Προτελευταία Κυριακή του Μάρτη, τελευταία ανάγνωση του «Ημερολόγιου 2005» (εκδόσεις «Βήτα»). Για την «Περίοδο της Ακμής» της αραβικής Ιατρικής, ο εξαιρετικός συγγραφέας και ερευνητής Γεράσιμος Ρηγάτος γράφει:

«Στην ίδια περίοδο της ακμής εντάσσονται ακόμη ο Αμπού Γιακούμπ Ισχάκ Μπεν Σουλεϊμάν (9ος-10ος αιώνας), που άκμασε στην Τύνιδα και άφησε ιατρικά συγγράμματα, και ο Αμπού Τζαφάρ από τη Μαγκρέμπ. Το έργο του «Εφόδια του Αποδημούντος» μεταφράστηκε τον 11ο αιώνα από τον Κωνσταντίνο τον Αφρικανό στη λατινική γλώσσα.

Κατά τον 11ο αιώνα, οι Αραβες κατακτητές της Ιβηρικής μεταφέρουν τις γνώσεις που είχαν διαφυλάξει ή και αναπτύξει στη μεσαιωνική δυτική Ευρώπη και αποτελούν μιαν ισχυρή συνιστώσα για την ανάπτυξή της, που θα ακολουθήσει κατά τους επόμενους αιώνες. Για τους ίδιους τους Αραβες, όμως, αρχίζουν οι αιώνες της παρακμής. Μεταξύ των μεγάλων γιατρών της εποχής, ξεχωρίζουν τα ονόματα του Αβουλκασή, του Αβενζοάρη και του Αβερόη.

Ο Abul Edn Casern, εξελληνισμένος ως Αβουλκασής (931-1013), Αραβας από την Κόρδοβα της Ισπανίας, έγραψε σύγγραμμα ιατρικό, του οποίου το χειρουργικό μέρος θεωρείται αξιόλογο. Ο Αβουλκασής περιγράφει διάφορες χειρουργικές, ορθοπαιδικές και γυναικολογικές παθήσεις, καθώς και περί τις 100 εγχειρήσεις. Αναφέρεται ακόμα και σε χειρουργικά εργαλεία, όπως, λ.χ., ένας σκαριφιστήρας για φλεβοτομία.

Ο Αβενζοάρης, από τη Σεβίλλη της Ισπανίας, απέκτησε τους αξιοζήλευτους τίτλους του «Θησαυρού πάσης επιστήμης» και του «Ηγεμόνα της Ιατρικής». Το έτος γέννησής του δεν είναι ακριβώς γνωστό, ενώ πέθανε το 1162 και - σύμφωνα με ορισμένες πηγές - σε ηλικία 135 ετών!

Παρά την απαγόρευση των ανατομιών που επέβαλε ο ισλαμισμός, ο Αβενζοάρης έκανε ανατομικές έρευνες και μας έδωσε τις πρώτες πληροφορίες για την αισθητικότητα των οστών και των δοντιών.

»Ο Αβερόης (1126-1198 ή 1200) από την ισπανική Κόρδοβα, μαθητής του Αβενζοάρη, ήταν μία πολυσύνθετη και μεγάλου μεγέθους προσωπικότητα. Είχε σπουδάσει όχι μόνον Ιατρική αλλά και Νομική, Θεολογία, Φιλοσοφία, Μαθηματικά, Αστρονομία κ.ά. Κατέλαβε μεγάλα διοικητικά αξιώματα, αλλά αντιμετώπισε και δυσμένεια και φυλακίσεις. Το έργο του από άλλους δοξάστηκε και από άλλους αναθεματίστηκε, για να αποκατασταθεί και πάλι με το χρόνο. Αρκετά αργότερα, ακόμα έως τον 16ο αιώνα, Πανεπιστήμια και ο ίδιος ο πάπας καταδίκαζαν σε τακτά διαστήματα τις θέσεις του.

Με τον Αβερόη κλείνει ο κύκλος των μεγάλων Αράβων γιατρών. Οι επίγονοι, σαφώς μικρότερου πνευματικού μεγέθους, έζησαν σε εποχές παρακμής».