Το «Θέατρο του Νότου» ανέβασε το σαιξπηρικό «Χειμωνιάτικο παραμύθι», προσφέροντας μια νέα μετάφρασή του, φιλοτεχνημένη με ποιητικό αίσθημα, πλούσια, πνευματώδη, θεατρικά γάργαρη γλώσσα από τον ηθοποιό Νίκο Χατζόπουλο, έναν πραγματικά καλλιεργημένο διανοούμενο του θεάτρου, ο οποίος με το «Η ζωή είναι ένα όνειρο» του Καλντερόν, και τώρα με το δύσκολο μεταφραστικά, λόγω της ποιητικής γραφής, του διπολικού κωμικοδραματικού μύθου και του αλληγορικού χαρακτήρα του «Χειμωνιάτικου παραμυθιού» ανεβάζει υψηλά την ποιότητα της θεατρικής μετάφρασης. Ο Σαίξπηρ, με «δάνεια» έργων και δημιουργών του παρελθόντος (εδώ των Παντόστο, Πλουτάρχου, Οβιδίου, του μύθου της Περσεφόνης και της ευριπιδικής «Αλκηστης» που πεθαίνει και «ανασταίνεται») πλάθει έναν πολύσημο μύθο για τον αέναο κύκλο των εποχών, της φύσης και του ανθρώπου (γέννηση, άνθηση, θάνατος, ανάσταση κ.ο.κ). Με «υλικά» της ανθρώπινης πραγματικότητας και της φαντασίας συνθέτει μια πολυεπίπεδη χωροχρονικά κωμικοτραγική αλληγορία για τους αλληλοδιάδοχους κύκλους ευτυχίας και δυστυχίας του ανθρώπου, τον έρωτα και τη ζήλια, το δίκιο και το άδικο, τη μητρότητα και τη φιλία, την εξυπνάδα και τη βλακεία, την ανθρωπιά και τη σκληρότητα, με «ήρωες» βασιλιάδες, άρχοντες, υπηρέτες μέσα σε παλάτια, αλλά και με βοσκούς και βοσκοπούλες στην ύπαιθρο, κι ανθρώπους της θάλασσας και των δρόμων.

Συστήνοντας στους αναγνώστες μας να δουν αυτό το πανανθρώπινο σαιξπηρικό «παραμύθι», για να μη μειώσουμε την απόλαυση που προσφέρει, δε θα αναφερθούμε στο μύθο του. Την απόλαυση επαυξάνουν η ελκυστική, πολύ ενδιαφέρουσας και συγκροτημένης άποψης, σκηνοθεσία (Λίλο Μπάουρ), το λιτό σκηνικό και τα όμορφα κοστούμια (Ελλη Παπαγεργακοπούλου), οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί (Μελίνα Μάσχα), η «παιγνιώδης» μουσική (Cotik και Λαέρτης Μαλκότσης) καλοδιδαγμένη φωνητικά (Μάρθα Φριτζήλα) και οι ερμηνείες. Ορθότατα, η σκηνοθέτρια αντιμετώπισε διττά το έργο. Στο πρώτο μέρος του, με ποιητικότητα, αλλά και ρεαλισμό «διάβασε» την αλληλουχία δραματικών έως και τραγικών καταστάσεων που προκάλεσε η τυφλή ερωτική ζήλια. Το δεύτερο μέρος σαν λαογραφική παραμυθία, σαν παιγνιώδες «γαϊτανάκι» μεταξύ αλήθειας και φαντασίας. Η σκηνοθεσία γονιμοποιήθηκε από όλους τους ηθοποιούς. Ιδιαίτερα, όμως, με τις πολύμορφης γκάμας εξαιρετικές ερμηνευτικές μεταμορφώσεις της Μαρίας Σκουλά, με τη μεταμορφωτική ικανότητα, το χιούμορ, την ευλύγιστη κίνηση και τις μουσικές γνώσεις του Λαέρτη Μαλκότση, την κωμικότητα του Γιώργου Συμεωνίδη, την υποκριτική δύναμη του Ιερώνυμου Καλετσάνου. Πολύ καλές ήταν και οι ερμηνείες των Μαρίας Καλλιμάνη, Κώστα Βασαρδάνη, Κώστα Φιλίππογλου, Μαίρης Λούση, Πέτρου Αλατζά.