Η λογική και τα σχετικά επιχειρήματα δεν είναι καινούρια. Αυτή ακολουθούσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, την ίδια ακολουθεί τώρα και η κυβέρνηση της ΝΔ. Μπορεί, να τη διαβάσετε ή να την ακούσετε, με τη μορφή περισπούδαστων οικονομικών αναλύσεων, περί της ανάγκης προσέλκυσης επενδυτικών κεφαλαίων, τη δημιουργία ελκυστικού για το σκοπό αυτό περιβάλλοντος με την αποφασιστική εφαρμογή των απαραίτητων διαρθρωτικών αλλαγών, κλπ., κλπ. Μπορεί, να την ακούσετε, όμως και με περισσότερο απλά λόγια, όπως: Αν δεν μπει κάνα δολάριο στη χώρα, δεν αντιμετωπίζεται η ανεργία. Και για να γίνει αυτό, πρέπει η κυβέρνηση να προχωρήσει γρήγορα και τολμηρά στις αναγκαίες ρήξεις και τομές. Στο κάτω κάτω της γραφής - τονίζουν - πώς να έρθουν τα δολάρια στην Ελλάδα, όταν δίπλα στη χώρα μας, στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία, ακόμη και στην Τουρκία, θα πληρώνουν δυο και τρεις φορές μικρότερα μεροκάματα και φορολογικά βάρη.

Πράγματι, έτσι έχουν σήμερα τα πράγματα. Οι καιροί, που συνδύαζαν σ' ένα κάποιο βαθμό την καπιταλιστική ανάπτυξη με την ικανοποίηση ορισμένων αναγκών του λαού, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Τώρα, οι κεφαλαιοκράτες τα θέλουν όλα και, μάλιστα, εδώ και τώρα. Ο επιχειρηματικός ανταγωνισμός δεν αστειεύεται, έχει πάρει, ήδη, τεράστιες διαστάσεις και εντείνεται καθημερινά, ενώ τα φαινόμενα ύφεσης και τα συμπτώματα της κρίσης πάνε κι έρχονται.