Ηταν μια παρέα. Συντοπίτες (πέντε Τρικαλινοί, ένας Καρδιτσιώτης κι ένας Βολιώτης) κι ομότεχνοι (συνθέτες και στιχουργοί). Αυτή η παρέα, λοιπόν, διαμόρφωσε, εν πολλοίς και, πάντως, «σημάδεψε» το γνήσιο, το αυθεντικό λαϊκό τραγούδι. Οι πιο πολλοί δεν υπάρχουν πια. «Εφυγαν» ο Βασίλης Τσιτσάνης - ο «Τσίλιας» - ο Απόστολος Καλδάρας - ο «Τόλιος» - ο Χρήστος Κολοκοτρώνης, ο Γιώργος Σαμολαδάς και, προχτές, ο Βολιώτης Θόδωρος Δερβενιώτης. «Ζουν και βασιλεύουν» ο Κώστας Βίρβος κι ο Καρδιτσιώτης Μπάμπης Μπακάλης. Ολοι δημιουργοί με τεράστιο και σημαντικό έργο. Τα τραγούδια τους, ερμηνευμένα από τις μεγάλες, λαϊκές φωνές, πέρασαν από το στόμα όλων των Ελλήνων, έγιναν κτήμα και περιουσία του λαού μας. Και, σαν το παλιό κρασί, όσο περνούν τα χρόνια, αντί να ξεπεραστούν και να ξεχαστούν, γίνονται όλο και πιο όμορφα, όλο και πιο επίκαιρα.

Κι είναι αθάνατα τα δημιουργήματά τους, γατί καταπιάστηκαν με τα μικρά και τα μεγάλα προβλήματα, που ταλανίζουν την κοινωνία και ταλαιπωρούν τον απλό άνθρωπο. Γιατί ανέδειξαν τα βάσανα και τις αγωνίες, αλλά και τα όνειρα, τις ελπίδες και τις προσδοκίες της φτωχολογιάς. Γιατί, με το έργο τους και τη ζωή τους, στάθηκαν μαζί με τους πολλούς κι αδικημένους, κόντρα στους λίγους κι αδικητάδες. Και γιατί η τέχνη τους είναι απλή, αλλά υψηλών προδιαγραφών κι απέραντων απολαύσεων, δεν είναι ρηχή και προσβλητική, αλλά έντιμη και καθαρή, δεν αποσκοπεί στην αρπαχτή για την ...κονόμα, αλλά στην προσφορά για την κοινωνική αναγνώριση, υπηρετεί τη διασκέδαση, αλλά στοχεύει και στον προβληματισμό. Γιατί ήταν καλλιτέχνες αληθινοί κι αποδειγμένα αυθεντικοί.

Η τέχνη τους ήταν σε αρμονική σύνδεση με τη ζωή τους. Αριστεροί εκ πεποιθήσεως, συστρατεύτηκαν με το ΚΚΕ - ως μέλη, ή συνοδοιπόροι - στους εθνικοαπελευθερωτικούς και δημοκρατικούς αγώνες του λαού και κάποιοι υπέστησαν τις βαριές συνέπειες, «περνώντας» από εξορίες και φυλακές. Τα προσωπικά βιώματα μιας αγωνιστικής διαδρομής επηρέασαν το έργο τους, προσδίδοντάς του κοινωνικό περιεχόμενο, ταξική συνείδηση και πολιτική επιλογή. Το γεγονός ότι τυγχάνει γενικής αποδοχής, ανεξαρτήτως κοινωνικών και πολιτικών διαφοροποιήσεων, δείχνει ότι η γνήσια, η αυθεντική τέχνη μπορεί να εκφράζει τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, ξεπερνώντας υποβολιμαίες αντιθέσεις και πρόσκαιρες αντιπαραθέσεις.

Σήμερα, που το λαϊκό τραγούδι κινδυνεύει να μετατραπεί σε «ιστορία για αγρίους» - με τους «βρυχηθμούς» των «σκυλάδικων» και τα «γρυλίσματα» των «τηλεμαγαζιών» - αποτελεί πράξη αντίστασης η «επιστροφή» στις «γλυκιές πενιές», που μας χάρισε εκείνη η «παρέα των Τρικαλινών». Αλλά, δεν είναι μόνο τα «παλιά» που αντιστέκονται, είναι κι όσα υπάρχουν και τ' άλλα που έρχονται. Και δεν είναι τυχαίο ότι Τρικαλινός είναι ο Μητροπάνος, ούτε ότι στις λαϊκές γειτονιές αυτής της πόλης - της «βρυσομάνας του λαϊκού τραγουδιού» - συνεχίζεται η «παραγωγή» του γνήσιου και του αυθεντικού. Γιατί - όπως έλεγε και ο «μπαρμπα - Θόδωρος», που χάσαμε προχτές - ο λαϊκός άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει με τραγούδια που «κυκλοφορούν τη Δευτέρα και το Σάββατο χάνονται»...