Με το ζήτημα των χρεών των νοσοκομείων άρχισε τη δευτερολογία της η Αλ. Παπαρήγα, υπενθυμίζοντας ότι το ΠΑΣΟΚ είχε προσπαθήσει να αντιμετωπίσει το θέμα με ομόλογα του δημοσίου, αλλά τα χρέη ξαναεμφανίστηκαν και εκτινάχτηκαν πάρα πολύ ψηλά. Τώρα, είπε, η κυβέρνηση προσπαθεί να λύσει το ζήτημα μεταθέτοντας το θέμα της κάλυψης των χρεών που υπάρχουν προς τρίτους από τις τράπεζες. Αυτό που αλλάζει, τόνισε, είναι ότι τα νοσοκομεία, αντί να είναι χρεωμένα στις επιχειρήσεις του φαρμάκου ή των ιατρικών μηχανημάτων, θα είναι χρεωμένα στις τράπεζες.

«Αυτό, είπε χαρακτηριστικά, δεν είναι δημόσιο σύστημα Υγείας».

Είναι, συνέχισε, άλλο πράγμα η καλή διαχείριση, η περικοπή της σπατάλης και το νοικοκύρεμα και άλλο πράγμα να λειτουργεί ο τομέας Υγείας με βάση το νόμο του κέρδους.

Η Αλ. Παπαρήγα, σχολιάζοντας την πρόταση του προέδρου του ΣΥΝ Α. Αλαβάνου, για συμμόρφωση της χώρας μας στα θέματα εργασίας των γιατρών, με βάση τις προδιαγραφές ή τις κατευθύνσεις της ΕΕ, είπε ότι το θέμα θέλει ψάξιμο: «Γιατί, τόνισε, από ό,τι ξέρω, πριν από ένα χρόνο θεσπίστηκε ένας νέος κανονισμός που οι 48 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας, έγιναν 65. Και μάλιστα ενώ οι 48 ώρες υπολογίζονταν στους τέσσερις μήνες - με τη λογική της διευθέτησης του χρόνου εργασίας - οι 65 ώρες υπολογίζονται διαφορετικά, στη διάρκεια του χρόνου. Μάλιστα, πρόσθεσαν και το εξής "έξυπνο": ο γιατρός θα πραγματοποιεί 65 ώρες εργασίας - μαζί και η εφημερία - την εβδομάδα, αλλά όταν στη διάρκεια της εφημερίας δεν του τύχει να έχει έναν ασθενή, τότε αυτός δε θα θεωρείται χρόνος εργασίας και δε θα αμείβεται. Ομως ο γιατρός θα είναι στο νοσοκομείο και είναι άλλο να βρίσκεται εκεί και άλλο να βρίσκεται στο σπίτι. Είναι το πνεύμα διευθέτησης του χρόνου εργασίας που λέει ότι σε έχω στο χέρι και ανά πάσα στιγμή, απαλλάσσομαι από υπερωρίες και ρυθμίζω τα πράγματα ούτως ώστε να έχω αυξημένη παρουσία και εργασία με λιγότερες αμοιβές».

Εμείς, συνέχισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, έχουμε πάντα τη σημαία της απειθαρχίας και της ανυπακοής σε εκείνες τις επιλογές που έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα του εργαζόμενου, με την ανάγκη ο εργαζόμενος να δουλεύει λιγότερο χρόνο αφού έχει ανέβει η παραγωγικότητα, να αποδίδει περισσότερο σε λιγότερο χρόνο και να έχει και τον περίφημο «ελεύθερο χρόνο», που για το γιατρό είναι πάρα πολύ σημαντικός.

Η Αλ. Παπαρήγα ζήτησε να γίνει επιτέλους ένας έλεγχος στα απογευματινά ιατρεία που έχουν γιατροί οι οποίοι παράλληλα δουλεύουν και στα νοσοκομεία, αφού είναι γνωστό ότι οι γιατροί αυτοί κλείνουν ραντεβού στα ιδιωτικά ιατρεία στις 11 ή τις 12 το βράδυ. Και αναρωτήθηκε: «Τι δουλιά κάνουν το πρωί; Μπορείς να έχεις ιατρείο ιδιωτικό, να δουλεύεις σε αυτό τα μεσάνυχτα και να πηγαίνεις το πρωί κανονικά στο νοσοκομείο και να αποδίδεις;».

Πρέπει, συνέχισε, να υπάρξει καθεστώς πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης στους γιατρούς, με ωράριο και ελεύθερο χρόνο για να μπορούν να αποδίδουν, αφού οι νόμοι της αγοράς δεν μπορούν να συνδυαστούν με το κοινωνικό λειτούργημα του γιατρού.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στα διάφορα κοινωνικά προγράμματα, όπως το «Βοήθεια στο σπίτι» ή η λειτουργία των παιδικών σταθμών. Εφερε ως παράδειγμα τη λειτουργία ενός παιδικού σταθμού σε κάποιο δήμο που δεν κατονόμασε και είπε χαρακτηριστικά: «Ο δήμος παίρνει χρήματα για να λειτουργήσει ο σταθμός με 35 παιδιά. Κάτω από την πίεση των κατοίκων και για να μη γίνει κακός ο δήμαρχος, ο σταθμός παίρνει 75 παιδιά, ηλικίας από εννιά έως 15 μηνών μαζί με παιδιά νηπιακής ηλικίας. Κρεβάτι ένα! Τα παιδιά των εννιά και 15 μηνών πρέπει να κοιμηθούν στη διάρκεια της μέρας και κοιμούνται κάτω, ενώ τα υπόλοιπα παιδιά παίζουν πάνω σε αυτά που κοιμούνται! Ο σταθμός αυτός έχει προσωπικό ένα άτομο και πρέπει να αναρωτηθούμε ποιος θα την πληρώσει εάν γίνει ένα ατύχημα».

Οσο για το πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι», είπε ότι για 40 άτομα αναλογούν τέσσερις νοσοκόμες ή ανειδίκευτο προσωπικό, δηλαδή υπάρχει μια αναλογία ένα προς δέκα, κάτι που δείχνει ότι έχουμε να κάνουμε με πλήρως υποβαθμισμένες υπηρεσίες.