Πόσο μακριά είναι, αλήθεια, η εποχή που ο Αρης, ο αγαπητός της κάθε ελληνικής οικογένειας, θριάμβευε στα ελληνικά και ευρωπαϊκά γήπεδα; Πάνε τόσα χρόνια, ώστε το ανεξίτηλο άστρο της άλλοτε δημοφιλούς ομάδας να ξεθωριάσει με τον τρόπο που άρχισε να φθίνει. Φτάσαμε άραγε στο «λυκαυγές» του ιστορικού αυτού συλλόγου, που μετά από δεκάδες οικονομικά και αγωνιστικά προβλήματα έφθασε στο σημείο να χάσει την Ευρώπη και τις διοργανώσεις της για πρώτη φορά μετά από 22 ολόκληρα χρόνια;

Η αλήθεια είναι πως ο ιστορικός σύλλογος βρίσκεται στο ναδίρ της δημοτικότητάς του και αντιστρόφως βρίσκονται στο ζενίθ τα προβλήματά του.

Και τώρα τι γίνεται; Ο Αρης έμεινε έξω από την Ευρώπη μετά από 22 ολόκληρα χρόνια αδιάκοπης παρουσίας. Αραγε, όμως, είναι αυτό το μεγαλύτερο κακό που έπαθε; Σίγουρα το «χαστούκι» ήταν δυνατό, πολύ δυνατό. Ομως...

Το μεγαλύτερο, ίσως, κακό απ' όλα είναι ότι κανείς δεν ξέρει τι ξημερώνει αύριο για τον άλλοτε κραταιό αυτοκράτορα του ελληνικού μπάσκετ; «Είμαι πιο απαισιόδοξος απ' ό,τι πέρσι, δε βλέπω κάποια λύση στον ορίζοντα», είπε πρόσφατα ο Μάνθος Κατσούλης, λόγια που υπογραμμίζουν το θολό και αβέβαιο μέλλον των «κιτρίνων». Οι παίκτες άρχισαν να σκέφτονται τις... διακοπές τους και το μέλλον τους. Ο Λιαδέλης αφήνει να εννοηθεί ότι η φετινή χρονιά ήταν η τελευταία του με τον Αρη, ο Σιγάλας δηλώνει ότι θέλει να μείνει, αρκεί να βρεθεί μία λύση. Το ίδιο δηλώνουν και οι υπόλοιποι. Λύση από πού όμως και από ποιον; «Από τη στιγμή που είναι μεγαλομέτοχος ο Δημήτρης Κοντομηνάς, αυτός πρέπει να δώσει μία λύση με οποιονδήποτε τρόπο», δηλώνει ο υπηρεσιακός πρόεδρος της ΚΑΕ, Μιχάλης Χαρχαλάκης.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι ο κ. Κοντομηνάς σκοπεύει να δώσει λύση μέσα στις επόμενες μέρες, αλλά κανείς δεν ξέρει με ποιον τρόπο. Θα αναλάβει ο ίδιος; Θα αναθέσει το μάνατζμεντ της ΚΑΕ σε κάποια ξένη εταιρία; Θα μεταβιβάσει το πακέτο των μετοχών του σε ξένη εταιρία; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει.

Στο μεταξύ οι παίκτες του Αρη αρχίζουν σκέψεις και σχέδια. Αλλος προγραμματίζει μεταγραφή, άλλοι περιμένουν, άλλος πάει να υπηρετήσει την πατρίδα, όπως δεν το έκανε ως τώρα ο Χρήστος Μυριούνης, αλλά όλοι περιμένουν ένα φως στον σκοτεινό ορίζοντα.

Οι εποχές των Γκάλη, Γιαννάκη και των άλλων παιδιών, πέρασαν μάλλον ανεπιστρεπτί. Μια «αυτοκρατορία» χτίζεται σιγά - σιγά, αλλά όχι κάθε εποχή. Τώρα τα πράγματα είναι δύσκολα και μόνο στη συγκυρία, στην τύχη και το θαύμα, μπορεί να ελπίζει ένας σύλλογος που πρόσφερε δόξες και χαρές σε ένα άθλημα, σε μια πόλη, σε μια χώρα.