Η ημερίδα που διοργάνωσε το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (ΕΚΚ) στις 4/3 με θέμα την «εμπορική διανομή των ελληνικών κινηματογραφικών ταινιών» ήταν από μια άποψη «τόλμημα», αφού έγινε σε μια περίοδο που από διάφορες πλευρές αμφισβητείται ακόμη και η ύπαρξη ελληνικής κινηματογραφίας, από ποσοτική, κυρίως, άποψη.

Από διαφορετικούς «δρόμους», οι εκπρόσωποι των φορέων που συμμετείχαν κατέληξαν σε μερικές κοινές, όσο και γνωστές διαπιστώσεις, που κωδικοποιημένα θα μπορούσαν να αποδοθούν ως εξής: Ο ελληνικός κινηματογράφος «νοσεί». Η κρατική πολιτική για τον κινηματογράφο είναι ανύπαρκτη... όταν δεν αποτελεί και η ίδια τροχοπέδη για την ανάπτυξή του. Το ΕΚΚ προσπαθεί να «ισορροπήσει» μεταξύ των βασικών αρχών του, που είναι η στήριξη και η προώθηση της εγχώριας παραγωγής και των «νόμων» της καπιταλιστικής αγοράς... αποτυγχάνοντας και στα δύο.

Από εκεί και πέρα διαφάνηκαν οι αντιθέσεις μεταξύ παραγωγών, διανομέων και σκηνοθετών ως προς τις αιτίες της άσχημης αυτής κατάστασης αλλά και ως προς τις λύσεις. Δεδομένων των περιορισμών του χώρου επιλέξαμε να μεταφέρουμε αυτές τις αντιθέσεις μέσα από συγκεκριμένες παρεμβάσεις, καθώς και τα άκρως αποκαλυπτικά ποσοτικά στοιχεία για την ευρωπαϊκή και ελληνική κινηματογραφική διανομή. Στοιχεία που αναδεικνύουν - αν διαβαστούν στην ουσία τους - τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου στον οπτικοακουστικό τομέα, αλλά και την ακόμη βαθύτερη υπαγωγή της κινηματογραφικής δημιουργίας στις ανάγκες κερδοφορίας του κεφαλαίου. Οπως θα δούμε, μόνο ένας ομιλητής έδωσε αυτή τη διάσταση.