Η ταινία αναφέρεται στη ζωή του παγκοσμίως γνωστού Σκοτσέζου συγγραφέα. Περισσότερο, όμως, αναφέρεται στις «αφορμές» που γέννησαν ένα από τα έργα του. Τον «Πίτερ Παν». Ο Τ. Ε. Μπάρι (Τζόνι Ντεπ) βρίσκεται σε καμπή. Εχοντας, ανάμεσα στα άλλα, και συναισθηματικά προβλήματα με τη γυναίκα του, αναζητεί βαριεστημένα και χωρίς ενδιαφέρον την έμπνευση. Και εκείνη (η έμπνευση) τον αποφεύγει! Μέχρι που, κάποια μέρα, «πατάει» με το παπούτσι του το μανίκι ενός μπόμπιρα που κρύβεται κάτω από το παγκάκι στο οποίο καθόταν! Οι πρώτες κουβέντες του «εγκλωβισμένου» παιδιού τον... απάγουν στην υπέρβαση! Οι πρώτες αράδες του «Πίτερ Παν» γράφονται εκείνη τη στιγμή. (Το έργο του Μπάρι, «Πίτερ Παν», εμφανίστηκε για πρώτη φορά, το Δεκέμβρη του 1904, σε θέατρο του Λονδίνου)!

Ο «Πίτερ Παν» ήταν, ας πούμε, μια μικρή επανάσταση για τον καιρό του! Σε μια άκρως συντηρητική Βρετανία, όπου τα παιδιά έπρεπε να είναι και να συμπεριφέρονται σαν... κορίτσια, ο Μπάρι τα ελευθέρωσε όλα (αγόρια και κορίτσια). Για πρώτη φορά, η θεατριζόμενη συντήρηση του Λονδίνου έβλεπε πάνω στη σκηνή ...διαβολάκια. Αληθινά παιδιά, δηλαδή! Παιδιά με τις ζαβολιές τους. Με τις αναποδιές τους. Με τις υπερβάσεις τους! Και έβλεπε, ακόμα, την ελευθερία της φαντασίας. Η οποία φαντασία δεν υπόκειται, όταν δεν υπόκειται, σε συμβάσεις (δεσμεύσεις «ηθικές, πολιτικές, θρησκευτικές»).

Η ταινία του Μαρκ Φόρστερ είναι πολυεπίπεδη. Ο καθένας, ανάλογα με τις γνώσεις του, και τη διάθεσή του, φυσικά, μπορεί να σταθεί στο πρώτο επίπεδο (συγκίνηση) ή να προχωρήσει σε βαθύτερα ύδατα. Να προχωρήσει στο δεύτερο και τρίτο επίπεδο. Εκεί όπου ο συγγραφέας προσπαθεί να περάσει τα μηνύματά του. Προσπαθεί να πείσει τα παιδιά (και εμάς, βέβαια) να συμπληρώσουμε με τη φαντασία μας όσα δε βλέπουν τα μισάνοιχτα ακόμα μάτια μας, όσα δεν ακούνε τα μισοανοιγμένα ακόμα αυτιά μας. Να φτιάξουμε όλοι (παιδιά και μεγάλοι) έναν κόσμο «φανταστικό». Εναν κόσμο μέσα στην ησυχία, την ειρήνη, τη γαλήνη και τη χαρά. Εναν κόσμο μέσα στα χρώματα και τις μουσικές. Εναν κόσμο, τελικά, που ταιριάζει - και πρέπει - στους ανθρώπους. Εναν κόσμο υπαρκτό (η φαντασία έχει υλική υπόσταση, μην ξεχνάμε)! Να ξεκολλήσουμε, με άλλα λόγια, από τη γη και να πετάξουμε!

Ο Μπάρι, και η ταινία, δεν υποκύπτει στην εθελοτυφλία! Δεν κρύβει τίποτα από τα παιδιά. Ούτε καν προσπαθεί να τα κρατήσει παιδιά. Αντίθετα τους λέει, θέλει να τους πει, όλη την αλήθεια. Να μεγαλώσουν κανονικά. Γι' αυτό, τόσο ο συγγραφέας, όσο και ο σκηνοθέτης κάνουν αγώνα να πείσουν τον «Πίτερ Παν» να «μεγαλώσει». Να «φιλιώσει» με την πραγματικότητα, όσο σκληρή και αν είναι αυτή. Η ταινία, σε καμία περίπτωση, δεν είναι (μόνον) για παιδιά. Είναι μια κανονική ταινία. Με μύθο, με δράση, με συναισθηματικά ανεβοκατεβάσματα. Είναι μια ταινία «έρωτος και φαντασίας», όπως θα έλεγαν τα παλιά διαφημιστικά! Ο ήρωας της ταινίας, ο συγγραφέας Τ. Ε. Μπάρι, δεν αρκείται στον κόσμο των βιβλίων του. Αναζητεί και τον δικό του κόσμο. Τους ανθρώπους που θα κατανοήσει και θα τον κατανοήσουν. Τους ανθρώπους που θα αγαπήσει και θα τον αγαπήσουν. Και αυτή η αναζήτηση είναι γεμάτη εκπλήξεις. Αλλοτε ευχάριστες και άλλοτε δυσάρεστες! Μια, ακόμα, ταινία (υποψήφια για 7 Οσκαρ), που προστίθεται στον καλό «εμπορικό» κινηματογράφο.

Παίζουν: Τζόνι Ντεπ, Ντάστιν Χόφμαν, Κέιτ Γουίνσλετ, Τζούλι Κρίστι, Ράντα Μίτσελ.