Κίνα, η συντρόφισσα της ελπίδας και του ονείρου, που ορκίστηκε να κάνει πράξη τον πολυπόθητο σοσιαλισμό. Η φύση την προίκισε με το επαναστατικό της «είναι», που δεν αντέχει την κάθε προσβολή και το πνίξιμο της ελευθερίας.

Είναι καθήκον του κάθε κομμουνιστή να διαβάζει, να πλουτίζει τις γνώσεις του και να εκφράζεται με την απλότητα του ρεαλισμού και με όπλο την αλήθεια.

Η Κίνα είναι η χώρα των δεινοπαθούντων, μια χώρα που επί σειρά ετών - πάνω από έναν αιώνα - μαχόταν για την καλυτέρευση της ζωής της και από το 1921, που δημιουργήθηκε το ΚΚΚ, βρήκε το δρόμο της για την απελευθέρωση από την τάξη της φεουδαρχίας των τριών χιλιετηρίδων. Που στέναζε το 80% και 90% των αγροτών και των εργατών της κάτω από τις πιο απάνθρωπες συνθήκες που γέννησε η φύση.

Το κινέζικο έθνος έχει ένδοξη επαναστατική παράδοση και μια λαμπρή κληρονομιά.

• 1840-1842: εισβολή Αγγλων με πρόσκομμα το εμπόριο οπίου.
• 1851-52-53: επανάσταση, που κατεστάλη από ΗΠΑ, Γάλλους, Αγγλους, το 1864.
• 1900: στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ, Αγγλία, Ιαπωνία, Γερμανία, Ρωσία, Γαλλία, Ιταλία, Αυστρία.
• 1911: αστική επανάσταση που ο Σουν Γιακ Σεν ανέτρεψε τον Τσινγκ.
• Οκτώβρης 1934-Οκτώβρης 1935: η μεγάλη πορεία, περνώντας από παρθένα δάση και αιώνιους πάγους.
• 1915-1921: Οι ΗΠΑ σχεδιάζουν τη διανομή της χώρας σε 11 χώρες της Δύσης.
• 1922: απεργία 8 εβδομάδων στο Χονγκ Κονγκ.
• 4-2-1923: αιματηρά γεγονότα.
• 1-6-1925: γενική απεργία Σαγκάη, Χονγκ Κονγκ. Κράτησε ένα χρόνο και 4 μήνες. Η μεγαλύτερη απεργία, που έχει γράψει ιστορία.
• 1924: Στο Σιαμίν, Αγγλοι υποχρέωσαν τους Κινέζους πολίτες - όχι τους ξένους - να δείχνουν ταυτότητα και φωτογραφία. Αυτό δεν το ανέχτηκαν και απήργησαν. Αυτός είναι ο πρώην καπιταλισμός και νυν ιμπεριαλισμός. «Οποιος δεν είναι με το μέρος μου, είναι εχθρός μου». Δηλαδή, όποιος δεν εκτελεί, θα ισοπεδώνεται.

Κλείνοντας το μικρό ιστορικό της Κίνας, προσθέτω δύο χρονολογίες, για να πάρουμε την όλη εικόνα: 209 π.Χ., η πρώτη μεγάλη αγροτική εξέγερση. Την επισφράγισε το ΚΚΚ το 1949, με πρόεδρο το Μάο Τσε Τουνγκ.

Το ΚΚΚ ανέλυσε τις επιτυχίες και αποτυχίες των 40 χρόνων επανάστασης του Σου Γιαν Τσεν, του «αξιοσέβαστου αυτού ανθρώπου», όπως τον αποκάλεσε ο Μάο και αξιοποίησε την πείρα της επανάστασης.

Η ιστορία της Κίνας ξεκινά πριν από 4.000 χρόνια. Πριν, πέρασε από περίοδο δεκάδων χιλιετηρίδων πρωτόγονης, αταξικής, κομμουνιστικής κοινωνίας, κατόπιν στη δουλοκτητική κοινωνία και μετά στη φεουδαρχία, 3.000 ετών, μέχρι το 1949, που επικράτησε η επανάσταση.

Εξετάζοντας την ευστροφία του πνεύματος, παρατηρούμε: πρώτη στη χαρτοποιία, τυπογραφία, πυρίτιδα, μαγνητική δύναμη του σιδήρου. Στην εποχή του Χαν έγιναν εκατοντάδες μικρές και μεγάλες αγροτικές εξεγέρσεις. Καμιά απ' τις εθνότητες δε δέχτηκε να σκύψει το κεφάλι.

Στο σημείο αυτό διερωτώμαι: Σήμερα, τι κάνουν οι δάσκαλοί μας των γραμμάτων; Εγώ είμαι αντιστασιακός, με γνώσεις δευτέρας προγυμνασίου. Το 1942 εγκατέλειψα. Δε θα ξεχάσω όμως ποτέ τους δυο καθηγητές μου, που το 1944 εκτελέστηκαν. Σήμερα οι «άνθρωποι του πνεύματος» σιωπούν. Ισως γιατί τους ευνοεί η κατάσταση. Δυστυχώς στην πορεία θα συναντήσουμε χειρότερα, αν κάποιος δεν τους φράξει το δρόμο. Και πιστεύω πως η δύναμη αυτή θα είναι η Κίνα. Η Κίνα με το πεπρωμένο της, που έγραψε την παγκόσμια ιστορία με βάση την αγροτική και εργατική τάξη. Ομως, δεν παύω ταυτόχρονα να αναρωτιέμαι: Γιατί αυτή η απομόνωση της Κίνας;

Διαβάζω «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» και ό,τι βιβλίο εκδίδει η «Σύγχρονη Εποχή». Προτιμώ να στερηθώ, παρά να μου λείψει το βιβλίο. Θέλω να πω πως προσπαθώ να είμαι γνώστης τόσο της εσωτερικής όσο και της εξωτερικής πολιτικής κατάστασης. Ο προβληματισμός μου είναι ο εξής:

Ξεκινώ τελευταία από τον κύριο Γκορμπατσόφ, τον κοινό τυχοδιώκτη. Ρωτώ: Εξαπάτησε τα σοσιαλιστικά κράτη κι εμάς; Μπορούμε να το αποκρύψουμε;

Ο σ. Λέων Αυδής, στον προσυνεδριακό διάλογο, τον Ιούλιο του 1995, λέει: «Ολοι μας, και τα απλά μέλη του Κόμματος, έχουμε τη μικρή και μεγάλη μερίδα της ευθύνης μας». Ο σ. Αυδής είχε το θάρρος να γράψει τις τύψεις του και όχι το «θα» και το «να» που γράφουν μέλη του Κόμματος, δυστυχώς και τα στελέχη. Δυστυχώς, αυτούς τους συντρόφους δε μας τους χαρίζει για πολύ η φύση. Κι αυτό είναι λυπηρό για το σύντροφο που χάνεται, αλλά οδυνηρό για το λαό.

Ο Α. Μ. Γεριόμιν στο βιβλίο του που εκδόθηκε το 1994 με τίτλο «Η Παλινόρθωση του καπιταλισμού» αναφέρει στη σελ. 19: «...Το 1986 υπήρξε πρακτικά χρόνος καμπής». Την ίδια χρονική περίοδο (4-11-1986) το ΚΚΕ συζητούσε επί τρίωρο με τον Γκορμπατσόφ περί περεστρόικας. Την 1-3-2001, ο «Ριζοσπάστης» αποκαλύπτει συνωμοσία μεταξύ Μιτεράν- Γκορμπατσόφ, που χρονολογείται από το 1985.

Συμπέρασμα: Ο Χρουστσόφ και ο Μπρέζνιεφ προετοίμασαν το δρόμο για το Γκορμπατσόφ.

Για όλους αυτούς τους «συντρόφους» του οπορτουνισμού, που δυστυχώς τους εξυμνήσαμε, τους μεταφράσαμε σε βιβλία και περιοδικά, ας δεχτώ πως εξαπατηθήκαμε. Τώρα τι κάνουμε; Βάζουμε την όλη κατάσταση στη ζυγαριά, με βάση τη σημερινή πραγματικότητα, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, με κυρίαρχο το χαρακτηριστικό της παγκοσμιοποίησης; Δηλαδή, η ανάπτυξη της κορυφής του ιμπεριαλισμού, συγκέντρωση χρήματος, ελεύθερη μετακίνηση εργατικού δυναμικού, ελεύθερο εμπόριο, το λεγόμενο ΠΟΕ. Και πιο κάτω βλέπουμε και τους συνασπισμένους οργανισμούς, Ευρωπαϊκή Ενωση, Ιαπωνία, ΗΠΑ. Ο τελευταίος είναι ο άρχοντας: «ή το κάνεις ή πεθαίνεις». Ομως με όλη αυτή την κολοσσιαία δύναμη, με εχθρό τον «άγνωστο» όπως μας λένε, εξοπλίζονται όσο ποτέ άλλοτε οι στρατοί με μισθοφόρους. Αυτό δείχνει πως δεν εμπιστεύονται τους εθνικούς στρατούς. Αραγε, βγαίνει από μόνο του: ο άγνωστος Χ είναι ο λαός της κάθε χώρας, που τους έχει γίνει εφιάλτης και χάσανε τον ύπνο τους. Εδώ η ζυγαριά στρέφεται κατά της Κίνας; Κι αν στρέφεται, τι έχουμε να πούμε για το Λένιν και τη ΝΑΠ που εφάρμοσε; Ηταν κι αυτό ένα όργανο της αγοράς, που υπολόγιζε να κρατήσει 20ετία. ΄Η για τις κατηγορίες που δέχτηκε ως γερμανόφιλος; Αν δεν έκανε κάποιους ιστορικούς ελιγμούς θα πετύχαινε η επανάσταση;

Τελικά, με βάση αυτά που μαρτυρούν τα γεγονότα οι μόνες χώρες που δεν εξαπατήθηκαν είναι η Κούβα και η Κίνα. Η ΚΕ της Κίνας πήρε τις αποφάσεις της και τις επέβαλε στην Πλατεία του Λαού. Αυτά ας μην τα ξεχνάμε.

Εκείνο που ζητάμε από εσάς είναι να στείλετε ανταποκριτή στην Κίνα, να μαθαίνουμε το κάθε βήμα της. Είναι λυπηρό να γίνεται εκεί το μεγαλύτερο έργο της υδρογείου και εμείς να έχουμε άγνοια. Τονώστε το ήθος του νέου ανθρώπου. Το ήθος μας αγκαλιάζει, μας ενώνει, δίνει φτερά και ελπίδα στους νέους. Προσέξτε το. Δώστε τους ελπίδα και φτερά και πέστε τους ότι δεν είναι μόνοι τους. Οι ήπειροι είναι πέντε και το 50% είναι ένα καθαρό κομμάτι, έτοιμο για την αλλαγή, με στόχο το σοσιαλισμό. Αυτό είναι σίγουρο, το γνωρίζουν οι πάντες.

Παναγιώτης Κούτος

Ιστιαία Ευβοίας