Τα πιο διαφωτιστικά σχόλια σχετικά με την καταστροφή από το σεισμό των 9 Ρίχτερ και τα φονικότατα κύματα των τσουνάμι, που προκάλεσαν το θάνατο κατά τις πλέον μετριοπαθείς εκτιμήσεις 155-200 χιλιάδων ανθρώπων - τον ακριβή αριθμό δε θα τον μάθουμε ποτέ... -, σε 13 χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας και της Αφρικής, δημοσιεύτηκαν στα άρθρα του λεγόμενου οικονομικού Τύπου. BusinessWeek, The Economist, Wall Street Journal, Financial Times, μεταξύ πολλών άλλων, διαγωνίστηκαν για το ποιος θα κάνει την πιο ανατριχιαστικά ψυχρή, την πιο κυνική λογιστική αποτίμηση των «ζημιών για τη βιομηχανία», το διεθνές σύστημα. Η Munich Re υπήρξε κοινή πηγή όλων: Οι εκτιμήσεις της ασφαλιστικής επιχείρησης έκαναν λόγο για ζημίες 14 δισ. δολαρίων, «μόλις το εν δέκατο» των ζημιών από το σεισμό στο Κόμπε της Ιαπωνίας. Η Financial Times έδωσε τα ρέστα της: Σχεδόν ανακουφισμένος, συντάκτης της σημείωνε ότι «το τσουνάμι έπληξε κυρίως φτωχές περιοχές, με ελάχιστη βιομηχανική και άλλη υποδομή». Τα οικονομικά φύλλα βρήκαν κι άλλους λόγους να πανηγυρίσουν στο ότι το τεράστιο εργοστάσιο υγροποιημένου φυσικού αερίου της ExxonMobil Corp. στην Αρούν της Σουμάτρας «γλίτωσε» και η παραγωγή του συνεχίστηκε κανονικά «εντός ωρών».

Πολύς λόγος έγινε για την «άνευ προηγουμένου ευαισθητοποίηση» των δυτικών κυβερνήσεων, που υποσχέθηκαν βοήθεια περίπου 2 δισ. δολαρίων για τους πληγέντες στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας και της Αφρικής που χτυπήθηκε αλύπητα από το φυσικό φαινόμενο. Αρκεί να παραβληθεί το στοιχείο αυτό με το ότι οι μπόνους αμοιβές των χρηματιστών στη Γουόλ Στριτ έφθασαν μόνο για το τέλος του έτους τα 15,9 δισ. δολάρια για να αποκατασταθεί η πραγματικότητα.

Η επίκληση στην «καλή καρδιά του αμερικανικού λαού» από τον Τζορτζ Ουόκερ Μπους, τον πατέρα του και τον Μπιλ Κλίντον - είχαν εμφανιστεί ξανά μαζί μόνο την 11η Σεπτέμβρη - χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως μια προσπάθεια να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις της προκλητικά αδιάφορης στάσης που τήρησε η Ουάσιγκτον, ή «ως ευκαιρία για PR». Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Η αμερικανική κυβέρνηση συνειδητοποίησε αργά ότι ανάμεσα στους αγνοούμενους τουρίστες βρίσκονται και 2.000 Αμερικανοί. Εκτός αυτού, πρωταγωνιστεί σε αυτό που η Guardian χαρακτήρισε ωμά «πολιτικό παιγνίδι» με τη διανομή της βοήθειας, εκτός ΟΗΕ. Θα κατευθύνει τη βοήθεια - η οποία, όπως σημείωσε η ίδια εφημερίδα επικαλούμενη στοιχεία του ΟΗΕ, δεν αποκλείεται να μη φθάσει ποτέ στους πληγέντες, αλλά να «χαθεί» στην πορεία - εκεί ακριβώς που θέλει: Στους πολιτικά πιο «συμφέροντες» προορισμούς, σε mega-projects τουριστικής ανοικοδόμησης, και ίσως ταυτόχρονα αποσπάσει μόνιμη (και στρατιωτική) παρουσία σε απολύτως κρίσιμες περιοχές και προωθήσει «λύσεις» σε περιφερειακά προβλήματα. Ανάλογα τα κίνητρα και της ΕΕ και των υπολοίπων παικτών του συστήματος, που προωθούν συμφέροντα εν μέσω της ανθρώπινης τραγωδίας -πολιτικά, οικονομικά, γεωπολιτικά.

Ο σεισμός και τα τσουνάμι ως «φυσική» καταστροφή είναι μόνο η μία πλευρά της ιστορίας...