Ηταν 21 Γενάρη, όταν ανάμεσα σε πανηγυρισμούς και φιέστες, η κυβέρνηση στην προσπάθειά της να πείσει τον ελληνικό λαό ότι «η Παιδεία αποτελεί προτεραιότητά της», έστησε τον «εθνικό διάλογο» με την πανηγυρική συνεδρίαση στο Ζάππειο του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας. Κορόνες υποκρισίας και ...καλές προθέσεις, «στόλισαν» εκείνη την πρώτη μέρα για την ανάγκη η Παιδεία να γίνει «εθνική υπόθεση» και να υπάρξει «εθνική συνεννόηση». Τη διαδικασία αυτή νομιμοποίησαν, εκτός από την κυβέρνηση της ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΝ και οι συμβιβασμένες ηγεσίες ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών, που η μια μετά την άλλη αποχώρησαν τελικά, διαφωνώντας με τους όρους διεξαγωγής του διαλόγου, ενώ το ΚΚΕ την κατήγγειλε από την πρώτη στιγμή.

Ποιες όμως είναι οι «προτεραιότητες» της κυβέρνησης; Εφαρμογή των συμφωνιών της ΕΕ, Λισαβόνας και Μπολόνια, ώστε η Παιδεία να ενταχθεί ακόμα πιο βαθιά στην υπηρεσία του ανταγωνισμού και της αύξησης της κερδοφορίας των μονοπωλίων, εξασφαλίζοντας ένα «ταχείας απόδοσης» φτηνό και εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό. Προώθηση της πολιτικής που καταργεί το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, προωθεί την ιδιωτικοποίηση, την υποβάθμιση και την υποχρηματοδότηση, το κουρέλιασμα των πτυχίων, την ύψωση ταξικών φραγμών σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, τον οικονομικό στραγγαλισμό, την ελλιπή υλικοτεχνική υποδομή και την υποταγή στο κεφάλαιο, που έχει στόχο να προετοιμάσει ένα αυριανό εργατικό δυναμικό μισομορφωμένο, ευέλικτο, χωρίς δικαιώματα και απαιτήσεις, κομμένου και ραμμένου στα μέτρα της ΕΕ των βιομηχάνων και των μονοπωλίων.

Το επίσημο έγγραφο της κυβέρνησης, την «εθνική αναφορά», που έχει ήδη καταθέσει ενόψει της συνάντησης των Ευρωπαίων υπουργών στο Μπέργκεν της Νορβηγίας, το Μάη, όπου θα εξεταστεί η πρόοδος της χώρας στη διαδικασία της Μπολόνια, αποκάλυψε ο «Ρ» με δημοσίευμά του (21.1.2005). Διαδικασία που από το 1999 έχει βάλει τις βάσεις για το πώς η εκπαίδευση θα μπει στην υπηρεσία της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Μάλιστα, για ένα από τα πρώτα θέματα υποτίθεται του διαλόγου - αυτό της αξιολόγησης - αναφέρεται η έκθεση αναλυτικά, με τις λεπτομέρειες διεξαγωγής της «αξιολόγησης», το νομοθετικό πλαίσιο που θα τη διέπει κλπ.

Ετσι, τη στιγμή που η κυβέρνηση φαίνεται αποφασισμένη να επιβάλει με οποιοδήποτε τρόπο την πολιτική της, η υπουργός Παιδείας, χτες δήλωνε υποκριτικά, στο ραδιοφωνικό σταθμό «ΣΚΑΪ»: «Διάλογος σημαίνει ότι θα συνεννοηθούμε, δε σημαίνει ότι μια ομάδα ανθρώπων θα επιβάλει την άποψή της». Βέβαια, το ζήτημα δεν είναι ούτε η υποκρισία, ούτε ότι η κυβέρνηση ήδη έχει αποφασίσει. Εξάλλου, δεν υπάρχουν περιθώρια αμφισβήτησης ότι πυροτεχνήματα τύπου «εθνικός διάλογος», αποσκοπούν στο να λειτουργήσουν σαν πυροσβεστήρες στη λαϊκή συνείδηση, απέναντι στην επερχόμενη επέλαση νέων αντιδραστικών και αντιλαϊκών μέτρων. Το σημαντικότερο είναι ότι αυτά τα μέτρα θίγουν τα μορφωτικά δικαιώματα των νέων. Και εκείνοι που παρουσιάζονται σήμερα ως «σωτήρες» είναι οι πραγματικοί ένοχοι για την κατάσταση που διαμορφώνεται. Είναι οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που έσπευσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια να προωθήσουν και να στηρίξουν την αντιεκπαιδευτική πολιτική της ΕΕ, τηρώντας τις κατευθύνσεις της με θρησκευτική ευλάβεια.

Το ίδιο ένοχη είναι και η πολιτική του «πατάω σε δύο βάρκες» που εφαρμόζει ο ΣΥΝ, προσπαθώντας να διαφοροποιείται φραστικά, ενώ με την παρουσία στο τραπέζι του διαλόγου νομιμοποιεί τη συναινετική διαδικασία. Εξάλλου, δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΣΥΝ στηρίζει διάφορους τύπους «κοινωνικών διαλόγων» (πιο χαρακτηριστικός αυτός για το Ασφαλιστικό στη ΓΣΕΕ). Συνένοχοι είναι και όλοι εκείνοι οι ΣΥΝ-βιβασμένοι συνδικαλιστικοί φορείς της εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΠΟΣΔΕΠ) που έτρεξαν τις πρώτες μέρες να βάλουν πλάτη κατά την έναρξη του διαλόγου, νομιμοποιώντας τον στη λαϊκή συνείδηση, για να αποχωρήσουν τις τελευταίες μέρες, επειδή τάχα είχαν διαφωνίες όχι ως προς την ουσία, αλλά ως προς τη... διαδικασία. Επίσης, δεν είναι πρώτη φορά που εφαρμόζεται η τακτική του «συμμετέχω, στηρίζω, καλλιεργώ αυταπάτες για εθνική συναίνεση» και μετά «καταγγέλλω για την αναποτελεσματικότητα» και τις «διαδικασίες».

Απέναντι στους στημένους διαλόγους, τη συναίνεση υποταγής στέκονται οι χιλιάδες μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικοί, γονείς, εργαζόμενοι, που αγωνιούν. Ολοι εκείνοι που κατέβηκαν στο δρόμο στις 21 Γενάρη και είναι έτοιμοι να διαδηλώσουν πάλι στις 28 Φλεβάρη.