Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, του λαϊκού αγωνιστή και του αγωνιστικού πνεύματος, ακόμα και στα κολαστήρια, των ποιητών Κ. Βάρναλη και Γ. Ρίτσου, τόνισαν οι ομιλητές στο αφιέρωμα που οργάνωσε προς τιμή των δύο ποιητών, η Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, τη Δευτέρα το βράδυ, στα πλαίσια των 70 χρόνων της.

Στη διαδρομή του Κ. Βάρναλη, από εθνικιστή, αρχαιολάτρη και «τιμημένο» τέκνο του συστήματος, σ' εχθρό του καθεστώτος και στόχο διώξεων, απολύσεων, απαγορεύσεων ακόμα και της υπογραφής στα έργα του, αναφέρθηκε ο Ν. Κυτόπουλος. Η σύγκρουση του παλιού με το καινούριο, όπως είπε ο ομιλητής, η Οκτωβριανή Επανάσταση και η Κομμούνα του Παρισιού, «έφερε» την εναντίωση του ποιητή στην ποίηση των ολίγων και στη δημιουργία έργων, όπως «Το φως που καίει», το «Η αληθινή απολογία του Σωκράτη», τον «Οδηγητή», το «Σκλάβοι Πολιορκημένοι», την «Μπαλάντα του κυρ-Μέντιου».

Στο ερώτημα, για το αν υπάρχει ρήξη μεταξύ της ποίησης και της πολιτικής, απάντησε ο ίδιος ο Γ. Ρίτσος με την επιλογή του, στα κολαστήρια της εξορίας, τόνισε στην ομιλία του ο Τ. Εγγλέζος. Αναφέρθηκε, επίσης, στην πρώτη επαφή του Ρίτσου, με τη συμβολή της μητέρας του, με τις αριστερές ιδέες. Ενώ απάντησε και στον ψόγο που δέχτηκε ο Γ. Ρίτσος γιατί ήταν κομμουνιστής και όχι μόνο ποιητής, αναρωτώμενος, αν αυτοί που τον επέκριναν δεν έχουν μία ιδεολογική τοποθέτηση. Ο πολυγραφότατος Ρίτσος, όπως τονίστηκε, άφησε ποιήματα, θεατρικά, πεζά, άρθρα σε εφημερίδες.

Ποιήματα των Βάρναλη και Ρίτσου απήγγειλαν ο Β.Λιόγκαρης και η Αλεξάνδρα Βαΐση - Βάκα.