Ο Κώστας Βάρναλης - ο Μπαρμπακώστας - που η Ακαδημία Αθηνών του είχε κλείσει την πόρτα, είναι μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες του τόπου μας και της παγκόσμιας προοδευτικής Λογοτεχνίας. Ομως, το έργο του κρατήθηκε σε «απομόνωση» για πολλά χρόνια, μακριά από το πλατύ κοινό και τη νεολαία, γιατί ήταν πάντα «το φως που καίει», γράφει ο Σταύρος Καλφιώτης στο εξαιρετικά ενδιαφέρον και καλογραμμένο βιβλίο του οι «Πνευματικοί Δημιουργοί», το οποίο είχαμε παρουσιάσει σε προηγούμενο φύλλο. Και συνεχίζει: «Αλλά μήπως και στις μέρες μας δεν επιμένουν σε μία "ένοχη σιωπή" οι αντιδραστικοί κύκλοι της πολιτείας και η αρτηριοσκληρωτική διανόηση του τόπου μας για τις δημιουργίες των προοδευτικών λογοτεχνών; Βέβαια, υπάρχουν και οι τίμιες και καλής θέλησης φωνές που παλεύουν να σπάσουν αυτή την "ένοχη σιωπή". Πού χρόνος πού χώρος να χωρέσει τη ζωή και το έργο του Κώστα Βάρναλη σε μια σελίδα; Ο συγγραφέας μάς δίνει όλα τα βιογραφικά του ποιητή και τελειώνει έτσι:

«Ο Βάρναλης έμελλε να γευτεί στα 1967 και την πίκρα της απριλιανής χούντας των συνταγματαρχών, την τρίτη δικτατορία ύστερα από εκείνη του Πάγκαλου στα 1926 και του Μεταξά στα 1936. Αλλά ευτύχησε να χαρεί, μαζί με τον ελληνικό λαό, και την πτώση της τον Ιούλη του 1974. Δυστυχώς, όμως, λίγους μήνες αργότερα, στις 16 Δεκέμβρη 1974 πέρασε στην αιωνιότητα. Στο ξόδι του τον συνόδεψε ο λαός, που τόσο τον αγάπησε και που γι' αυτόν πάλεψε ολάκερη τη ζωή του. Απουσίαζαν μονάχα οι "Αθάνατοι της Ακαδημίας Αθηνών". Αλλωστε, αυτοί του ήσαν περιττοί, αφού τον κατευόδωσαν στο τελευταίο του ταξίδι οι συγγραφείς και οι πνευματικοί άνθρωποι καλής θέλησης, οι συναγωνιστές του, που τον χειροκρότησαν και τον ανακήρυξαν ΑΘΑΝΑΤΟ».