Εχεις στα χέρια σου τέσσερις ομορφιές. Τέσσερις πολύ καλούς ηθοποιούς. Και δεν έχεις σενάριο. Μια ιστορία που να στέκεται στα πόδια της. Ετσι αρχίζεις τις «εξυπνάδες», έστω και αν έχεις βραβευτεί με Οσκαρ σκηνοθεσίας (Πρωτάρης). Βάζεις τις τέσσερις ομορφιές να αλλάζουν, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, κρεβάτια. Πότε ο ένας από εδώ. Πότε η άλλη από εκεί. (Ο Νίκολς δεν τόλμησε να τους ρίξει και τους τέσσερις μαζί, για να έρθει και να δέσει καλύτερα το πράγμα)! Τους βάζεις να ανταλλάσσουν «έξυπνους» και «σπιρτώδεις» διαλόγους. Τσαχπίνικες ματιές. Τους βάζεις, κάπου κάπου, να ελαφροφιλοσοφούν. Παρ' όλα αυτά, όμως, η ώρα δεν περνάει με τίποτα!

Το Closer πριν γίνει ταινία ήταν θεατρικό έργο. Ενα θεατρικό έργο σαν αυτά που αφθονούσαν στις αστικές θεατρικές σκηνές του Λονδίνου, γύρω στο 1970 (No sex please, we are British, για παράδειγμα). Θεατρικά έργα που έδιναν την ευκαιρία σε γνωστούς ηθοποιούς να «επικοινωνούν» με τους κοσμικούς θεατές. Πολλά θέατρα, με το ίδιο εισιτήριο, πρόσφεραν, μετά το τέλος της παράστασης, δείπνο στους θεατές (σε κοντινό εστιατόριο). Το Closer γράφτηκε πολλά χρόνια αργότερα. Το 1997! Ομως, είναι τις ίδιας - και χειρότερης - νοοτροπίας. Οπως αντιλαμβάνεστε έχουμε να κάνουμε με θεατρικό παλιμπαιδισμό. (Το έργο έχει ανέβει και στην Αθήνα).

Χαρακτήρες από χαρτί. Γιατρός που ερωτοτροπεί γράφοντας χυδαία μηνύματα στο Ιντερνετ, με το PC του ιατρείου του, παρακαλώ. Κρυφά, σαν ανώμαλος μαθητής του γυμνασίου! Σοβαρή φωτογράφος πορτρέτων, που κάνει τις ερωτικές της γνωριμίες στα ενυδρεία. Συγγραφέας, που όταν δεν «παίζει» και αυτός με το Ιντερνετ, ερωτεύεται νεαρή στριπτιζέζ. Η οποία στριπτιζέζ έρχεται από το πουθενά και πάει στο πουθενά. Ο καθένας αλλάζει ερωτικό σύντροφο χωρίς να συντρέχουν ιδιαίτεροι λόγοι. Και όλα αυτά όχι σε κωμωδία. Αλλά σε δράμα! Δράμα, λοιπόν! Δράμα, αφού ούτε οι ήρωες δεν το διασκεδάζουν. Πάσχουν και αυτοί!

Τώρα μια τέτοια ταινία, όσες αρετές και αν διαθέτει, είναι αρετές «επιμέρους». Αρετές που δεν αλλάζουν τη γενική εικόνα. Το Closer, λοιπόν, είναι μια μικροαστική ταινία, για κυρίες και κυρίους που βλέπουν τις γνωστές απογευματινές εκπομπές της τηλεόρασης. Κυρίες και κυρίους που θεατρίζονται σε θέατρα που παίζουν «βουλεβάρτα» και μετά πηγαίνουν για δείπνο σε κοντινά εστιατόρια (με δικά τους έξοδα).

Παίζουν: Τζούλια Ρόμπερτς, Τζουντ Λο, Νάταλι Πόρτμαν, Κλάιβ Οουεν.