Ο ακριβής αριθμός των ανθρώπων, που σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα κι αυτών που θάφτηκαν κάτω απ' τα γκρεμισμένα κτίρια, δεν έχει γίνει γνωστός μέχρι σήμερα. Λέγεται για 5.500, όλοι Ελληνες και μόνο 8 Γερμανοί στρατιώτες νεκροί. Εμειναν άθικτες οι γερμανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις, του Ναυστάθμου, του αεροδρομίου, των ναυπηγείων του Περάματος, μεταξύ αυτών και το μεγαλύτερο που κατασκεύαζε τσιμεντόπλοια για λογαριασμό των κατακτητών και ανήκε στο δοσίλογο Μ. Αβέρωφ, γαμπρό του καπνοβιομήχανου Παπαστράτου και αδελφό του πολιτικού Ευάγγ. Αβέρωφ.

Οι Αμερικανοί πιλότοι άδειασαν το «φορτίο» τους στα σπίτια των λαϊκών συνοικιών στα Καμίνια, στο Χατζηκυριάκειο, στου Βρυώνη.

Ανάμεσα στα θύματα του μεγαλύτερου έως τότε βομβαρδισμού συγκαταλέγονται και οι 65 μαθήτριες μαζί με τις δασκάλες τους, της Δημοτικής Οικοκυρικής Σχολής Πειραιά, που καταπλακώθηκαν στο καταφύγιο του κτιρίου της Ηλεκτρικής εταιρίας.

Είχαν περάσει μόλις πέντε χρόνια απ' το μεγάλο αυτό βομβαρδισμό και η εταιρία που εκμεταλλευόταν τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο Αθήνας - Πειραιά (ανήκε στον εφοπλιστή Στρατή Ανδρεάδη) πήρε απ' τους πρώτους απ' το σχέδιο Μάρσαλ «μακροπρόθεσμο βιομηχανικό δάνειο» και παραγγέλνει στη γερμανική «Siemens Man» 24 βαγόνια, επεκτείνοντας το δρομολόγιο του Ηλεκτρικού μέχρι τη Βικτώρια κι αργότερα με διάφορα «εσωτερικά δάνεια» και «οικονομικές διευκολύνσεις», ο Ηλεκτρικός φτάνει στον Περισσό, στο Μαρούσι...

Και μια σύμπτωση: Την ίδια μέρα του μεγάλου βομβαρδισμού απ' τους Αμερικανούς, ο Ανδρ. Παπανδρέου κατατάχτηκε εθελοντής στο Πολεμικό Αμερικανικό Ναυτικό με την ειδικότητα του νοσοκόμου, για να χαρακτηριστεί αργότερα ...βετεράνος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου! «...Από έναν πόλεμο κερδισμένοι βγαίνουν πάντα οι ισχυροί του πλούτου», λέει ο λαός μας.