Αγαπητοί σύντροφοι,

Μπροστά μας έχουμε το 17ο Συνέδριο του ηρωικού Κόμματος, του τιμημένου ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ αίμα από το αίμα και σπλάχνο από τα σπλάχνα του λαού μας γεννήθηκε, μεγάλωσε και ανδρώθηκε κάτω από φοβερά δύσκολες συνθήκες. Η προσφορά του στην πατρίδα μας και στο λαό μας είναι τεράστια. Από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του μέλη, στελέχη και οπαδοί του πρόσφεραν αμέτρητες θυσίες και ποταμούς αίματος για να δει λευτεριά και προκοπή ο λαός μας. Βασισμένο στις αθάνατες αρχές του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού και εμπνευσμένο από τη Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση, το ηρωικό μας Κόμμα, το αθάνατο ΚΚΕ πάλεψε, παλεύει και θα παλεύει πάντα για το ψωμί και το δίκιο του εργάτη, του αγρότη, του λαού μας.

Η μεγάλη προσφορά του σε όλους τους αγώνες του ελληνικού λαού ήταν καθοριστική. Τα βαριά χρόνια της χιτλεροφασιστικής κατοχής πρώτο αυτό διοργάνωσε την αθάνατη Εθνική μας Αντίσταση και μέσα από τις γραμμές των θρυλικών ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ πολέμησε το φασίστα κατακτητή, κράτησε ζωντανό και όρθιο τον ελληνικό λαό και τελικά τον λευτέρωσε.

Δε θέλω άλλο, σύντροφοι, να καταχραστώ τον πολύτιμο χώρο της αγαπημένης μας εφημερίδας, του «Ριζοσπάστη».

Προς τιμήν του 17ου Συνεδρίου του τιμημένου ΚΚΕ, του αφιερώνω δύο ποιήματά μου

ΚΚΕ

Καμιά δύναμη στη γη εσένανε δε θα βρεθεί

Ποτέ να σταματήσει

Είσαι κομμάτι του λαού είσαι ο ίδιος ο λαός

Η αυγή που θα ροδίσει.

Κανένα χέρι βάναυσο κτηνώδικο φασιστικό

Το δρόμο σου θα φράξει

Και η κόκκινη πορεία σου απ' το άλικο το αίμα σου

Τον κόσμο θε ν' αλλάξει.

Είσαι η παλλόμενη καρδιά του Ελληνα εργάτη

Η ελπίδα και το φως του

Το αίμα του η ανάσα του η ίδια η ζωή του

Ο άξιος σύντροφός του.

17ο Συνέδριο του ΚΚΕ

Μπροστά βαδίζουν οι νεκροί σαν μια στρατιά σκιές

Με μάτια που πετούν ζωή και ας είναι πεθαμένα

Χείλια σφιχτά, σφιχτές γροθιές μα να χαμογελούν

Και χαιρετούνε με κραυγές το λάβαρο του αγώνα.

Κορμιά γυναίκεια και ανδρικά βασανισμένα μα στητά

Βαδίζουν στη φωτεινή του μέλλοντος τη στράτα

Σαν όταν εβαδίζανε στο δρόμο της θυσίας

Περνά στητός αλύγιστος ο Νίκος Μπελογιάννης

Μαζί με τους συντρόφους του, στα χείλη του ανθίζει

Ενα γλυκό χαμόγελο και το γαρίφαλό του

Κόκκινο, κατακόκκινο στο ματωμένο στήθος

Και δίπλα του αταλάντευτος πιστός στα ιδανικά του

Ο κόκκινος ο δάσκαλος ο Νίκος ο Πλουμπίδης.

Περνά η Ηλέκτρα ολόμορφη γιομάτη λάμψη φως

Και παραδίπλα της στητές η Σωτηρία η Γκίνη

Και άλλες πολλές συντρόφισσες στον τίμιο τον αγώνα.

Να και οι τριακόσιοι που περνούν απ'την Καισαριανή

Και στήνουνε ξανά χορό κι αντιλαλάει η Ελλάδα

Κι άλλες χιλιάδες άμετρες ατέλειωτες στρατιές

Περνούν και χάνονται εκεί που ο ήλιος ανατέλλει.

Και έρχονται δεύτερη σειρά οι ζωντανοί σε μια γραμμή

Κόκκινη κι ατελείωτη σαν τη ζωή την ίδια

Τα λάβαρα ανεμίζουνε αστράφτουν οι ματιές

Αιώνων σκότη διαπερνούν και βλέπουνε το μέλλον

Το μέλλον που 'χει σαν αρχή του δρόμου αυτού το τέλος

Και πάνω από τη σύναξη που βράζει σαν φωτιά

Και που περνά σαν κεραυνός σαν λάβα που κοχλάζει

Πετούν μικρά και ολόλευκα Ειρήνης περιστέρια

Ετσι βαδίζουνε νεκροί και ζωντανοί μαζί

Στη λεωφόρο την πλατιά στου μέλλοντος τη στράτα.

Εύχομαι, σύντροφοι καλή επιτυχία στο 17ο Συνέδριο του τιμημένου μας Κόμματος, του ηρωικού ΚΚΕ και να μένει πάντα πιστό στις αθάνατες αρχές του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

Δημοσθένης Ζαβιτσάνος

Συνταξιούχος τραπεζοϋπάλληλος

Αθήνα