«Δεν είμαι ούτε σχεδιαστής, ούτε γλύπτης. Πολύ περισσότερο δεν είμαι συγγραφέας. Είμαι ο Κυριάκος Ρόκος, ένας παρορμητικός άνθρωπος, που με την ίδια αγάπη θα καθίσει να φτιάξει ένα τραπέζι ή θα κολλήσει τα παπούτσια του όταν τρυπήσουν...». Ο λόγος στον Κυριάκο Ρόκο, το σημαντικό μας εικαστικό δημιουργό, που παρουσιάζει αυτές τις μέρες έργα του στην γκαλερί «έκφραση - γιάννα γραμματοπούλου» (Βαλαωρίτου 9α). Μία ξεχωριστή έκθεση στην οποία «31 σχέδια και 1 γλυπτό ζητούν ποιητή». Αυτός είναι και ο τίτλος του βιβλίου που κυκλοφορεί παράλληλα. Προκαλώντας μας σε «υπόγειες διαδρομές» ο Κ. Ρόκος απλώνει μπροστά μας, όλα όσα κουβαλάει ο καθένας μας, μέσα του. Μας προσκαλεί να ξαναβρούμε, μαζί μ' εκείνον, τα χαμένα μας όνειρα, τον κόσμο μας.

Είναι η δεύτερη φορά που ο γνωστός δημιουργός εκθέτει σχέδια. Προηγήθηκαν τα «Ταξίδια με στυλό διαρκείας», ένα σχεδιαστικό ημερολόγιο που ξεκινούσε από το 1971 και κατέληγε στη δεκαετία του '90. Στην τωρινή έκθεση παρουσιάζονται σχέδια μεγάλων διαστάσεων (120 Χ 80 εκ.), τα οποία αποτελούν καταγραφή καταστάσεων εσωτερικών και εξωτερικών. Φιλοτεχνήθηκαν, όπως και το μοναδικό γλυπτό που εκτίθεται παράλληλα, με αναδρομές και ερεθίσματα που υπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν.

«Τα ερεθίσματα αυτά εξακολουθούν, τα κουβαλάω και θα τα κουβαλάω για πάντα», μας λέει ο Κ. Ρόκος. Μερικές από τις «στιγμές» που τον έχουν σημαδέψει είναι τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη στη Νέα Υόρκη, ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία και στο Ιράκ. «Είχα συγκλονιστεί με την εικόνα που είδαμε στην τηλεόραση από το κομμένο χέρι του μικρού παιδιού, στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Ηταν οι "παράπλευρες απώλειες", ένα δείγμα από τις "έξυπνες" βόμβες των Αμερικάνων. Επίσης, με σημάδεψε η εικόνα του μικρού Αλί, στον πόλεμο του Ιράκ».

Η συνάντησή του με τον ποιητή Μίλτο Σαχτούρη, «γέννησε» το σχέδιο που αναφέρεται σ' αυτόν, ενώ η φιλία και η εκτίμηση για τον Μάνο Ελευθερίου, τον Γιάννη Χ. Παπαϊωάννου και το συνθέτη Χρήστο Λεοντή, στάθηκαν η αφορμή για τα τρία, αφιερωμένα σ' αυτούς, έργα. «Είναι από τους ανθρώπους που σε νιώθουν. Δεν έχουν διαβάσει κείμενα περί τέχνης. Αλλά όπως σχεδιάζω και κάνω γλυπτική, έτσι μιλούν και αυτοί για τη δουλιά μου, με τον τρόπο το δικό τους, τον τρόπο που εκείνοι ξέρουν. Αυτό είναι που μου αρέσει. Τα άλλα σχέδια είναι προσωπικά βιώματα που δεν ξεπερνιούνται. Προσωπικά βιώματα του καθένα μας, όπως το φεγγάρι της Μονεμβασιάς που το έχουμε ζήσει όλοι, ή τις ανατολές και τις δύσεις του ήλιου, που μπορούμε και τις βλέπουμε όλοι και αισθανόμαστε την ανάγκη να πούμε "Αν ήμουν ζωγράφος, αν ήμουν ποιητής, αν ήμουν μουσικός θα έγραφα κάτι γι' αυτό το μεγαλειώδες θέαμα που βλέπω"».

Οπως σημειώνει στο βιβλίο του: «Ποτέ μου δε συνάντησα άνθρωπο/ που να έπεσε πάνω σε ηλιοβασίλεμα/ και να μην κοντοστάθηκε έστω και για μια στιγμή.../ Που να σηκώθηκε απ' τα μάτια του το φεγγάρι/ και να μη χαράχτηκε το χαμόγελό του στον ουρανό!/ Που να βρέθηκε κάτω από το θόλο των αστεριών/ και να μην ένιωσε, το πόσο ασήμαντος και μόνος είναι!/ Που να αγάπησε και να μην έκλαψε!/ Που να πόνεσε και να μην είπε "γιατί";/ Δεν είναι τα κοινά σημεία επαφής διαφορετικών κόσμων;/ Θεϊκά δώρα, για όλους, τα πολύτιμα πετράδια/ που μεγαλώνουν με το πέρασμα των χρόνων μας!».

Ο Κ. Ρόκος σχεδιάζει «από ανάγκη εξωτερίκευσης των, τελικά, κοινών μας καταστάσεων. Δε με ενδιαφέρει να ακούσω "ωραία είναι", αλλά το, "αν μπορούσα, αυτό θα 'βγαζα από μέσα μου, αυτό που δε θέλω να ξεχάσω ποτέ". Ταυτόχρονα, όμως, μ' αυτήν την έκθεση προκαλώ το θεατή σε μια δημιουργική ανταπόκριση, λέγοντάς του "μπορείς και εσύ να χαράξεις δυο - τρεις μυστικές κουβέντες κοιτάζοντάς σε". Σχεδιάζω, ως καταγραφέας, αλλά και συνένοχος και συμπάσχων, ευτυχισμένων, σοβαρών, θλιβερών και ανοήτων επιλογών της εποχής μας. Σε καμιά περίπτωση δεν κάνω τέχνη για την τέχνη, γιατί μ' αρέσει να τραγουδάω, με τον τρόπο μου, τους σημερινούς μας καημούς, σφουγγίζοντας καθημερινά τα ματάκια μου απ' τη στάχτη που την είπανε παγκοσμιοποίηση».

«Ο θεατής, βλέποντας τα έργα μου, αισθάνεται ότι δεν τον κοροϊδεύω, ότι δεν του λέω ψέματα. Αυτό είναι κάτι που πήρα από τον παππού μου τον κομμουνιστή και από τον πατέρα μου, που ήταν συγκαταβατικά σιωπηρός σε οτιδήποτε έκανα. Και οι δυο αυτοί άνθρωποι πέθαναν με το μέτωπο καθαρό. Γιατί δεν είπαν ποτέ ψέματα. Και αυτό το κουβαλάω. Δουλεύω έτσι, γιατί έτσι μου βγαίνει. Δε με ενδιαφέρει να με χαρακτηρίσουν πρωτοπόρο. Δε με ενδιαφέρει να ανοίξω περιοδικά να δω τι είναι σύγχρονο για να το παρουσιάσω εδώ. Για μένα σύγχρονος είναι αυτός που ζει στην εποχή του, που μπορεί και "μυρίζεται" το τι συμβαίνει γύρω του, που μπορεί να καταγγείλει οτιδήποτε θέλει, γιατί αυτός δεν έχει κάνει κάτι παρόμοιο "μικρό" στη ζωή του».

«Οταν σχεδιάζω δε σκέφτομαι τι θα σχεδιάσω ή πώς θα το σχεδιάσω. Αν μπορούσαμε να φανταστούμε να έχει η ψυχή ένα χέρι και να γράφει, έτσι σχεδιάζω και κάνω γλυπτική. Δεν κάνω τέχνη για την τέχνη, εγκεφαλικά. Αισθάνομαι κάτι και θέλω να το αποτυπώσω. Αν δεν αποτυπώνεται ούτε με σχέδιο, ούτε με γλυπτική, κάθομαι και το γράφω. Τώρα ετοιμάζω το νέο βιβλίο μου, που έχει τίτλο "Η πεταλούδα του Ινσενμπορν"».