Το πλοίο της γραμμής πλεύρισε στο μυροβόλο νησί της Χίου πριν τα χαράματα όπως συνηθίζεται χρόνια και χρόνια, για ν' αφήσει και να πάρει επιβάτες και να συνεχίσει βόρεια το ταξίδι του προς τη Μυτιλήνη. Η οικειότητα των κατοίκων με τα καράβια είναι γνωστή, χωρίς αυτά δεν μπορούν να ζήσουν όπως κι εκείνων που κατοικούν στο αντικρινό νησάκι, τις Οινούσες, που είναι χωμένο στην αγκαλιά της Τουρκίας, θέλοντας και μη! Ετούτοι κι αν είναι θαλασσινοί, κατ' αναλογίαν πληθυσμού έρχονται πρώτοι στον κόσμο! Πώς τα καταφέρνει το νησάκι αυτό που γρήγορα προσπερνάει το πλοίο να γεννάει τόσους εφοπλιστές; Είναι απορίας άξιον. Ανηφορίζοντας με μικρό σκαμπανέβασμα όσο χρειάζεται, για να καταλαβαίνει ο επιβάτης ότι βρίσκεται σε βαπόρι αφήνει πίσω του από τη δεξιά μεριά ένα ένα τα μικρασιατικά παράλια και τον Κόλπο της Σμύρνης από όπου ξεριζώθηκε ο Ελληνισμός που καλοζούσε σε αυτά τα μέρη επί αιώνες και διακρινόταν για τον πολιτισμό του: Το χάραμα αχνοφάνηκε της πολυθρύλητης Σαπφούς το νησί σκεπασμένο με ελαιόδεντρα πέρα ως πέρα όσο φτάνει το μάτι. Καθώς η ματιά περιεργάζεται προσεκτικά το καθετί, προσπαθεί να βρει το πέρασμα του κόλπου της Γέρας, όπου είχε ναυλοχήσει ο συμμαχικός στόλος (ω! αυτές οι συμμαχίες μας φάγανε!) στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά δεν μπορεί να βρει άκρη. Ούτε μαγική εικόνα να ήταν, χρειάζεται πολύ ψάξιμο για να βρεθεί το στόμιο του κόλπου που κρύβεται επιμελώς από κάβους και βραχονησίδες. Τα πάντα εν σοφία εποίησε η φύση και ο άνθρωπος καταστρέφει λες και είναι το μεγάλο αφεντικό, σκέπτεται ο ταξιδευτής, όπου και να πάει όπου και αν σταθεί.

Ο ήλιος που πρόβαλε ανατολικά σκορπάει σπάταλα τα χρυσάφια του και δίνει εικόνες μαγευτικές ολόγυρα που γαληνεύουν νου και ψυχή. Φτάσαμε. Η πολιτεία ανασαίνει πλάι μας με τα παλιά αρχοντικά και τα νεόκτιστα, με τους καημούς και τις επιθυμίες της και, το παράπονο της εγκατάλειψής της από το κράτος, είναι το πρώτο που ακούει ο επισκέπτης στο νησί. Το «κόκκινο νησί» που μάτωσε στην Κατοχή, κάνοντας αντίσταση στον κατακτητή όπως και στα εμφυλιοπολεμικά χρόνια με τις διώξεις των αγωνιστών, υπέφερε πολλά.

Το άγαλμα της ελευθερίας στην πλώρη του βαποριού, δείχνει ΣΤΟΠ και οι επιβάτες και τ' αυτοκίνητα αποβιβάζονται και δίνουν ζωή και κίνηση στο λιμάνι όπου δεσπόζει ο κήπος. Είναι ο ίδιος κήπος που φιλοξένησε τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής, ανάμεσά τους και τη μητέρα μου με πέντε μικρότερα αδέλφια ορφανά από μάνα και πατέρα που τους κατάπιε η γη και ποτέ δεν έμαθε κάτι γι' αυτούς. Οπως δεν έμαθε γιατί το πλοίο τούς αποβίβασε από τον Τσεσμέ που τους παρέλαβε στη Μυτιλήνη και όχι στη Χίο που είναι κοντύτερα και είχαν κουμπαριές και φιλίες με τους Χιώτες. Το πάρκο είναι τόπος αναφοράς του νησιού. Εκεί στάθηκα όταν πρωτοπήγα στο νησί πριν πολλά χρόνια και περίμενα να πάρω ταξί για τη Γέρα, κρατώντας το σκίτσο του Μυτιληνιού λογοτέχνη Στρατή Αναστασέλη από την ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΤΕΧΝΗΣ που είχε φιλοτεχνήσει ο ίδιος κάτω από το διήγημά του «ΜΑΓΙΚΟ ΚΤΙ». Ηταν ταξιτζής και προσπαθούσα να τον αναγνωρίσω, πράγμα που συνέβη τελικά, ύστερα από πολλή προσπάθεια και, με τον Στρατή συνδεθήκαμε φιλικά. Ο Κόλπος της Γέρας είναι μια ζωγραφιά, αν βρισκόταν σε άλλη χώρα θα προσέλκυε πλήθη τουριστών, εκεί, συνάντησα το σύντροφο Παναγιώτη τον Ψαρά διασχίσαμε τον Κόλπο προς τα έξω με βάρκα. Και χάρηκα του τόπου τις φυσικές ομορφιές. Εριξε κι ένα διχτάκι, για να κάνει μεζέ για το ντόπιο ρακέλι. Στη Μυτιλήνη παλιότερα αφαιρούσανε φωνήεντα από τις λέξεις και προσθέτανε το «έλι» στην κατάληξη, ώστε το μωρό να γίνεται μωρέλι, το κατσίκι κατσικαδέλι, το ρακί, ρακέλι κ.ο.κ. Βίος και πολιτεία ο Κμπάρος ο Παναγιώτης με τα τέσσερα μωρέλια του και πώς να τα διαθρέψει που του ψαρά το πιάτο μένει εννιά φορές αδειανό και μια γεμάτο; Εκανε και άλλες δουλιές και επί δικτατορίας συνταγματαρχών αποφάσισε ν' ανοίξει ένα μαγαζάκι. Τον κάλεσαν στην αστυνομία και του είπε ο νωματάρχης. Εσύ είσαι που θες ν' ανοίξεις το μαγαζί; και του έδειξε μια προεκλογική συγκέντρωση στην προκυμαία της ΕΔΑ, που ποζάριζε στην πρώτη σειρά κρατώντας πανό! Είσαι, ή δεν είσαι;

- Είμαι.

- Αγόρασες και κουπόνια. Είναι αυτό τ' όνομα σου;

- Είναι.

- Και θες να σου δώσω άδεια για να μαζεύεις στο μαγαζί όλα τα κομμούνια; Θα την πάρεις, αν κρεμάσεις στον τοίχο τη φωτογραφία του αρχηγού της εθνικής επανάστασης Παπαδόπουλου, δείχνοντας μεταμέλεια για όσα έκανες στο παρελθόν: Την άδεια την πήρε όταν έπεσε η χούντα. Φυσική καλλονή η Μυτιλήνη, όμως η πολιτεία δεν τη βοήθησε ν' αναδείξει τα κάλλη της.