Ενα βιβλίο με «Τα ποιήματα» του Tomas Transtromer - που γεννήθηκε στην πανέμορφη Στοκχόλμη το 1931 και είναι μόνιμος υποψήφιος για Νόμπελ, αλλά που μέχρι σήμερα δεν πήρε - κεντρίζει το ενδιαφέρον μου. Το ανοίγω κάθε τόσο, διαβάζω μια - δυο σελίδες, το κλείνω, καθώς και τα μάτια, και προσπαθώ να «δω» τις λέξεις που μόλις διάβασα. Και δεν το κρύβω πως νιώθω ένα δέος για την ποίηση. Δεν την καταλαβαίνω πάντα, την αισθάνομαι μάλλον. Και ειδικά με τούτο τον μεγάλο, τον μεγαλύτερο, όπως λένε οι γνωρίζοντες, ποιητή της Σουηδίας, δεν καταφέρνω να απομακρύνω την αμηχανία μου.

Το μόνο που θέλω να πω/ αστράφτει απρόσιτο, γράφει ο Tomas Transtromer. Και αυτήν τη στροφή την καταλαβαίνω απόλυτα, διότι ναι μεν η πένα του αστράφτει, αλλά εξακολουθεί να μου είναι, σχεδόν, απρόσιτος.