Τέσσερις φορές ουσιαστικά έχουν εναλλαχτεί στην εξουσία η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, στα 31 μέχρι σήμερα χρόνια από τη Μεταπολίτευση του 1974. Σε όλες τις περιπτώσεις κατάγγελλαν την προκάτοχό τους κυβέρνηση και ωρύονταν για την καμένη γη, τα ερείπια, κλπ, που παρέλαβαν. Κι όταν τα επιχειρήματα αυτά ξεθώριαζαν, τα αντικαθιστούσαν με τα «οράματα», τους «μεγάλους στόχους» και τα «όνειρα», όπως η ένταξη στην τότε ΕΟΚ και νυν ΕΕ, τη μεγάλη και πλούσια αγορά των 250 εκατομμυρίων, την Ενιαία Εσωτερική Αγορά, την ΟΝΕ και το ευρώ, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, κλπ.

Τα ίδια κάνει τώρα και ο Κ. Καραμανλής. Από τη μια, ισχυρίζεται ότι παρέλαβε τεράστια ελλείμματα, δυσθεώρητα χρέη και άδεια ταμεία, ζητώντας από τους εργαζόμενους και το λαό, να σφίξουν ακόμη περισσότερο το ζωνάρι και να υπομείνουν αδιαμαρτύρητα τις προωθούμενες αντιδραστικές διαρθρωτικές αλλαγές και από την άλλη, υπόσχεται καλύτερες μέρες...

Χρειάζεται, άραγε, να σημειώσουμε, ότι όσο είδαν καλύτερες μέρες οι εργαζόμενοι στις περασμένες δεκαετίες, άλλο τόσο θα τις δουν τα επόμενα χρόνια; Μάλλον, όχι. Οπως εύστοχα σημείωσε προχτές το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, «όποιος από τους δύο και να είναι στην κυβέρνηση, τα κέρδη της πλουτοκρατίας καλά κρατούν, ενώ η φτώχεια απλώνεται».