Στο ασφυκτικά γεμάτο αμφιθέατρο από σπουδαστές, καθηγητές κι εργαζόμενους, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, ανέπτυξε τη συνολική ριζοσπαστική πρόταση του ΚΚΕ. Τόνισε μεταξύ άλλων:

«Με τα σημερινά δεδομένα έχουμε την εξής άποψη: Ενιαία δωδεκαετής εκπαίδευση (δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο), μια ενιαία βαθμίδα χωρίς επικαλύψεις, όπου αυτός που τελειώνει το λύκειο έχει ενιαίο γενικά υψηλό μορφωτικό επίπεδο και από κει και πέρα καθορίζει πού θα πάει να ειδικευτεί. Μέχρι τα 18 όλοι ενιαίο γενικό μορφωτικό επίπεδο, χωρίς ΤΕΕ και ξεχωριστές κατευθύνσεις. Θα πρέπει στις μεταλυκειακές σπουδές, επίσης, να διδάσκουν και γενικότερα μαθήματα. Πρέπει να ανεβαίνει το επίπεδο. Τι θα πει είμαι υδραυλικός και είμαι ηλεκτρολόγος, θα 'χω μορφωτικό επίπεδο: και γλώσσες θα μαθαίνω και στοιχεία φιλοσοφίας, έκθεση και ιστορία και λογοτεχνία...

Εμείς δε βλέπουμε υποβαθμισμένα αυτόν που έχει απολυτήριο λυκείου ή υποτιμητικά αυτόν που έχει ένα απολυτήριο των μεταλυκειακών - όπως τα θέλουμε εμείς - ινστιτούτων. Εμείς δε θεωρούμε ότι αξία στη ζωή έχουν αυτοί μόνο που έχουν απολυτήριο πανεπιστημίου ή ότι αυτοί μόνο έχουν δικαίωμα να δουλέψουν. Αξία έχει ο κάθε άνθρωπος. Γιατί, στο κάτω κάτω μια οικονομία δε χρειάζεται μόνο απολυτήρια πανεπιστημίου, χρειάζεται και τον πανεπιστημιακό, χρειάζεται και το βοηθό του, χρειάζεται κι αυτόν που θα 'χει περισσότερο πρακτική, εκτελεστική δουλιά - αλλά το μυαλό του θα δουλεύει - και κάποιον που θα έχει αυξημένη διανοητική εργασία. Είναι ο καταμερισμός εργασίας».

Ειδικά για την ανώτατη βαθμίδα, πρόσθεσε ότι το πτυχίο πρέπει να είναι πλήρες και να αντικρίζεται σε επάγγελμα, ενώ για το εκπαιδευτικό προσωπικό είπε ότι πρέπει να είναι «αποκλειστικής και πλήρους απασχόλησης στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, όχι δεύτερες δουλιές, που σημαίνει ωράρια κανονικά, να υπάρχει ελεύθερος χρόνος, ικανοποιητικές αμοιβές για να μη διοχετεύει τη δραστηριότητά του στην παραπαιδεία. Και βεβαίως να μην υπάρχει ούτε ένα ιδιωτικό εκπαιδευτικό ίδρυμα στο χώρο της Παιδείας».

Περιγράφοντας το μοντέλο του αποφοίτου που προωθεί η κυρίαρχη πολιτική μέσα από τις αναδιαρθρώσεις είπε: «Η τάση είναι να έχω ανθρώπους με κάποιο μορφωτικό επίπεδο, όχι πάρα πολύ μεγάλο, για να μην έχουν αξιώσεις, που θα μπορώ να τους εναλλάσσω δουλιές ή τους πετάω γρήγορα και μετά να προσλαμβάνω άλλους, να τους στέλνω στην κατάρτιση να τους ξαναπαίρνω, χωρίς να έχουν θεμελιωμένα μακροχρόνια κοινωνικά δικαιώματα.

Δεν αποκλείεται να σας δώσουν και επαγγελματικά δικαιώματα αυτά που δε σας δίνανε έναντι του Πολυτεχνείου κλπ., γιατί τώρα εξισώνουν τις τρίχρονες σχολές, τα ΚΕΣ, τα ΙΕΚ. Θα βγαίνετε λοιπόν για μια θέση 20, 30, 40, 50 απόφοιτοι. Ο εργοδότης μπορεί να πάρει αυτόν του Πολυτεχνείου (όχι του οποιουδήποτε, αλλά του Πολυτεχνείου της Αθήνας, γιατί δε θα επιβιώσει ψηλά όλη η Ανώτατη Παιδεία) και να τον πληρώνει με τον κατώτατο μισθό. Αλλού μπορεί να μην πάρει αυτόν του Πολυτεχνείου και να επιλέξει έναν του ΙΕΚ. Ο εργοδότης θα έχει να διαλέξει ανάμεσα σε μια μεγαλύτερη γκάμα ειδικοτήτων.

Τώρα, λοιπόν, μπορεί να σας πουν ελεύθερα τα επαγγελματικά δικαιώματα, αφού πάμε σε μια αποδέσμευση του πτυχίου από την επαγγελματική ικανότητα. Την επαγγελματική ικανότητα θα την πιστοποιούν οι ιδιώτες, η αγορά. Θα αξιολογούν και την ειδίκευση, αλλά και την ικανότητα χειραγώγησης».

Με βάση αυτή την τάση εξήγησε: «Στην Ελλάδα θα έρθουν θυγατρικές άλλων πανεπιστημίων, ΚΕΣ, ΙΕΚ ήδη υπάρχουν, η αγορά θα είναι ελεύθερη κι όποιος επιβιώσει. Κάποια ΤΕΙ θα επιβιώσουν, κάποια θα κλείσουν. Θα υπάρχουν 3-4 πανεπιστήμια και 3-4 ΤΕΙ που θα 'χουν το πάνω χέρι. Το πάνω χέρι με την έννοια της επιβίωσης και της κάποιας αξίας στην αγορά. Γι' αυτό βάζουν και την αξιολόγηση.

Εμείς, όταν ακούμε αξιολόγηση, πιστοποίηση και διά βίου μάθηση, φεύγουμε! Οι όροι είναι καλοί. Αξιολογώ θα πει εκτιμώ, κρίνω και μπαίνω μέσα για να βελτιώσω. Ομως η αξιολόγησή τους είναι ζούγκλα, με κριτήρια αντιλαϊκά, π.χ. το κάθε ίδρυμα το αξιολογώ όπως μια επιχείρηση. Δηλαδή όχι με κριτήρια επιστημονικά, αλλά με κριτήρια αν έχει κέρδος ή ζημιά. Εχεις ζημιά; Θα σου δοθούν χρήματα μέχρι να βελτιωθείς ή θα κλείσεις. Η αξιολόγηση στην Αγγλία, στη Γαλλία και παντού είναι έτσι.

Διά βίου μάθηση δεν είναι αυτό που λέγαν οι αρχαίοι γηράσκω αεί διδασκόμενος, αλλά είναι το εξής: Μπορείς να εγκαταλείψεις το δημοτικό, το γυμνάσιο, το λύκειο, να μην τελειώσεις την υποχρεωτική εκπαίδευση κι όποτε μπορείς πήγαινε δούλεψε μερικά χρόνια και ξαναέλα αν θέλεις να ξαναμπείς στα θρανία ή έλα να σε επανακαταρτίσω. Αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό των σπουδών. Σημαίνει ότι θα έχει μια γνώση που θα σε πάει κάπου για λίγο».

Η Αλ. Παπαρήγα κατέληξε λέγοντας ότι «το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα και γενικότερα το κίνημα των εργαζομένων πρέπει να βάλει το ζήτημα της σύγχρονης, λαϊκής Παιδείας για όλο το λαό για όλες τις βαθμίδες και δουλιά για όλους. Κι ιδιαίτερα για τη νεολαία, πρέπει να έχει οράματα προς τα μπρος. Αν δεν προσβλέπει με ελπίδα στο αύριο θα χάσει τη δυναμική του σήμερα. Οικονομία προγραμματισμένη για το λαό μπορεί να φέρει και τον προγραμματισμό της Παιδείας».