Σε χαμηλότερα επίπεδα σε σύγκριση με πέρσι επιδιώκουν να διαμορφώσουν τις τιμές οι εμποροβιομήχανοι. Από την άλλη, ενώ οι τιμές παραγωγού είναι καθηλωμένες, οι τιμές στην κατανάλωση ακολουθούν ανοδική πορεία.

Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, για την προηγούμενη ελαιοκομική περίοδο η τιμή για το έξτρα παρθένο ελαιόλαδο 0,3 βαθμούς οξύτητα, δεν έπεσε κάτω από 2,50 ευρώ το κιλό (850 δρχ.), ενώ έφτασε και μέχρι 2,87 ευρώ το κιλό (977 δρχ.). Για την τρέχουσα παραγωγή η τιμή για το ελαιόλαδο 0,3 βαθμούς οξύτητα δεν έχει ξεπεράσει τα 2,5 ευρώ το κιλό. Αρχικά οι Ενώσεις Αγροτικών Συνεταιρισμών ξεκίνησαν με 2,40 ευρώ το κιλό (817 δρχ.) και πριν λίγες μέρες το έφτασαν στις 840 δρχ. Οι ιδιώτες έμποροι ντόπιοι και ξένοι δίνουν πιο χαμηλές τιμές (γύρω στα 2,40 ευρώ το κιλό). Βέβαια οι προαναφερόμενες τιμές αφορούν μικρές ποσότητες λαδιού. Στο μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής που κυμαίνεται από 0,5 βαθμούς μέχρι 1 βαθμό οξύτητας οι τιμές διαμορφώνονται αναλόγως σε ακόμα πιο χαμηλά επίπεδα και πάντα πιο κάτω σε σύγκριση με την προηγούμενη περίοδο. Για παράδειγμα, ο ΑΣΣΟΣ (1 βαθμός οξύτητας έχει τιμή γύρω στα 2 ευρώ το κιλό (680 δρχ.) όταν πέρσι έφτασε και 2,39 ευρώ το κιλό (814 δρχ.).

Και στην περίπτωση του λαδιού δε στέκει η δικαιολογία ότι φέτος υπάρχει μεγαλύτερη παραγωγή. Οπως εκτιμάται, η τρέχουσα παραγωγή λαδιού είναι κανονική σε πανελλαδικό επίπεδο, ενώ κάποιες περιοχές εξακολουθούν να έχουν πρόβλημα από τις ζημιές των παγετών. Οπως επίσης δείχνουν τα πράγματα, μόνο όσοι ελαιοπαραγωγοί καταφέρνουν και πουλούν τα λάδι μόνοι τους απευθείας σε καταναλωτές καταφέρουν να έχουν μια καλούτσικη τιμή. Αλλά και εδώ η εφαρμογή των σχετικών κανονισμών της ΕΕ και της συνακόλουθης εθνικής νομοθεσίας (π.χ. η κατάργηση των 16κιλων ντενεκέδων και διαδικασία ετικετοθεσίας) θα δημιουργήσει αρκετά εμπόδια στην απευθείας διάθεση του ελαιολάδου από τους πραγματικούς παραγωγούς, σε όφελος των εμποροβιομηχάνων και των πολυεθνικών.

Η κατάσταση αυτή και ό,τι άλλο αρνητικό επακολουθήσει σε βάρος των ελαιοπαραγωγών, είναι αποτέλεσμα τις πολιτικής που ακολουθήθηκε μέχρι τώρα από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Το κακό με την τιμή στο λάδι ξεκίνησε μετά το 1998, όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ψήφισε στην ΕΕ την κατάργηση της τιμής παρέμβασης που προσέφερε μια ελάχιστη προστασία στους παραγωγούς. Το αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρχει κανένα δίχτυ ασφαλείας για τους ελαιοπαραγωγούς και κανένα όριο στην αισχροκέρδεια των εμποροβιομηχάνων. Η κυβέρνηση της ΝΔ από την πλευρά της ψήφισε τον Απρίλη του 2004 έναν αρνητικότατο κανονισμό για τους Ελληνες ελαιοπαραγωγούς, στα πλαίσια της ενδιάμεσης αναθεώρησης της ΚΑΠ για τα μεσογειακά προϊόντα.

Πιο συγκεκριμένα, η κυβέρνηση της ΝΔ, ψήφισε στην ΕΕ (κανονισμός 865/2004) να είναι η τιμή ιδιωτικής αποθεματοποίησης για το εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο στα 1.770 ευρώ/τόνο ή 606 δρχ./κιλό και για το παρθένο ελαιόλαδο 1.710 ευρώ/τόνο ή 583 δρχ./κιλό. Δηλαδή η κυβέρνηση της ΝΔ θεωρεί ικανοποιητική την τιμή των 606 δρχ./κιλό για το εξαιρετικό παρθένο λάδι και γι' αυτό αποδέχτηκε μέχρι την τιμή αυτή να μην παίρνει κανένα μέτρο. Κάτω από αυτή την τιμή θα ισχύει η ιδιωτική αποθεματοποίηση η οποία όμως δεν προσφέρει στην πράξη καμία ουσιαστική προστασία των ελαιοπαραγωγών.

Αντίθετα, με τον ίδιο κανονισμό η κυβέρνηση της ΝΔ και η ΕΕ θεσμοθέτησαν δραστικά μέτρα για να μην ανεβαίνουν οι τιμές παραγωγού πάνω από ένα όριο και να μην απειλούνται τα κέρδη των εμποροβιομηχάνων. Με πρόσχημα την προστασία των καταναλωτών επιτρέπονται αθρόες αδασμολόγητες εισαγωγές ελαιολάδου από τρίτες χώρες, όταν οι τιμές στην ΕΕ και στη χώρα μας διαμορφωθούν σε επίπεδα μεγαλύτερα από: 2,846 ευρώ/κιλό ή 970 δρχ. για το εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο, 2,736 ευρώ/κιλό ή 932 δρχ. για το παρθένο λάδι και 2,438 ευρώ/κιλό ή 830 δρχ. για το λαμπάντε. Με τη ρύθμιση αυτή η ΕΕ δεν αφήνει τις τιμές του λαδιού να διαμορφωθούν σε επίπεδα μεγαλύτερα από τα προαναφερόμενα, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο ότι το «παραμύθι» της ελεύθερης αγοράς το χρησιμοποιούν όπου συμφέρει εμποροβιομηχάνους και όπου δεν τους συμφέρει δε διστάζουν να πάρουν τα πιο αυταρχικά διοικητικά μέτρα.