον γνώριζα καθόλου. Κάποιο μεσημέρι, μια συνάδελφος και αγαπητή φίλη με κάλεσε για φαγητό. «Κάπου κοντά, είπα. Δεν αντέχω πια τις μεγάλες αποστάσεις». Ετσι και έγινε. Εκείνη τη μέρα, είδα για πρώτη και μοναδική φορά το χωριό. Και τα 'χασα. Κυριολεκτικά. Μέσα στο πράσινο φύτρωναν σαν τα μανιτάρια μετά τη βροχή πολυτελείς μονοκατοικίες. Νερά έτρεχαν. Τα είδα ή τα άκουσα; δεν είμαι σίγουρη. Και μεγάλες ταβέρνες και καφενεία ήταν απλωμένα στην πλατεία σαν πολύχρωμη βεντάλια. Κάτι ενοχλούσε τη μνήμη μου. Κάτι που δεν μπορούσε να ανακληθεί. Μα πώς το λέγανε παλιά το Κρυονέρι; Την επομένη, τηλέφωνα στο φίλο της στήλης, στον Βαγγέλη Μηνιώτη και τον ρώτησα. Εκείνος με βοήθησε, όπως πάντα άλλωστε. Είπε:

«Τότε που σκόρπισαν τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής εδώ κι εκεί σε όλη την ελληνική επικράτεια σε χέρσες και άγονες περιοχές, όπου αγωνίστηκαν σκληρά για να δημιουργήσουν μια νέα ζωή, σε λίγους από αυτούς έτυχε να ζήσουν σε μιαν άκρη της Αττικής, ώρες μακριά με τα πόδια από την Αθήνα, το Μπάφι. Ολα δύσκολα εκεί πάνω στην ερημιά, στα πόδια της Πάρνηθας. Το τι τράβηξαν, όπως και οι άλλοι που βρέθηκαν κι έστησαν νοικοκυριό σε απόμακρες από οργανωμένες κοινωνίες περιοχές, δεν είναι δύσκολο ο καθένας να φανταστεί. Ομως, με την εργατικότητα και την προκοπή τους, τα κατάφεραν παλεύοντας με τη γη να τα βγάλουν πέρα οι κάτοικοι του Μπάφι, όπως λεγόταν πριν το Κρυονέρι, που με την πάροδο του χρόνου θέριεψε κι από χωριουδάκι κοντεύει ν' ακουμπήσει την Αθήνα! Πετυχημένη, αλήθεια, η νέα του ονομασία, ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα σε ό,τι αφορά το κρύο νερό του.

Το νερό αυτό, που έρεε άφθονο στη ρεματιά με τα πλατάνια, και τα πεύκα ολόγυρα αποτελούσαν έναν πρώτης τάξεως τόπο για εκδρομές με κάθε είδους μέσον της μεταπολεμικής εποχής. Τα ΙΧ ήταν ...είδος εν ανεπαρκεία και τα πούλμαν δεν είχαν μπει ακόμα στην κυκλοφορία!

Μετά το ποτάμι ήταν το «άβατον» της βασιλικής «περιουσίας» κι αντικριστά το Μπογιάτι, ο σημερινός Αγιος Στέφανος, που ήταν περισσότερο γνωστό από το σιδηροδρομικό σταθμό του παρά από τον οικισμό. Τα πεύκα σε πυκνή διάταξη έφθαναν ως τη λίμνη του Μαραθώνα και δεν άφηναν μεγάλα περιθώρια καλλιεργήσιμης γης.

Στο Κρυονέρι, πριν τα εργοστάσια και η επέκταση των κτισμάτων κατακαλύψουν την περιοχή, ο κόσμος ζούσε από αγροτικές εργασίες κατά το πλείστον και ο τόπος παρήγαγε "μπαξεβανικά" καλής ποιότητας.

Για το τι συμβαίνει εκεί σήμερα στο όχι και τόσο μακρινό σε βάθος χρόνου πρώην χωριουδάκι, θα μπορούσες εσύ να μου πεις».

Εγώ τι να πω; Μονάχα μια φορά, όπως ήδη ομολόγησα, πήγα στο χωριό. Κατά τα άλλα, γνωρίζω μόνο με κλειστά τα μάτια το δρόμο που οδηγεί στην Εφημερίδα. Τίποτε περισσότερο, εκτός από ότι η οδός Λεύκης, που όταν πρωτόρθαμε είχε δεν είχε άλλο ένα κτίριο, τώρα είναι γεμάτη από πολυώροφα κτίσματα. Και ότι, ακόμη και σήμερα, μου φαίνεται μακριά, πολύ μακριά από το κέντρο, του οποίου εγώ παιδί του είμαι.