Το ΠΑΣΟΚ, αναζητώντας, από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το «νέο ρόλο» του στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μονοπωλιακού κεφαλαίου, γιατί αυτό θέλει να υπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο, και των ιμπεριαλιστικών κέντρων, αναλαμβάνει μια νέα και σύνθετη αποστολή. Αυτό που ξεκίνησε από τον κυβερνητικό θώκο, εκμαυλίζοντας τις λαϊκές συνειδήσεις, προκειμένου να τις πείσει για τα καλά της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης», έρχεται σήμερα να το συνεχίσει από μια άλλη θέση, υποσκάπτοντας ακόμα περισσότερο το εργατικό λαϊκό κίνημα και επιχειρώντας να το ενσωματώσει και να το υποτάξει στη λογική της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης.

Στο δρόμο της ΟΝΕ και της εφαρμογής των αντιλαϊκών συνθηκών της ΕΕ, οι παροχές - ψίχουλα στα πιο εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα, για την αποφυγή κοινωνικών εκρήξεων, ήταν το μοντέλο που υιοθέτησε ο «εκσυγχρονισμός». Δηλαδή η προσαρμογή στις ανάγκες αναπαραγωγής του κεφαλαίου, χωρίς βεβαίως να σημαίνει ότι πάντα τα κατάφερνε, αφού οι λαϊκές κινητοποιήσεις έφεραν αρκετά εμπόδια στην εφαρμογή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Ο «κοινωνικός διάλογος» που χρησιμοποίησαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, με τη συμμετοχή των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, στα μάτια του λαϊκού κινήματος ξεμπρόστιασε τις πραγματικές διαθέσεις αυτής της τακτικής, που δεν ήταν άλλη από την εξασφάλιση της κοινωνικής συναίνεσης και της ταξικής συνεργασίας στην πολιτική διαχείρισης των λαϊκών προβλημάτων στα πλαίσια που ανέχεται το κεφάλαιο.

Γι' αυτό ακριβώς το λόγο ο Γ. Παπανδρέου, από το βήμα του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ, μίλησε για «νέο συνδικαλισμό», που βέβαια δε θα διατρέχεται από καμιά διεκδικητική διάθεση, ούτε θα πάψει να υπερασπίζεται τα εργοδοτικά συμφέροντα και να στηρίζει την κυβερνητική πολιτική. Αλλά θα έχει βασική επιδίωξη να πείσει τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους να αυτοδιαχειριστούν τη μιζέρια, τη φτώχεια και την εξαθλίωσή τους... Είναι το αντιδραστικό περιεχόμενο της διαβόητης «συμμετοχικής δημοκρατίας», που επιδιώκει να αποτρέψει την ανάπτυξη της οργανωμένης διεκδίκησης για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και να βοηθούν οι φτωχοί τους εξαθλιωμένους, μετατρέποντας ακόμη και τις υπηρεσίες «κοινωνικής πρόνοιας» σε ζήτημα αλληλοβοήθειας των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Σε μια περίοδο, μάλιστα, που το μεγάλο κεφάλαιο, στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας», απαιτεί - και το ΠΑΣΟΚ στηρίζει - την επιτάχυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, την ιδιωτικοποίηση των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης, Υγείας, Παιδείας και Κοινωνικής Πρόνοιας, που θα επιφέρουν αύξηση της ανεργίας, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και νέα οικονομικά βάρη στις πλάτες του λαϊκών στρωμάτων, κάποιος πρέπει να απορροφήσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να αποτρέψει την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων. Ακριβώς αυτή τη στρατηγική έρχεται να υπηρετήσει το ΠΑΣΟΚ, προβάλλοντας τη δική του «δημοκρατική διακυβέρνηση», που θα ρυθμίζει «σοσιαλδημοκρατικά» την «παγκόσμια αγορά» και θα εξασφαλίσει την «κοινωνία της αλληλεγγύης και της ευημερίας».

Την ταξικά διαιρεμένη κοινωνία το ΠΑΣΟΚ τη βαφτίζει «κοινωνία των πολιτών» και μέσα από τη «συμμετοχική δημοκρατία» επιδιώκει να εξασφαλίσει τη λαϊκή «συμμετοχή» στην εφαρμογή της πολιτικής που εκφράζει και υπερασπίζεται τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Σ' αυτή τη λογική δεν είναι διόλου τυχαίο ότι ο Γ. Παπανδρέου μιλάει συνεχώς για «κοινωνική αλληλεγγύη», για την ένταξη των «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων» μέσα στις Τοπικές Οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες, όπως επισημαίνει ο ίδιος, οφείλουν να μετατραπούν σε «ομάδες αλληλοβοήθειας», που σε τοπικό επίπεδο θα... βοηθούν τους ανέργους, τις γυναίκες, τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, τα άτομα με αναπηρίες. Σ' αυτή την προσπάθεια θα χρησιμοποιήσει τον κομματικό του μηχανισμό, τόσο μέσα στα συνδικαλιστικά όργανα όσο και στην κοινωνία.

Ενα μεγάλο πολιτικό «στοίχημα» για το ΠΑΣΟΚ, όπως και όλου του καπιταλιστικού συστήματος, είναι η «διάβρωση» της αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης των λαϊκών στρωμάτων. Το ΠΑΣΟΚ μέσα από τις θέσεις του δίνει τα διαπιστευτήρια στους ιμπεριαλιστές, στηρίζει την πλήρη και συνεχή ενσωμάτωση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και την ενεργή συμμετοχή της χώρας στους σχεδιασμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, αφού, όπως τονίζει, «απαιτείται παγκόσμια σταυροφορία και συνεργασία για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας», αλλά συγχρόνως επιχειρεί να πείσει τον ελληνικό λαό ότι είναι συμφέρον του η μεγαλύτερη συμμετοχή της χώρας σ' αυτούς τους σχεδιασμούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι η «αυτοκριτική του» σε σχέση με την εκλογική του ήττα, όπως εκφράστηκε στο συνέδριό του, είναι ότι δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει «το φόβο των λαϊκών δυνάμεων απέναντι στην παγκοσμιοποίηση». Που σημαίνει, ότι αναλαμβάνει εκστρατεία υποταγής των λαϊκών συνειδήσεων στο μονόδρομο του ιμπεριαλισμού, τσακίζοντας κάθε αντιιμπεριαλιστική συνείδηση και κάθε αντίσταση στη δράση του ιμπεριαλισμού.

Γίνεται ξεκάθαρο ότι το ΠΑΣΟΚ θέλει να στρέψει την αντιιμπεριαλιστική πάλη σε ανώδυνες κατευθύνσεις. Ο λαός καλείται να στοιχηθεί στη μια ή στην άλλη γραμμή ενίσχυσης του ιμπεριαλισμού, που κατά το δοκούν παίρνει τον τίτλο της «προοδευτικής» και όχι να αξιοποιήσει την αντιιμπεριαλιστική του πάλη πάνω στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και να ταχτεί ξεκάθαρα κατά όλων των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών.

Ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από το «νέο ΠΑΣΟΚ», οι «δεσμοί αίματος» που έχει δημιουργήσει με το ιμπεριαλιστικό σύστημα, μόνο νέα δεινά μπορούν να επιφέρουν. Την καλύτερη διαχείριση του συστήματος, από τους «σοσιαλδημοκράτες», ο ελληνικός λαός την έχει βιώσει στο «πετσί» του. Ο δρόμος της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής πάλης περνάει μέσα από τη συσπείρωση των κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων στο Λαϊκό Μέτωπο, που θα βάζει στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής και θα οδηγεί στη λαϊκή εξουσία. Που απαιτεί καμιά ανοχή στη ΝΔ, καμιά εμπιστοσύνη στο ΠΑΣΟΚ, καταδίκη της πολιτικής τους απεγκλωβισμός απ' αυτήν και ενίσχυση της πολιτικής του ΚΚΕ.