Sportidea |
Ο Ποπόφ άφησε το στίγμα του στα σπριντ της κολύμβησης κατά τη δεκαετία του '90, όταν κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο τόσο στα 50 μ., όσο και στα 100 μ. ελεύθερο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992. Τέσσερα χρόνια μετά, το 1996, στην Ατλάντα επανέλαβε το επίτευγμά του. Ο τετράκις χρυσός Ολυμπιονίκης, πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000, ήταν και πάλι το μεγάλο φαβορί, ωστόσο ο Ολλανδός Πίτερ βαν ντεν Χούγκενμπαντ του «έκλεψε» το χρυσό μέσα από τα χέρια στα 100 μ. ελεύθερο, στερώντας του την ευκαιρία να γράψει ιστορία.
Μάλιστα, όπως είχε δηλώσει τότε ο ίδιος, σκέφθηκε για πρώτη φορά ότι είχε έρθει η ώρα να εγκαταλείψει την ενεργό δράση, ενώ στα υπόλοιπα δύο χρόνια η καριέρα του θα χαρακτηριστεί από την απόλυτη μετριότητα.
Παρ' όλα αυτά ανασύνταξε τις δυνάμεις του και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Βαρκελώνης αναδείχτηκε παγκόσμιος πρωταθλητής στα 50 μ. ελεύθερο με χρόνο 21.92, που αποτελούσε νέο παγκόσμιο ρεκόρ, ενώ ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου και στα 100 μ. ελεύθερο, όπου νίκησε με 48.42 (ο καλύτερος χρόνος που είχε κάνει ποτέ σε μεγάλη διοργάνωση στο 100άρι). Στη Βαρκελώνη, όχι μόνο νίκησε τον βασικό αντίπαλό του, τον Ολλανδό Πίτερ βαν ντεν Χούγκενμπαντ, αλλά έγινε και ο μεγαλύτερος σε ηλικία (31 ετών) παγκόσμιος πρωταθλητής στην ιστορία του αθλήματος. «Ηλπιζα απλά να κολυμπήσω γρήγορα και να ευχαριστηθώ τους αγώνες. Ολο αυτό που έγινε στη Βαρκελώνη ήταν σούπερ εκπληκτικό!», είπε ο ίδιος μετά το θρίαμβό του.