Ιστορικά, υπάρχουν παραδείγματα συγκρότησης κοινωνικών συμμαχιών χωρίς την ύπαρξη πολλών κομμάτων. Ο Λένιν, αντιμετωπίζοντας το ζήτημα και με βάση τη ρωσική πείρα του 1905, τόνιζε πως «Ο "συνασπισμός" των τάξεων δεν προϋποθέτει καθόλου την ύπαρξη τούτου ή εκείνου του ισχυρού κόμματος, ούτε την κομματικότητα γενικά... Από την πείρα της ρωσικής επανάστασης γίνεται επίσης καθαρό ότι ο "συνασπισμός" του προλεταριάτου και της αγροτιάς πραγματοποιόταν δεκάδες και εκατοντάδες φορές με τις πιο διαφορετικές μορφές, δίχως να υπάρχει "οποιοδήποτε ισχυρό ανεξάρτητο κόμμα" της αγροτιάς»(Λένιν: «Απαντα», τ. 17, σελ. 39). Επίσης, και μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση και παρά το ότι αρχικά συγκροτήθηκε συμμαχία με το κόμμα των αριστερών εσέρων, στην πορεία η κοινωνική συμμαχία στο σοσιαλισμό δεν εκφράστηκε με συμμαχία κομμάτων, γιατί οι εσέροι στον εμφύλιο πόλεμο πέρασαν με την αντεπανάσταση.

Ο προσδιορισμός των αντικειμενικών γενικών συμφερόντων των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων της κοινωνίας και της αντικειμενικής τάσης για τη θέση τους στην κοινωνική εξέλιξη, καθορίζει και την προγραμματική βάση και τους στόχους πάλης της συμμαχίας. (Π.χ. η ιστορική τάση για την αγροτιά είναι η κατάργηση των αγροτών, σαν απλών, ατομικών εμπορευματοπαραγωγών, το ίδιο και των φτωχών μικροαστικών στρωμάτων της πόλης). Επομένως το αντικειμενικά ιστορικό γενικό συμφέρον τους είναι η ένταξή τους στη μεγάλη κοινωνική παραγωγή, μέσα από τους παραγωγικούς συνεταιρισμούς της αγροτιάς ή τους συνεταιρισμούς των μικρομεσαίων της πόλης, που απαντάνε και στην τάση αφανισμού τους στον καπιταλισμό, άρα στα άμεσα συμφέροντά τους, αλλά και στη θέση και το ρόλο τους στη λαϊκή οικονομία, στα πλαίσια της εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Σ' αυτή τη βάση στηρίζεται η επεξεργασία της πολιτικής συμμαχιών του ΚΚΕ, η πολιτική του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία. Το ΑΑΔΜ βασίζεται στην κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων του χωριού και της πόλης, στο κοινό τους συμφέρον να εναντιωθούν πέρα από τις διαφορές τους, και να παλέψουν κατά του κοινού τους αντιπάλου, του μεγάλου κεφαλαίου και των διεθνών μονοπωλίων. Βασίζεται στη διαλεχτική σχέση και αλληλεπίδραση των κοινωνικών και των πολιτικών συμμαχιών. Ο κοινωνικοπολιτικός χαρακτήρας του Μετώπου, όπως τον είχε επεξεργαστεί και το 15ο Συνέδριο στο Πρόγραμμα του Κόμματος, προκύπτει από την αντίθεση μονοπώλια - λαός, που καθορίζει αντικειμενικά και την κατεύθυνση της πάλης, (αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή - δημοκρατική), προκειμένου να ωριμάζει ο υποκειμενικός παράγοντας για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και το πέρασμα στο σοσιαλισμό.

Στο πολιτικό επίπεδο τα συμφέροντα των κοινωνικών δυνάμεων εκφράζονται από τα πολιτικά κόμματα. Αρα πρέπει να προσδιοριστεί με ακρίβεια ποιας τάξης τα συμφέροντα εκφράζει κάθε κόμμα, με ποιο τρόπο και σε ποιο βαθμό, προκειμένου να προσδιοριστεί και ποιο ή ποια πολιτικά κόμματα μπορούν να ενταχθούν στη συμμαχία. Το βασικό στοιχείο για το χαρακτηρισμό ενός κόμματος είναι η πολιτική του. Το πρόγραμμα, οι ιδεολογικές αναφορές και η κοινωνική σύνθεση και η δράση του, είναι επίσης στοιχεία που χρειάζεται να παίρνονται υπόψη για τον προσδιορισμό της φύσης ενός κόμματος. Ετσι το ΚΚΕ κρίνει τις πολιτικές δυνάμεις και τα κόμματα του τόπου από το αν βοηθούν ή δυσκολεύουν την πολιτική συσπείρωσης ενάντια στα συμφέροντα των μονοπωλίων και στην ιμπεριαλιστική πολιτική, από το πώς τοποθετούνται απέναντι στους δύο δρόμους εξέλιξης και ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας. Δεν περιορίζεται μόνο στις γενικές διακηρύξεις τους, αλλά ούτε προσκολλάται και στη στάση που κράτησαν στο παρελθόν. Βασικό κριτήριο είναι η στάση τους σήμερα, σε μια περίοδο δηλαδή που προωθούνται στρατηγικής σημασίας επιλογές σε βάρος του λαού. Τα κρίνει με βάση τη διάθεση και την πρακτική τους να συμβάλλουν στην αναζωογόνηση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, στους αγώνες της αγροτιάς, των μεσαίων στρωμάτων, της νεολαίας και γενικότερα στην οργάνωση, τη συσπείρωση και μαχητικότητα του λαού.

Σ' αυτή τη βάση τοποθέτησε το 16ο Συνέδριο την αντίληψη του Κόμματος για τις δυνάμεις που συγκροτούν το Μέτωπο. Ας το δούμε:

«Στις γραμμές του ΑΑΔΜ συμπαρατάσσονται κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις ανομοιογενείς από άποψη κοινωνικής θέσης και ιδεολογικοπολιτικής στάσης:

Κοινωνικά κινήματα της εργατικής τάξης, των μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου.

Κινήματα της νεολαίας και των γυναικών, της Παιδείας, της Υγείας και της κοινωνικής πολιτικής. Κινήματα για συνδικαλιστικές, δημοκρατικές, πολιτικές ελευθερίες και δικαιώματα, για τα δικαιώματα των μεταναστών, για το περιβάλλον. Το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα για την ειρήνη, κινήματα στο χώρο του πολιτισμού, του αθλητισμού, της έρευνας, της επιστήμης, του αγώνα κατά των ναρκωτικών.

Πολιτικές δυνάμεις, ομάδες και κινήσεις που υποστηρίζουν την ανάγκη του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού αγώνα, την ανάγκη ενός άλλου δρόμου εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας, σε αντίθεση με τα συμφέροντα των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων. Επίσης, κοινωνικοπολιτικοί παράγοντες, πατριώτες, δημοκράτες, προοδευτικοί άνθρωποι που συμφωνούν και θέλουν να δράσουν για τα λαϊκά συμφέροντα, σε αντίθεση με τις επιλογές των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού».

Επομένως η συμμαχία έχει δικό της πρόγραμμα, την πολιτική πρόταση για τη λαϊκή οικονομία που επεξεργάστηκε το 16ο Συνέδριο και αναπτύχθηκε παραπέρα από την απόφαση της ΚΕ, Γενάρης 2003, «Για την πολιτική συσπείρωσης και συνεργασίας του ΚΚΕ». Μ' αυτή την πολιτική γραμμή επιδιώκουμε τη συγκρότηση συσπειρώσεων σε κοινωνικό επίπεδο και με κινηματικό χαρακτήρα, ως τα ρυάκια του Μετώπου. Από κάτω έως τις κορυφές του κινήματος.