Του Γ. Ιωάννου από το «Εθνος»

Σήμερα, ο ένας μετά τον άλλο, οι κολοσσοί δηλώνουν ευθέως: Η ανταγωνιστικότητα βασίζεται και στις απολύσεις. Εχει προηγηθεί η ομολογία ότι η ανταγωνιστικότητα είναι ασύμβατη με το 8ωρο και τις συνταξιοδοτικές κατακτήσεις.

Η περίπτωση της γερμανικής τράπεζας είναι χαρακτηριστική, όχι μόνο γιατί χαλάει τη σούπα του σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ, αλλά γιατί πετάει στο καλάθι όλο το παραμύθι περί «ανταγωνιστικής Ευρώπης με κοινωνικό πρόσωπο».

Τα στοιχεία από το χώρο της οικονομίας έρχονται να προειδοποιήσουν για τη μεγάλη σφαγή που είναι ακόμα μπροστά. Το ένα μετά το άλλο τα μονοπώλια και οι κυβερνήσεις τους στις πιο ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες σπεύδουν να καταλάβουν θέση - να διασυνδεθούν - γύρω ή και μέσα σ' εκείνες τις αγορές που συνδυάζουν το όσο το δυνατόν φτηνότερο εργατικό δυναμικό και, ταυτόχρονα, την όσο το δυνατόν πιο πλατιά διάθεση του παραγόμενου προϊόντος. Σπεύδουν να κατοχυρώσουν ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα.

Η Κίνα από το 3% που παγκόσμιου ΑΕΠ το 1980, κατείχε ήδη το 13% το 2003 και η πρόβλεψη του ΔΝΤ τη φέρει να κατέχει το 19% το 2015. Αντίστοιχα, οι χώρες του G7 από το 49% του 1980, είχαν πέσει ήδη στο 43% το 2003 και οδεύουν ολοταχώς προς το 36% το 2015. Πόσο αναίμακτη θα είναι αυτή η ανακατανομή;

Ακούγονται, λοιπόν, ως μπαρούφες τα περί «συστράτευσης για την ελευθερία», που μεταδίδονται από τις Βρυξέλλες. Για σφαγή ετοιμάζονται και το ερώτημα είναι μόνο το σε ποια κατάσταση θα βρίσκεται το επαναστατικό κίνημα, την ώρα που θα χρειαστεί να παρέμβει, έτσι που ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος όχι μόνο να έχει τα λιγότερα δυνατόν θύματα για την εργατική τάξη, αλλά και αν είναι δυνατόν να είναι αυτός ο τάφος του καπιταλισμού, που από καιρό έχει φτάσει στα όριά του.

Τις περγαμηνές του νέου προτύπου από την Πορτογαλία, όπως και αυτές του Βαβύλη, απλώς τις καταγράφουμε...