Ενας δημιουργικός «άνεμος» οδηγεί τη μουσική τους πορεία, προσφέροντας γοητευτικά μελωδικά «ταξίδια». Ο λόγος για το ντουέτο «Νότιος Ανεμος», που απαρτίζεται από δύο αξιόλογους μουσικούς, την Μαριάννα Ζορμπά και τον Μανώλη Μανουσέλη και δραστηριοποιείται στην Κρήτη, καταθέτοντας την πρώτη του δισκογραφική δουλιά με τίτλο «Σαν Μινωικό καράβι» (παραγωγή «Σείστρον»). Περιλαμβάνει δέκα όμορφα τραγούδια, που έγραψε ο Μ. Μανουσέλης σε στίχους του Γιώργου Λεκάκη και ερμηνεύουν η Μ. Ζορμπά και ο συνθέτης. Ενας δίσκος - πανδαισία ηχοχρωμάτων, τα οποία αναβλύζουν μέσα από κιθάρες, κόντρα μπάσο, κρουστά, λαούτο, κρητική λύρα, μαντολίνο, τζουρά, αλλά και μέσα από το κουάτρο (κιθαροειδές παραδοσιακό έγχορδο της Βενεζουέλας) και το κένα (φλογέρα των Ανδεων). Ζευγάρι στη ζωή και στη μουσική δημιουργία, η Μ. Ζορμπά και ο Μ. Μανουσέλης πρωτοσυναντήθηκαν πριν από οκτώ χρόνια στα «μονοπάτια» του τραγουδιού. «Ηταν το '97», λέει ο Μ. Μανουσέλης, «όταν ένα τραγούδι μου, το "Χόρεψε", που είχα στείλει στην ΕΡΤ, προκρίθηκε για το διαγωνισμό της Γιουροβίζιον. Ψάχνοντας για ερμηνεύτρια, εμφανίστηκε η Μαριάννα, η οποία το ερμήνευσε φοβερά στην Ιρλανδία, όπου έγινε ο διαγωνισμός. Ετσι συναντηθήκαμε, στη συνέχεια παντρευτήκαμε και από τότε δουλεύουμε μαζί, τραγουδάμε και περνάμε ωραία».

Πριν από τη συνάντησή τους, ο καθένας είχε τη δική του ξεχωριστή μουσική διαδρομή. Ο Μ. Μανουσέλης δοσμένος για πολλά χρόνια στα λατινοαμερικάνικα τραγούδια: «Από το '80 είχαμε ένα γκρουπ, το "Ράσα δε κόβρε" (φυλή του χαλκού). Ημασταν πέντε - έξι μουσικοί τρελαμένοι κυριολεκτικά με τα λάτιν. Συμμετείχα ως μουσικός και τραγουδιστής σε αυτό το γκρουπ, με το οποίο παίζαμε σε διάφορα φεστιβάλ - βεβαίως και στο Φεστιβάλ στης ΚΝΕ - είχαμε παρουσιάσεις στο ραδιόφωνο κ.α. Κάποια στιγμή, μας ανακάλυψε ο Νταλάρας, με τον οποίο δισκογραφήσαμε τα "Λάτιν" το '87. Ομως, όπως όλα τα γκρουπ, έτσι και το δικό μας κάποια στιγμή διαλύθηκε και ο καθένας πήρε το δρόμο του. Εγώ ως μουσικός συνέχισα και σ' αυτό το είδος, αλλά και στα ελληνικά, παίζοντας σε μουσικές σκηνές και κυρίως σε μπαράκια».

Η Μαριάννα Ζορμπά, φωνή που πρωτογνωρίσαμε πριν από δώδεκα χρόνια μέσα από τη δισκογραφία και τις εμφανίσεις της, προέρχεται από το χώρο του ελληνικού τραγουδιού. «Υπήρξε μια περίοδος λέει, που τραγουδούσα σε μεγάλα μαγαζιά: "Μέδουσα", "Ζοοm", "Ποσειδώνιο"... Μόλις είχα κάνει τον πρώτο δίσκο μου, το '93, με τίτλο «Διαβατήριο ψυχής» (Θανάσης Ζαχαρόπουλος - Γιώργος Λεκάκης οι δημιουργοί) και λίγο μετά τον δεύτερο «Ακου μια φορά» (των Παν. Μαθιέλη και Ακου Δασκαλόπουλου). Τότε συνεργαζόμουν με φίρμες. Ομως, κάποια στιγμή αποφάσισα να σταματήσω. Είχα κουραστεί να αλλάζω φουστάνια μόνο για να ερμηνεύσω δύο τραγούδια τη βραδιά. Από το '97 και για δυο - τρία χρόνια μαζί με τον Μανώλη εμφανιζόμασταν σε ένα μπαράκι στα Πατήσια, στο "Ξεχασμένο Πηγάδι". Είχαμε ένα κουαρτέτο και κάναμε καταπληκτικές βραδιές. Μέχρι που αποφασίσαμε να φύγουμε από την Αθήνα και να ζήσουμε στα Χανιά».

«Στα Χανιά είμαστε τρία χρόνια τώρα», λέει ο Μ. Μανουσέλης. «Σαν ντουέτο, δεν παίζουμε σε μόνιμη βάση, αλλά κάνουμε επιλεγμένες εμφανίσεις. Αυτό γίνεται παράλληλα με τις εργασίες μας. Εγώ είμαι αρχιτέκτονας, η Μαριάννα διδάσκει μουσική σε σχολείο. Τα Χανιά είναι πόλη με πολιτιστικό ενδιαφέρον, με κίνηση, υπάρχουν πολλά και όμορφα μαγαζάκια... Ομως, το να δραστηριοποιείσαι μουσικά σε μια επαρχιακή πόλη έχει μια δυσκολία. Και αυτή κυρίως αφορά στο να βρεις μουσικούς επιπέδου, που να είναι σε θέση να επανδρώσουν μια δουλιά. Είναι δύσκολο, γιατί οι περισσότεροι καλοί μουσικοί φεύγουν για την Αθήνα, καθώς εκεί τους δίνονται περισσότερες ευκαιρίες...».

Συνθέτης και ενορχηστρωτής των τραγουδιών του - «κάνω και την ενορχήστρωση, γιατί αν φύγει από τα χέρια σου ένα τραγούδι και πάρει άλλη χροιά μπορεί τελικά να μην σου αρέσει» - ο Μ. Μανουσέλης συνεργάστηκε στιχουργικά με τον Γ. Λεκάκη και, όπως λέει, «οι στίχοι του έδεσαν όμορφα με τη μουσική». Το επόμενο βήμα, μετά την κυκλοφορία του δίσκου, είναι «να παρουσιάσουμε αυτή τη δουλιά, να ευχαριστηθούμε κι εμείς, να τη μάθει και ο κόσμος».

«Ολα αυτά τα χρόνια, λέει η Μ. Ζορμπά, δεν έχουμε σταματήσει να παίζουμε μουσική. Και νομίζω ότι τώρα έχουμε καλύτερη σχέση μαζί της. Οταν ο μουσικός έχει τη μουσική για βιοπορισμό, δεν κάνει επιλογές. Οταν, όμως, δεν την έχεις ως βιοποριστικό μέσο και κάνεις το κέφι σου, τότε περνάς ωραία. Εδώ γνωρίσαμε αξιόλογους ανθρώπους, που πίστεψαν αμέσως σε εμάς και μας παραχώρησαν τα καλύτερα μέρη της πόλης: Το Δημοτικό Θέατρο, το Θέατρο Ανατολικής Τάφρου που γίνονται όλες οι μεγάλες συναυλίες. Αποτέλεσμα, να κάνουμε κάποια πολύ ωραία πράγματα: Συναυλίες, μουσικο-θεατρικο-χορευτικές παραστάσεις κ.ά. Τώρα ήρθε η στιγμή του δίσκου. Περιλαμβάνει όχι μόνο καινούρια κομμάτια, αλλά και παλιότερα, που ενορχηστρωτικά έχουν το ίδιο ύφος. Ενορχηστρωτικά κυριαρχούν η λύρα και το λαούτο, ενώ ταυτόχρονα έχουμε και τα λατινοαμερικάνικα όργανα κρουστά και κιθαροειδή». Ενας δίσκος, που «μιλά για τον έρωτα όχι εκχυδαϊσμένα, αλλά με ρομαντικό τρόπο», και αντλεί έμπνευση «από ανθρώπους που στις δύσκολες μέρες μας επιμένουν να αγωνίζονται».