Δεκατέσσερα χρόνια λείπει από κοντά μας ο αξέχαστος φίλος και σύντροφος Γιάννης Χαρατσίδης κι όμως το νιώθουμε να είναι πάντα κοντά παρών. Είναι το έργο του λογοτεχνικό και επιστημονικό. Μέσα από τα έργα του «Τα βάσανα και οι θυμοί», «Το ασανσέρ», «Αισθητικό δίπτυχο» και άλλα που μας μιλάει για τους ανθρώπους του μόχθου, για τους αγώνες και τα όνειρά τους, για τους φυλακισμένους και εξόριστους, για όλη την οργή και την αντίσταση της εποχής ενάντια στους άρχοντες και τους κατακτητές. Και το σπουδαιότερο, που διαφαίνεται από το έργο του αλλά που έμεινε σε μας που τον γνωρίσαμε από κοντά, ήταν υπόδειγμα αγωνιστή, είχε απόλυτη συνέπεια λόγων και έργων. Απλός, αδελφικός, θερμός συμπαραστάτης των αδικημένων, αδιάλλακτος πολέμιος των αδικούντων.

Ετσι ήταν σ' όλες τις εμφανίσεις της ζωής του, αδιαφορώντας για τους διωγμούς, για τις φυλακές και εξορίες που δοκίμασε στα δύσκολα χρόνια της ζωής του. Ολα αυτά τα σκληρά βιώματα τα απαθανάτισε στα βιβλία του με το γλαφυρό λόγο του. Κι άφησε συνταρακτικές εικόνες της αντοχής και της πίστης των αγωνιστών της λευτεριάς και της προόδου για το σοσιαλισμό, την αξιοπρέπεια και την ευτυχία του ανθρώπου. Θα μείνει στην ιστορία το χρονικό, το ρεπορτάζ από το Τμήμα Μεταγωγών του Πειραιά κατά τη Μεταβαρκιζιανή εποχή, αυτός που πέρασε από εκεί με χιλιάδες άλλους αγωνιστές του Εαμικού κινήματος. Ζωντανή εφημερίδα οι τοίχοι των θαλάμων όπου οι κυνηγημένοι άφηναν την οργή και τον καημό τους: «Οταν οι λαοί ξυπνούν οι τύραννοι πεθαίνουν», υπογράφει ο Γ. Βεζυρόπουλος. «Καταδικαστήκαμε σε θάνατο μόνο και μόνο γιατί είμαστε αγωνιστές» καταγγέλλουν οι Κ. Κερατέλας και Μ. Πρωτονοτάριος. «Ημιοργανουμένος από το 1925. Θυσιάζω τι ζωί μου για το ΚΚΕ δε φέκο για τιν εξορία για τιν ικαρία. Δε με στεναχωρί σύντροφι, ένας ίνι ο σκοπός μας: θάνατος στο φασισμό» βγαίνει από τους τοίχους η κραυγή του δουλευτή από τα Γιάννενα, Σ. Χρονογεώργη, για να ενωθεί, χάρη στην πένα του συγγραφέα με την κραυγή του λαού μας, με τις κραυγές των λαών του ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ. Κι αντίλαλοι αυτών των κραυγών να μεταδοθούν στον ΕΙΚΟΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΙΩΝΑ, έτσι απλοί, δυνατοί και ωραίοι ώστε να μεταδώσουν τους παλμούς τους με την ίδια ένταση.

Πώς λοιπόν να σε ξεχάσουμε σύντροφε, εμείς οι άλλοι, οι νέες γενιές. Να ζεις μαζί μας στο ίδιο πάντα χαράκωμα.

ΝΙΚΟΣ ΚΥΤΟΠΟΥΛΟΣ