Μια ενδιαφέρουσα επιστολή Αμερικανού στρατιώτη δημοσιεύει η εφημερίδα του ΚΚ ΗΠΑ «Πιπλς Ουίκλι Ουόρλντ» στις 24 Φλεβάρη 2005. Ο 28χρονος Καμίλο Μέχια έχει στον ενεργητικό του πάνω από εφτά χρόνια στο στρατό, συμπεριλαμβάνοντας και 8 μήνες στο Ιράκ. Οταν πήγε σπίτι με άδεια, ζήτησε να συμπεριληφθεί στους αντιρρησίες συνείδησης. Αντί αυτού καταδικάστηκε στις 21/05/2004 για λιποταξία και έλαβε ποινή φυλάκισης ενός χρόνου επειδή αρνήθηκε να επιστρέψει στο Ιράκ. Απελευθερώθηκε από τη φυλακή στις 15 Φλεβάρη 2005. Η ζωντανή μαρτυρία του Αμερικανού στρατιώτη είναι αποκαλυπτική για τις συνθήκες συμμετοχής στον βάρβαρο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Ο «Ριζοσπάστης» αναδημοσιεύει σήμερα ολόκληρη την επιστολή:

«Στάλθηκα στο Ιράκ τον Απρίλη του 2003 και επέστρεψα σπίτι μου με άδεια για δύο βδομάδες τον Οκτώβρη. Γυρνώντας σπίτι είχα την ευκαιρία να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη και να ακούσω τη συνείδησή μου. Με ρωτούσαν για τις εμπειρίες μου από τον πόλεμο και καθώς τους απαντούσα θυμήθηκα όλη τη φρίκη - τις ενέδρες, τη στιγμή που είδα να σέρνουν ένα νεαρό Ιρακινό μέσα σε μια λίμνη αίματος που προερχόταν από τον ίδιο, τον αποκεφαλισμό ενός αθώου άνδρα από τα πολυβόλα μας. Θυμήθηκα τη στιγμή που είδα έναν στρατιώτη μας να καταρρέει επειδή σκότωσε ένα παιδί, έναν ηλικιωμένο άνδρα γονατιστό, να κλαίει με τα χέρια ψηλά προς τον ουρανό, πιθανά ρωτώντας το Θεό γιατί σκοτώσαμε το γιο του.

Σκέφτηκα για τον πόνο και τη δυστυχία ενός λαού που η χώρα του έχει καταστραφεί και που έχει παραπέρα εξευτελιστεί από τις επιδρομές, τις περιπολίες και τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας ενός κατοχικού στρατού.

Και συνειδητοποίησα ότι οι λόγοι για τους οποίους μας είπαν ότι μας στέλνουν στο Ιράκ δεν είναι αληθινοί. Δεν υπήρχαν όπλα μαζικής καταστροφής. Δεν υπήρχε σύνδεση μεταξύ του Σαντάμ Χουσεΐν και της αλ Κάιντα. Δε βοηθήσαμε τον ιρακινό λαό και ο ιρακινός λαός δε μας ήθελε εκεί. Δεν αποτρέψαμε την τρομοκρατία, ούτε κάναμε τους Αμερικανούς πιο ασφαλείς. Δεν μπόρεσα να βρω ούτε μια καλή αιτία για την παραμονή μας εκεί, για το ότι πυροβόλησα εναντίον ανθρώπων και με είχαν πυροβολήσει.

Γυρνώντας σπίτι είδα ξεκάθαρα τη νοητική γραμμή μεταξύ του στρατιωτικού καθήκοντος και του ηθικού καθήκοντος. Συνειδητοποίησα πως ήμουν μέρος ενός πολέμου που πίστευα πως ήταν ανήθικος και εγκληματικός, ενός επιθετικού πολέμου, ενός πολέμου ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Συνειδητοποίησα πως ενεργώντας σύμφωνα με τις αρχές μου ήταν κάτι ασυμβίβαστο με το ρόλο μου στο στρατό, και αποφάσισα να μην επιστρέψω στο Ιράκ.

Καταθέτοντας το όπλο μου, επέλεξα να ξαναγίνω άνθρωπος. Δεν έχω εγκαταλείψει το στρατό, ούτε έχω γίνει προδοτικός προς τους άνδρες και γυναίκες του στρατού. Δεν έχω γίνει προδοτικός προς τη χώρα. Απλώς είμαι πιστός στις αρχές μου.

Οταν παραδόθηκα, με όλους τους φόβους και τις αμφιβολίες μου, δεν το έκανα για τον εαυτό μου. Το έκανα για το λαό του Ιράκ, ακόμα και γι' αυτούς που πυροβόλησαν εναντίον μου - απλώς βρίσκονταν στην άλλη πλευρά της μάχης όπου μόνο ο πόλεμος είναι ο εχθρός. Το έκανα για τα παιδιά του Ιράκ, που είναι θύματα των ναρκών και του απεμπλουτισμένου ουρανίου. Το έκανα για τους χιλιάδες άγνωστους πολίτες που σκοτώθηκαν στον πόλεμο. Η τιμή που θα πληρώσω όσο χρόνο μείνω στη φυλακή είναι πολύ μικρή σε σχέση με αυτήν που πληρώνουν οι Ιρακινοί και οι Αμερικανοί με τις ζωές τους. Η δική μου είναι πολύ μικρή σε σχέση με αυτό που πληρώνει η ανθρωπότητα για τον πόλεμο.

Πολλοί με έχουν αποκαλέσει δειλό, άλλοι με έχουν πει ήρωα. Πιστεύω ότι βρίσκομαι κάπου ανάμεσα. Σ' αυτούς που με αποκαλούν ήρωα, λέω πως δεν πιστεύω σε ήρωες, αλλά πιστεύω ότι οι απλοί άνθρωποι μπορούν να κάνουν εκπληκτικά πράγματα.

Σε αυτούς που με αποκαλούν δειλό, λέω πως κάνουν λάθος, και πως χωρίς να το ξέρουν, έχουν και δίκιο. Κάνουν λάθος όταν πιστεύουν πως έφυγα από τον πόλεμο γιατί φοβάμαι μη με σκοτώσουν. Παραδέχομαι ότι ο φόβος υπήρχε, αλλά υπήρχε και ο φόβος να σκοτώσω αθώους ανθρώπους, ο φόβος να θέσω τον εαυτό μου στη θέση όπου η επιβίωση σημαίνει να σκοτώνεις, υπήρχε ο φόβος να χάσω την ψυχή μου στη διαδικασία να σώσω το σώμα μου, ο φόβος να με χάσει η κόρη μου, οι άνθρωποι που με αγαπούν, ο φόβος να μην είμαι ο άνθρωπος που ήμουν κάποτε, να μην είμαι ο άνθρωπος που ήθελα να είμαι. Φοβόμουν πως κάποια μέρα θα ξυπνούσα και θα ανακάλυπτα πως η ανθρωπιά μου με είχε εγκαταλείψει.

Χωρίς καμία υπερηφάνεια λέω πως έκανα το καθήκον μου ως στρατιώτης. Εδωσα εντολές στο απόσπασμα πεζικού και ποτέ δεν αποτύχαμε να εκτελέσουμε την αποστολή μας. Αλλά, αυτοί που με αποκαλούν δειλό, χωρίς να το ξέρουν, έχουν και δίκιο. Ημουν δειλός, όχι επειδή εγκατέλειψα τον πόλεμο, αλλά επειδή ήμουν ένα μέρος του από την αρχή. Το ηθικό μου καθήκον ήταν να αρνηθώ και να αντιταχθώ στον πόλεμο, ένα ηθικό καθήκον που με κάλεσε να ενεργήσω με βάση τις αρχές μου. Απέτυχα να εκπληρώσω το ηθικό μου καθήκον ως άνθρωπος και αντί αυτού επέλεξα να εκπληρώσω το καθήκον μου ως στρατιώτης. Ολα αυτά επειδή φοβόμουν. Είχα τρομοκρατηθεί, δεν ήθελα να ορθώσω το ανάστημά μου στην κυβέρνηση και το στρατό, φοβόμουν την τιμωρία και τον εξευτελισμό. Πήγα στον πόλεμο γιατί εκείνη τη στιγμή ήμουν δειλός, και γι' αυτό ζητώ συγνώμη από τους στρατιώτες μου που δεν ήμουν το είδος του ηγέτη που θα έπρεπε να ήμουν.

Ζητώ επίσης συγνώμη από τον ιρακινό λαό. Σ' αυτούς ζητώ συγνώμη για τις απαγορεύσεις της κυκλοφορίας, τις επιδρομές και τους σκοτωμούς. Ελπίζω να βρουν χώρο στις καρδιές τους να με συγχωρήσουν.

Ενας από τους λόγους που δεν αρνήθηκα τον πόλεμο από την αρχή ήταν επειδή φοβόμουν πως θα χάσω την ελευθερία μου. Σήμερα, καθώς βρίσκομαι πίσω από της φυλακής τα σίδερα, ανακαλύπτω πως υπάρχουν διάφορες μορφές ελευθερίας, και πως παρ' όλη τη φυλάκισή μου παραμένω ελεύθερος με πολλούς σημαντικούς τρόπους. Τι καλό έχει η ελευθερία αν φοβούμαστε να ακολουθήσουμε τη συνείδησή μας; Τι καλό έχει η ελευθερία αν δεν μπορούμε να ζήσουμε με τις δικές μας πράξεις; Βρίσκομαι στη φυλακή, αλλά σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, αισθάνομαι ενωμένος με όλη την ανθρωπότητα. Πίσω απ' αυτά τα σίδερα κάθομαι ως ελεύθερος άνθρωπος επειδή υπάκουσα σε μια μεγαλύτερη δύναμη, τη φωνή της συνείδησής μου».