Χρειάστηκαν 174 χρόνια, ώστε κάποια άλλη δύναμη, εκτός των δύο βασικών κομμάτων της αστικής τάξης και της ολιγαρχίας, να αναδυθεί στην εξουσία.

Χρειάστηκαν πέντε χρόνια μετά την είσοδο της χώρας σε βαθιά ύφεση, δεκαετιών οικονομικής αναδιάρθρωσης που κατέστρεψαν όλους τους οικονομικούς και κοινωνικούς ιστούς και δύο χρόνια μετά την ουσιαστική κατάρρευση, και το Frente Amplio {Πλατύ Μέτωπο), υποσχόμενο «μία άλλη Ουρουγουάη» να αναλάβει τα σκήπτρα της εξουσίας... Ενα μέτωπο που δύο από τις κύριες συνιστώσες του είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ουρουγουάης και οι Τουπαμάρος. Φυσικά τα όρια αυτής της «αριστερής στροφής» είναι εξαιρετικά σαφή. Η ανάδυσή του ως πρώτη πολιτική δύναμη της χώρας επ' ουδενί δε σημαίνει και την έστω και στο ελάχιστο κατάληψη της πραγματικής εξουσίας.

Εντούτοις, επισφραγίζει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι η Ουρουγουάη συγκαταλέγεται πια στο «λατινοαμερικανικό γαϊτανάκι», που προσπαθεί να τερματίσει τις κανιβαλικές σχέσεις με τις ΗΠΑ και να αλλάξει το συσχετισμό δύναμης.

Χαρακτηριστική, κατά την ορκωμοσία του νέου προέδρου και πρώην δημάρχου του «κόκκινου Μοντεβίδεο», Ταμπαρέ Βάσκες, η σύναξη των «αγροφυλάκων», των προέδρων της Βενεζουέλας, της Βραζιλίας, της Αργεντινής...

Πρώτη απόφαση, η αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Κούβας και Ουρουγουάης, που είχαν διακοπεί τον Απρίλη του 2002. Επίσης, η υπογραφή συμφωνιών για την ενίσχυση της αγοράς Mercosur και η συζήτηση για την ένταξη και της Κούβας. Η επίσημη δημιουργία κοινής ενεργειακής πολιτικής, αλλά και κοινού φορέα ΜΜΕ.