Σε κλεφτοπόλεμο για το Ασφαλιστικό - με πλαστά διλήμματα και επιχειρήματα που κρύβουν το ποιος γεννά το πρόβλημα - επιδίδεται η κυβέρνηση. Χτες ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος, Ε. Αντώναρος, προσπάθησε να «στρογγυλέψει» τις προχτεσινές δηλώσεις του υπουργού Οικονομίας, λέγοντας ότι η κυβέρνηση δε θα σταθεί εμπόδιο στο διάλογο των κοινωνικών εταίρων..! Λες και μπορεί να υπάρξει τέτοιος διάλογος, με τα ανάλογα πρακτικά αποτελέσματα, χωρίς την άμεση συμμετοχή της κυβέρνησης...

Την ίδια στιγμή, όμως, η δήμαρχος Αθηναίων, Ντ. Μπακογιάννη, δήλωνε ότι «ο διάλογος για το Ασφαλιστικό πρέπει να γίνει» και ότι «δεν έχουμε περιθώρια πολλών αναβολών». Μάλιστα, απαριθμώντας τους λόγους που το Ασφαλιστικό πρέπει να ανοίξει επικαλέστηκε και αυτή με τη σειρά της το «πρόβλημα της υπογεννητικότητας».

Μέσα σ' αυτό το κλίμα η ΠΟΠΟΚΠ (η Ομοσπονδία των εργαζομένων στα ασφαλιστικά ταμεία) αναλύοντας τα στοιχεία του Κοινωνικού Προϋπολογισμού διαπίστωνε «εντυπωσιακή αύξηση των συνταξιούχων» και σταθεροποίηση του αριθμού των ασφαλισμένων εργαζομένων. Ειδικότερα, σύμφωνα με τα στοιχεία, το 1984 το σύνολο των ασφαλιστικών φορέων - πλην ΟΓΑ - είχαν 688.436 συνταξιούχους και 2.464.746 ασφαλισμένους. Ετσι, η σχέση ήταν ένας (1) συνταξιούχος προς 3,58 ασφαλισμένους. Το 2004 η σχέση αυτή διαμορφώθηκε σε 1 συνταξιούχο προς 2,32 ασφαλισμένους εργαζόμενους.

Αν στους ασφαλιστικούς φορείς συνυπολογίσουμε και τον ΟΓΑ, τότε η σχέση συνταξιούχων προς ασφαλισμένους, από 1 προς 2,7 το 1984 διαμορφώνεται στο 1,7 σήμερα. Οι ασφαλισμένοι εργαζόμενοι από 4.385.487 το 1984, γίνονται 4.324.568 το 2004, μειωμένοι δηλαδή κατά 60.000 περίπου.

Σε αυτά τα στοιχεία ως συνήθως οι υπονομευτές της Κοινωνικής Ασφάλισης βλέπουν ένα ισχυρό «χαρτί» για να «πείσουν» για το αναπόφευκτο των νέων μέτρων. Η γήρανση του πληθυσμού, η υπογεννητικότητα έχουν γίνει καθημερινά σλόγκαν από τις Βρυξέλλες μέχρι την Αθήνα.

Τα ίδια τα στοιχεία δείχνουν πόσο διάτρητες είναι οι απόψεις περί προβλήματος στο Ασφαλιστικό από την υπογεννητικότητα. Γιατί τι μαρτυρά, π.χ., το γεγονός ότι 20 ολόκληρα χρόνια πριν στη χώρα μας οι εργαζόμενοι ασφαλισμένοι ήταν 4.385.487 και σήμερα 4.324.568;

- Πρώτον: Οτι όλη αυτή η «ανάπτυξη» μέσα στην ΕΕ δε δημιούργησε ούτε μία επιπλέον θέση εργασίας. Αντίθετα, είχαμε και μικρή μείωση.

- Δεύτερον: Το ΑΕΠ της χώρας το 1984 ανερχόταν περίπου στα 11 δισεκατομμύρια ευρώ. Το 2004 το ΑΕΠ της χώρας έφτασε τα 164 δισεκατομμύρια ευρώ.

Δηλαδή, επιβεβαιώνεται ότι ο ίδιος αριθμός εργαζομένων παράγει έναν τεράστιο πλούτο, πλούτο πολλαπλάσιο σε σχέση με το 1984. Πού πηγαίνει αυτός ο πλούτος; Ποιοι τον καρπώνονται; Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι με αυτόν τον πλούτο δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί και το «ασφαλιστικό πρόβλημα»;

Το πραγματικό ζήτημα λοιπόν δεν είναι η σχέση συνταξιούχων-εργαζομένων, αλλά η σχέση αυτών των εκατομμυρίων εργαζόμενων ανθρώπων που παράγουν τον πλούτο με αυτήν την αρπακτική μειοψηφία των ιδιοκτητών μέσων παραγωγής που ιδιοποιείται τον πλούτο.

Αν, μάλιστα, στους σχετικούς υπολογισμούς μετρήσουμε τους εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που το κεφάλαιο εκμεταλλεύεται όχι μόνο ως χαμηλόμισθους αλλά και ως ανασφάλιστους, το ισοζύγιο «παραγόμενος πλούτος - ιδιοποίησή του» μαρτυρά έναν απίστευτα υψηλό βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης από αυτούς που έρχονται να αξιώσουν να γεννάνε περισσότερο οι εργάτες για να υπάρχουν περισσότεροι διαθέσιμοι μισθωτοί σκλάβοι.

- Τρίτον: Ακόμα και για το θέμα της υπογεννητικότητας και της «γήρανσης» του πληθυσμού αυτοί που τις επικαλούνται αποφεύγουν να μιλήσουν για τα αίτιά τους. Οτι η εργατική και λαϊκή οικογένεια όχι μόνο δε βελτιώνει τη θέση της, αλλά, ρημαγμένη από τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, δυσκολεύεται ακόμα και να γεννήσει τα παιδιά της. Αυτοί που έχουν μετατρέψει τη μητρότητα σε επικίνδυνη αποστολή, αυτοί που μέσα στις επιχειρήσεις κοιτάνε με «μισό μάτι» τη νέα κοπέλα που σχεδιάζει να κάνει οικογένεια, αυτοί που απολύουν εγκύους γυναίκες, δεν μπορούν να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την υπογεννητικότητα.